default-image

Μέρες μηχανογραφικού

Απόψεις
Μέρες μηχανογραφικού

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι μέρες που πέρασαν ήταν μέρες διαλογισμού για χιλιάδες οικογένειες. Έπρεπε οι μαθητές που έδωσαν πανελλαδικές εξετάσεις να συμπληρώσουν τα μηχανογραφικά τους και λογικά να διαλέξουν τη σχολή και το τμήμα των πανεπιστημίων ή των ΤΕΙ που τους αρέσει. Προφανώς τα ερωτήματα που ακούστηκαν από μαθητές, υποψήφιους επιστήμονες, αλλά και τους γονείς τους ήταν πολλά. Εκτός από την ποιότητα των μαθημάτων σε κάποιες σχολές, το μεγάλο πρόβλημα που σε εμένα προσωπικά διατύπωσαν ήταν στην ουσία το εξής: «Και μετά τι θα κάνουν τα παιδιά; Πού θα βρουν δουλειά; Κι αν βρουν, τι αμοιβή θα έχουν;».

Δεν αναφέρω βέβαια τις περιπτώσεις γονέων που δεν μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σ' άλλη πόλη, όπου υπάρχει η σχολή που επιθυμούν, γιατί απλώς δεν έχουν χρήματα να τα συντηρήσουν.

Ερωτήματα και προβλήματα που μερικά χρόνια πριν δεν υπήρχαν. Θα μπορούσα να έδινα λογικές εξηγήσεις για όλα αυτά, αν κι εγώ είχα πειστεί ότι υπάρχει προοπτική, ότι υπάρχει μέλλον, και ότι ακολουθώντας αυτή την πολιτική η κυβέρνηση στα επόμενα πέντε ή έξι χρόνια, που οι μαθητές θα είχαν μπει στην παραγωγή, θα είχαν βελτιωθεί τα πράγματα, ότι θα υπήρχε ανάπτυξη, θα είχε χτυπηθεί η ανεργία και ότι θα έβρισκαν θέσεις εργασίας οι νέοι μας αποφεύγοντας τη μετανάστευση. Αλλά δυστυχώς δεν ισχύει τίποτα απ' όλα αυτά.

Αλήθεια όλοι αυτοί που μέσα στη Βουλή ψηφίζουν το ένα νομοσχέδιο μετά το άλλο ανήκουν στη σχολή Χρυσοχοϊδη; (δεν τα διαβάζουν ποτέ). Έχουν σκεφτεί αυτοί οι κύριοι ότι με την πολιτική του ξεπουλήματος των αγαθών αυτής της χώρας κάνουν τα πάντα ώστε να μην αφήσουν περιθώρια και εργαλεία σε μια νέα κυβέρνηση για να ανατάξει τη χώρα και την οικονομία; Αν τους ρωτήσει κανείς γιατί τα κάνουν όλα αυτά, θα πάρει μία μόνο απάντηση: Αφού τόσα χρόνια τα τρώγαμε («όλοι μαζί») και τώρα οι δανειστές μας θέλουν πίσω τα χρήματά τους, τι να κάνουμε;

Πολλά μπορείτε να κάνετε, κύριοι, αλλά δε θέλετε!

Το βασικό που έπρεπε να προβάλετε στους δανειστές μας είναι ένα σχέδιο ανάπτυξης της χώρας σε όλους τους τομείς, που θα ανακάμψει την οικονομία. Να στήσετε το ανάστημά σας (πού να το βρείτε;) απέναντι στο χρέος που δήθεν έχουμε, απαιτώντας από τους Γερμανούς το κατοχικό δάνειο και ζητώντας πίστωση χρόνου να επιστρέψει η Ελλάδα τα χρήματα που ίσως οφείλει με ρήτρα ανάπτυξης. Υπάρχει ιστορικό δεδομένο στη Γερμανία μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά το χειρότερο όλων είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν κάνατε κάτι πολύ βασικό: Να διδάξετε από τις θέσεις που είχατε ήθος και αξιοπρέπεια στους νέους της Ελλάδας. Να τους κάνετε να πιστεύουν στους εαυτούς τους. Να τους δώσετε προοπτικές.

Αντ' αυτού προσπαθήσατε να τους δώσετε την ψυχολογία του ζητιάνου που ικανοποιείται με τα ψίχουλα που περισσεύουν από τους εκλεκτούς φίλους σας.

Αποτύχατε, κύριοι. Αποτύχατε σε όλα τα επίπεδα και πάνω απ' όλα δε σεβαστήκατε τους νέους της πατρίδας μας.

Η χώρα που δε σέβεται τους νέους της δε σέβεται την ιστορία της.

* Ο Γιώργος Μανδαλάκης είναι μαθηματικός και δημοτικός σύμβουλος Ηρακλείου.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News