Λίγες λέξεις για την ποιήτρια των χρωμάτων και των συναισθημάτων κ. Δέσποινα Σπαντιδάκη.
Έγραψε φέτος η Δέσποινα για την εθνική μας επέτειο της 25ης Μαρτίου:
«Δώσε τον κρίνο, άγγελε, τση Παναγίας πάλι.
Και σε γυναίκες που παιδί δεν έχουν στην αγκάλη».
Πόσοι άραγε κραδασμοί ψυχής βιώνονται μοναχικά, ανεβαίνοντας το "Γολγοθά" της προσμονής, γι' αυτή την κορυφαία στιγμή της ζωής του ανθρώπου;
Πόσες άραγε μεγάλες διαχρονικές αξίες στολίζονται περίτεχνα σ' αυτή τη στιγμή της θρησκευτικής μα και ανθρώπινης ψυχικής ανάτασης της ποιήτριας;
Η Δέσποινα εδώ κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Σοφίλιασε τα μάτια της ψυχής και του νου και τα φέρνει ίσια και όμοια ν' αφουγκράζονται τον ερχομό του ουράνιου Θεού, με την ευχή να βυθιστεί το κακό ριζικό και να έρθει στη ζωή ο επίγειος Θεός (παιδί).
Η «πρωτογενής προσωπικότητα του κρητικού στίχου», την οποία χαρακτηρίζει ένα διαφορετικό ήθος και ύφος, βάζει στο στίχο αυτό την προσωπική σφραγίδα του ανθρώπου που έχει ζήσει κοντά στον κόσμο που περιγράφει.
Γνωρίζει τις αγωνίες του, τις αδικίες, τα προβλήματα, τις ελπίδες και την ψυχοσύνθεσή του.
Ξεχωριστή, τέλος, θέση έχει η γυναίκα-μάνα, που ταυτίζεται με την Παναγία, ανάβοντας στη χάρη της το καντήλι της ελπίδας για το θαύμα της ζωής.
Τελειώνοντας ήθελα να ευχαριστήσω την ποιήτρια για τα μαθήματα ήθους και ανθρωπιάς που μας διδάσκει μέσα από τα ποιήματά της, και να ρωτήσω για μια ακόμα φορά: Πόσοι άραγε δημιουργοί του δεκαπεντασύλλαβου της Κρήτης μας μπορούν μέσα από αυτόν να προσθέσουν γνώση και παιδεία στα τραγούδια μας;
Του Γιάννη Μπιζανάκη
