Όποιος δεν κάθεται καλά και πιο πολλά γυρεύει, ο... του... κουκκιά του μαγειρεύει. Με τα χρόνια ανακάλυψα τι τελικά ήθελε να μου πει η γιαγιά μου, που τόσα συχνά την επικαλούμαι. Τα έζησα προσωπικά μέσα από τις συνεχείς αλλαγές του εκπαιδευτικού συστήματος, οι οποίες συνεχίζονται και σήμερα αλλά σε βάρος της μάθησης των νεότερων Ελλήνων κι ας μην αρέσει στα στελέχη, εκλεγμένα ή διορισμένα, του υπουργείου Παιδείας η παρατήρηση.
Της Αγγέλας Δουλγεράκη
Θυμάμαι πως, προκειμένου να "φύγω" από την πέμπτη τάξη του δημοτικού για να "μπω" στην έκτη, έπρεπε να δώσω εξετάσεις. Ενδιάμεσα, το Φεβρουάριο, ξανά μανά εξετάσεις. Για να "ξεσκολίσω" από το δημοτικό βεβαιότατα έπρεπε να περάσω από απολυτήριες και για να μπω στο γυμνάσιο να υποβληθώ στη βάσανο των εισαγωγικών. Στο γυμνάσιο τα ίδια. Στο λύκειο τα ίδια. Η τριτοβάθμια δε μου επιφύλαξε κάτι διαφορετικό.
Άσε τις αλλαγές των μαθημάτων. Τι πόνος ήταν κι αυτός.
Άσε τις αλλαγές για την ένταξή μας στη Δημοτική.
Άσε το τι έγινε με τους τόνους. Η "σειρά" μου θυμάται. Πάνω που εμπεδώναμε τα βαρύτονα και τα μακρύτονα, προκειμένου να βάζουμε την περισπωμένη, την ψιλή και τη δασεία, μας έκατσε το μονοτονικό. Ό,τι μαθαίναμε από την πρώτη δημοτικού στη δεύτερη τάξη του λυκείου το πήρε και το σήκωσε.
Ποιος είχε το δίκιο; Ποτέ εμείς. Ποτέ οι καθηγητές μας. Ποτέ οι γονείς μας.
Το δίκιο ήταν πάντα με το μέρος των υπουργών καριέρας. Γιατί, όπως και να το κάνεις, "μπόνους" στην καριέρα σου είναι να έχεις βάλει την υπογραφή σου σε μία αλλαγή εκπαιδευτικού περιεχομένου. Την εκτινάσσεις προς ευρωπαϊκές θέσεις-καρέκλες με μισθούς "ΝΑ" με το συμπάθιο.
Κρίμα, γιατί ως λαός αποδειχτήκαμε στην πλειοψηφία μας ότι μας πάνε και μας φέρνουν όπου θέλουν κάτι "κουστουμάτοι" που μας πουλάνε πνεύμα και μόρφωση που δε διαθέτουν.
«Κρίμα που δεν παιδεύουμε περισσότερο ό,τι μας παιδεύει».
Μιας όμως και αυτοί κατάλαβαν πού είμαστε και ποιοι είμαστε, φροντίζουν για το καλύτερο δικό τους πάντα αύριο. Πώς μπορώ άλλωστε με την παράνοια της λογικής μου να σκεφτώ διαφορετικά.
Εσύ, που έστω διαφωνείς ή δυσφορείς μαζί μου, ακόμα και για την παράνοιά μου, βλέπεις πού είναι το παιδί σου; Καταλαβαίνεις πόσο έχει υποβαθμιστεί αυτό που του παρέχουν ως γνώση; Ποια είναι η συνεισφορά του σχολείου στην παιδεία του φροντιστηρίου; Σε ποιο στάδιο φτάνουν τη συνεισφορά του δασκάλου και του καθηγητή; Το πόσο τους έχουν απαξιώσει στη συνείδηση και την υπόληψή μας; Σε ποιο σημείο έχουν φτάσει την ίδια την υπόληψη των εκπαιδευτικών για τον κλάδο τους και το λειτούργημά τους;
Μόνο έτσι μπορούν να απαντηθούν και οι τελευταίες πινελιές στο κάδρο της αξιολόγησης, αυτοαξιολόγησης, ή όπως αλλιώς το λένε, του δασκάλου και του καθηγητή. Γιατί τώρα, εκτός από τους ειδικούς που εκπαιδεύονται για να τους αξιολογήσουν, αμισθί δε θα το κάνουν να είστε σίγουροι, μας παρέχουν και το μερίδιο της ευθύνης σε αυτή την αξιολόγηση για το μεγάλο άλλοθι υποβάθμισης της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης και της κατηγοριοποίησης του δημόσιου σχολείου.
Ποιος θα τολμήσει δηλαδή παρακάτω να πει ότι φταίει ο εκάστοτε υπουργός που έκλεισε το σχολείο "Χ", αφού οι γονείς και οι μαθητές αξιολόγησαν κάτω από τη βάση με άριστα το 10 το γνωστικό αντικείμενο και την ικανότητα του εκπαιδευτικού να σταθεί μέσα στην τάξη;
Ποιος θα τολμήσει να κατηγορήσει πολιτικά τον απαίδευτο "Ψ" υπουργό ότι αβαντάρει την ιδιωτική εκπαίδευση, απολύει δασκάλους, κλείνει σχολεία, κ.λπ.;
Ποιος θα τολμήσει να αρθρώσει λέξη όταν σου λέει επίσημα «στις περιπτώσεις, όπου ένας νηπιαγωγός, δάσκαλος ή καθηγητής θα χαρακτηρίζεται "ελλιπής" θα πρέπει να αναφέρεται και η αντίστοιχη πρόταση επιμόρφωσής του, προκειμένου να βελτιώσει τις ελλείψεις που παρατηρήθηκαν».
«Ναι, φταίμε και οι εκπαιδευτικοί, αλλά δεν μπορούμε τα λάθη όλων των προηγούμενων δεκαετιών να τα φορτωθούμε εμείς στις πλάτες μας», λένε σήμερα οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης.
Τα θύματα τώρα, αν κάνετε ότι τα ψάχνετε, είναι μπροστά μας. Μην κοροϊδευόμαστε. Είναι τα παιδιά μας, είναι η ελληνική γλώσσα, είναι η ιστορία της.
Κι όπως επιμένω ότι έλεγε η γιαγιά μου για το όποιος δεν κάθεται καλά, να τα αποτελέσματα.
