Χθες το βράδυ παρακολούθησα μια εκδήλωση αφιερωμένη στην κ. Μαρία Τζενάκη, σχολική σύμβουλο. Μόλις έχει αφυπηρετήσει. Πέρα από τα καλά λόγια, απόλαυσα και την ομιλία ενός εκπληκτικού Έλληνα. Του καθηγητή Βασίλη Φθενάκη. Κατάγεται από το Βραχάσι. Ολοκλήρωσε τους τρεις κύκλους σπουδών του στο Ηράκλειο και μετά ξεκίνησε μια θυελλώδη διεθνή καριέρα ως εκπαιδευτικός.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Καθηγητής Πανεπιστημίων και διευθυντής Ερευνητικών Κέντρων στη Γερμανία. Έχει τιμηθεί με εξαιρετικές διακρίσεις. Και έχει παίξει υποστηρικτικό ρόλο σε μεγάλες νομοθετικές μεταβολές στη Γερμανία. Το θέμα του; Ο ρόλος των γονιών και των εκπαιδευτικών στη βελτίωση και προαγωγή της ψυχικής ανθεκτικότητας των παιδιών. Τι κράτησα. Ένα μέρος ευθύνης ανήκει στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Και ένα πολύ μεγαλύτερο-πολλαπλάσιο μέρος ανήκει στην οικογένεια.
Θα μπορούσε να θεωρηθεί η εκδήλωση ως μια κοινωνική εκδήλωση αβρότητας προς μία άξια εκπαιδευτική λειτουργό. Δεν το είδα έτσι.
Γρήγορα οι σκέψεις μου γλίστρησαν στο μεγάλο θέμα της παιδείας. Το έχω ξαναγράψει. Δεν πρόκειται να υπάρξει εθνική πρόοδος. Δεν πρόκειται να διακριθούμε στη διεθνή κοινότητα αν δεν αποκτήσουμε ένα ρωμαλέο εκπαιδευτικό σύστημα. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς άξιους εκπαιδευτικούς. Με πλήρη συνείδηση του ξεχωριστού τους ρόλου.
Ευγνωμονώ τη μεταπολίτευση για ένα σωρό μεγάλες θεσμικές αλλαγές στην Εκπαίδευση. Έχω όμως ένα μεγάλο παράπονο για το τι έγινε και τι κάναμε στην παιδεία. Πολύ λίγα πράγματα. Πολύ μικρά βήματα.
Και τι χάθηκε; Ο πρωταγωνιστικός ρόλος του εκπαιδευτικού. Όχι με δική τους ευθύνη, μόνο. Με μεγαλύτερη ευθύνη του πολιτικού συστήματος.
Και του συνδικαλιστικού. Πολύ χάρηκα που το 97% των εκπαιδευτικών δεν υπάκουσε στα κελεύσματα των συνδικαλιστικών τους οργάνων.
Λέτε να αλλάξει κάτι;
