Χθες το πρωί έγιναν στις Γωνιές Μαλεβιζίου τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος ενός μεγάλου ήρωα των Κρητικών επαναστάσεων του 19ου αιώνα. Του Μιχάλη Καλησπέρη ή "Βλάχου".
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Με αφορμή αυτή τη σημαντική εκδήλωση θέλω να καταθέσω τις ακόλουθες σκέψεις.
Την πρώτη: Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια ένταση της προσοχής και των ενδιαφερόντων μας γύρω από τις ρίζες μας. Αναζητούμε πράγματα και πρόσωπα που μας κάνουν υπερήφανους. Λίγο πριν χαθούν κάτω από στη σκόνη των αρχαιοκάπηλων. Λίγο πριν σβήσει η ζωντανή παράδοση από τα χείλη των πρεσβυτέρων από εμάς.
Τη δεύτερη: Όλη αυτή η τάση έχει μια συγκεκριμένη ερμηνεία. Είναι βαθιά η επιθυμία και η ανάγκη μας να έχουμε ή να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας. Και οι μνήμες μας, είτε προσωπικές είτε συλλογικές, αποτελούν το πιο πολύτιμο και σχεδόν αναντικατάστατο κεφάλαιο της ταυτότητάς μας. Χωρίς ιστορική μνήμη δεν υπάρχει καν εθνική ταυτότητα.
Την τρίτη: Η αναζήτηση και η διαμόρφωση συλλογικής ταυτότητας, στην οποία εντάσσουμε τους εαυτούς μας, οδηγεί σε μια αδιάσπαστη συνοχή και πιο βαθιά αλληλεγγύη μεταξύ μας.
Την τέταρτη: Η Γωνιές Μαλεβιζίου έχουν μια από τις πιο όμορφες εκκλησιές. Δεσπόζει σε μια περήφανη πλαγιά του Ψηλορείτη. Την υπηρετεί ένας από τους πιο αξιόλογους ιερείς μας. Ένας δικός μας άνθρωπος. Ασκεί τα ιερά του καθήκοντα χωρίς την ελάχιστη αμοιβή ή αποζημίωση. Ακούω συχνά και πολλούς να μιλούν για τους "ενεργούς πολίτες". Ίσως, δεν έχουν γνωρίσει ακόμη τον παπα- Μιχάλη.
