Οι Ιταλοί και οι Έλληνες έχουν μια κοινή διαδρομή χιλιετιών και, όπως αποδεικνύει και η σύγχρονη ιστορία, κολυμπούν στα ίδια νερά, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά. Το κλασικό «Una razza una faccia» που χρησιμοποιούμε και οι δύο λαοί αποτελεί μια από τις αποδείξεις, όπως και η άλλη έκφραση, το επίσης κλασικό «tale quale».
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Ζώντας σε ρυθμούς κρίσης, με τα όργανα να μην έχουν σιγάσει, απλά κατεβάσει για ευνόητους λόγους (ευρωεκλογές) την ένταση, οι Ιταλοί βιώνουν με το δικό τους τρόπο την κατάσταση σε λιγότερο τραγικούς ρυθμούς από εμάς, την ίδια όμως αν όχι μεγαλύτερη ανησυχία για το μέλλον. Αυτό μου προκάλεσε τη μεγαλύτερη αίσθηση ότι και εκείνοι έχουν απολέσει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, τουλάχιστον για τη γενιά των τριαντάρηδων και σαραντάρηδων. Μιλώντας με αρκετούς από αυτούς, διαπίστωσα ότι έχουν βρεθεί να κολυμπούν σε τρικυμιώδη νερά, όπου οι περισσότεροι ποτέ δεν είχαν κολυμπήσει, όπως φυσικά και εμείς. Και κυρίως οι νέοι άνθρωποι, που αναζητούν ένα κίνητρο, κάτι να περιμένουν οτιδήποτε για να στηρίξουν πάνω του μια στοιχειώδη αισιοδοξία που θα τους επιτρέψει να δώσουν τη μάχη. Νέοι που, όπως και οι Έλληνες, επιστρέφουν στη στοργική αγκαλιά των γονιών πλέον για να στηριχθούν οικονομικά και να περιορίσουν τα δυσβάστακτα έξοδα. Μένοντας ξανά με τον μπαμπά και τη μαμά και κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού, τα ψώνια, το μαγείρεμα και ό,τι βρεθεί για ένα χαρτζιλίκι.
Νέοι που, όπως και οι δικοί μας, δεν έχουν δουλειές ή εργάζονται με ψίχουλα, ψάχνοντας κάτι που να τους πείσει ότι υπάρχει φως σε αυτό το έρμο το τούνελ. Η δυσπιστία απέναντι στην πολιτική είναι ο κυρίαρχος, και η επιφύλαξη απέναντι στις βαρύγδουπες υποσχέσεις και εξαγγελίες. Μιλώντας με Ιταλούς που γνώρισα διαπίστωσα ότι ακολουθούν βίους παράλληλους με εμάς και στο θέμα της Ευρώπης. Όντες από τους πλέον φιλευρωπαϊστές «τω καιρώ εκείνω», έχουν πλέον απαυδήσει με τις πολιτικές της λιτότητας και απελπιστεί με την ανυπαρξία πολιτικών και οραμάτων. Αναζητούν και εκείνοι τη φυγή, όπως και οι περισσότεροι από εμάς, και η πλειονότητα ειδικά των νέων δε θα είχε κανένα πρόβλημα να εγκαταλείψει όχι μόνο την πόλη ή τη χώρα, αλλά και την ίδια την ήπειρο αν άνοιγε μια πόρτα στο εξωτερικό με κίνητρο και προοπτική.
Είναι αλλιώς να το διαβάζεις στις στατιστικές και να το βλέπεις με νούμερα και αλλιώς να το ακούς με τα ίδια σου τα αφτιά. Και ακόμα πιο διαφορετικό να βλέπεις ανθρώπους οι οποίοι έκαναν ακόμα ένα βήμα παραπέρα και έχοντας απελπιστεί πήραν μια βαλίτσα και ρίσκαραν να βρεθούν στην άλλη άκρη του κόσμου για να εργαστούν και να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον.
Μου έκανε εντύπωση η συζήτηση που είχα με έναν Ιταλό ξεναγό, που δουλεύει εδώ και πέντε χρόνια στη μακρινή Ταϊλάνδη, έχοντας εγκαταλείψει τα πάντα στην Ιταλία. «Ντρέπομαι που είμαι Ευρωπαίος». Γιατί νόμιζα ότι μόνο εγώ ντρέπομαι πλέον γι' αυτό, που δεν ήταν στην τελική και επιλογή μου. Και την ίδια άποψη είχαν όλοι όσοι τουλάχιστον Ιταλοί γνώρισα και ανταλλάξαμε εμπειρίες και σκέψεις για τα όσα συμβαίνουν στη "γειτονιά" μας.
Οι περισσότεροι εμφανίστηκαν αδιάφοροι τόσο για τις ευρωεκλογές και για τις βαρύγδουπες διακηρύξεις των πολιτικών που έγιναν, γίνονται και θα γίνουν προ κάλπης, όσο και για την πολιτική και τους πολιτικούς στη χώρα τους. Ομολογώ ότι από τη μια ένιωσα ανακουφισμένος διαπιστώνοντας ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτή τη γωνιά της γης που ζούμε και σκεφτόμαστε ανάλογα, και από την άλλη προβληματισμένος για το ότι, όπως κι εγώ, έτσι και αυτοί νιώθαμε να μας κόβεται η αναπνοή και να τρέχει ποτάμι ο ιδρώτας στη ραχοκοκκαλιά, όχι από τη ζέστη του δυνατού ήλιου του Ινδικού, αλλά από την ιδέα της επιστροφής σε έναν τόπο που δεν αναγνωρίζουμε πια, που μετά δυσκολίας μπορούμε να θεωρήσουμε υποφερτό και που δεν έχει πλέον να προσφέρει κανένα κίνητρο, καμιά ρεαλιστική προοπτική, κανένα όραμα για το μέλλον της δικής μας τουλάχιστον γενιάς.
