default-image

"Ευτυχώς που έχω τους γονείς μου"

Κρήτη
"Ευτυχώς που έχω τους γονείς μου"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Επιστολή στη "Νέα Κρήτη" έστειλε ο μαθητής ΕΠΑ.Λ. Ειδικής Αγωγής Ηρακλείου Βαγγέλης Ρηγάκης εκφράζοντας την αγανάκτησή του για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, όντας άτομο με κινητικές δυσκολίες, κάνοντας μια απλή βόλτα στην πόλη, εξαιτίας και της έλλειψης ευαισθησίας από τους συμπολίτες του.

Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή μιας τέτοιας βόλτας παρέα τους γονείς του, οι οποίοι όπως λέει ευτυχώς που είναι κοντά του όποτε τους χρειάζεται…

«Ξύπνησα και είχε ήλιο. Οι γονείς μου θα κατέβαιναν στην πόλη του Ηρακλείου και σκέφτηκα να πάω μαζί τους. Δε μου χαλάνε χατίρι... "ας το εκμεταλλευτώ!", σκέφτηκα. Έχω κινητικές δυσκολίες και δεν μπορώ να πηγαίνω όσες βόλτες θέλω», γράφει ο Βαγγέλης στον πρόλογο της επιστολής του και συνεχίζει:

«Θέσεις για το παρκάρισμα αναπήρων στο κέντρο δεν υπάρχουν, παρά μόνο αν το έχει κατοχυρώσει κάποιος βάσει ειδικής άδειας. Ψάχναμε αρκετή ώρα. Τελικά σταματήσαμε με το αμάξι λίγο μακριά από το κέντρο γιατί είχε κίνηση. Λάθος! Λάθος! Λάθος! "Ας βάλει η Παναγιά το χέρι της, οι γονείς μου το δικό τους κι εγώ όσο μπορώ το δικό μου για να φτάσουμε στον προορισμό μας...", σκέφτηκα.

Κατεβαίνω απ' τ' αμάξι σε ένα δρόμο διπλής κατεύθυνσης, που ξαφνικά οι "ευσυνείδητοι" οδηγοί της πόλης αποφάσισαν να τον κάνουν μονής, οπότε καταλαβαίνετε, πού χώρος για το αμαξίδιό μου..!

"Ας πάω γρήγορα στο πεζοδρόμιο", είπα. Ράμπα εδώ, ράμπα εκεί, μα πού είναι η ράμπα; Ευτυχώς που έχω τους γονείς μου! Κάποιες ράμπες συναντήσαμε παρακάτω, δεν μπορώ να πω...

Η σκέψη στο μυαλό μου ήταν ότι η εικόνα αυτής της πόλης δε θα αλλάξει ποτέ. Μηχανάκια πάνω στα πεζοδρόμια γιατί οι οδηγοί βαριούνται να κάνουν μερικά βήματα, κάδοι σκουπιδιών και κολόνες της ΔΕΗ, που υπάρχουν για να στενεύουν το χώρο του πεζοδρομίου, τραπεζάκια από ζαχαροπλαστεία και καφετέριες δεξιά ή αριστερά, άνθρωποι που θέλουν στη μέση του μικρού πεζοδρομίου να μάθουν όλα τα νέα από τους φίλους τους που συναντούν τυχαία κλείνοντας το δρόμο μου (λες και το κάνουν όλοι επίτηδες!)...

Προχωρήσαμε αρκετά λέγοντας αστεία, όταν το γέλιο μου και ο δρόμος μου κόπηκαν από μια λακκουβίτσα. "Ουπς, ένα σπασμένο πλακάκι! Σπασμένο πλακάκι στην πόλη μας, ε δεν το πιστεύω!"... Βγάλαμε το μικρό μπροστινό ροδάκι του αμαξιδίου μου και συνεχίσαμε... Ευτυχώς που έχω τους γονείς μου!

Στο τέλος του επόμενου πεζοδρομίου μάς περίμενε ένα αυτοκίνητο, ακριβώς μπροστά στη ράμπα. Όχι για να μας πάρει φυσικά, αλλά για να μας κλείσει το δρόμο! "Αν του το χτυπήσω, εγώ θα φταίω τώρα;". Αλλά ας αφήσω τα φιλοαναρχικά μου διαόλια, αφού θα με βοηθήσουν οι γονείς μου. Μα, ευτυχώς που έχω τους γονείς μου!

Μετά από λίγη ώρα και πολλή ταλαιπωρία κάτσαμε για καφέ. Έξω φυσικά, γιατί αν θέλαμε μέσα... Αφήστε το καλύτερα! Δε θα μιλήσω ούτε για τις τουαλέτες των μαγαζιών αυτών, που αν δεν είσαι αρτιμελής, σ' αφήνουν να τα κάνεις πάνω σου!

Τελικά, όπως καταλαβαίνετε, αν δεν είχα τους γονείς μου δε θα πήγαινα ΠΟΥΘΕΝΑ! Μα, γιατί είναι τόσο δύσκολο να με βοηθήσουν και οι υπόλοιποι;».  

Το τελευταίο αυτό ερώτημα θα είναι καλό να το έχουμε πάντα όλοι μας κατά νου…

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News