Όπως ανακοινώσε η ΜΚΟ World footprint στις 20 Αύγουστου καταναλώσαμε αυτά που μπορεί να προσφέρει η γη για το έτος 2013 και μέχρι τέλος του χρόνου θα καταναλώνουμε από τα αποθέματά της. Αυτό συνέβη 2 μέρες νωρίτερα σε σχέση με το 2012 και εν καιρώ "κρίσης". Το μήνυμα είναι διπλό. Τα στοιχεία δείχνουν ότι "τα πολιτισμένα" κράτη πρωτοστατούν στην υποβάθμιση του μέλλοντος των επόμενων γενεών.
Του Δημήτρη Ψαρρά *
Η Κίνα καταναλώνει 2,5 φορές το πλούτο της, η Γαλλία, η Ινδία και οι ΗΠΑ 1,8 φορές, η Ιταλία και η Ελβετία 4 φορές, η Ιαπωνία 7,1 φορές, η φτωχή και σε κρίση Ελλάδα 3,1 φορές, με μέσο παγκόσμιο όρο το 1,5, δηλαδή κάθε χρόνο χρειαζόμαστε 1,5 φορά αυτό που η γη μας προσφέρει και εμείς οι Έλληνες το διπλάσιο αυτού του μέσου όρου.
Τι πρέπει να κάνουμε; Μα είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να σταματήσουμε να αναπτυσσόμαστε και πρέπει να αρχίσουμε να προοδεύουμε.
Γιατί δεν το κάνουμε; Μα γιατί το κόκκαλο της εξουσίας έχει παραδοθεί σε μια καμένη και βολεμένη γενιά, η οποία παγκοσμίως έχει δημιουργήσει μια καθεστωτική δημοκρατία, αδιαφορώντας για τα παιδιά της ( τα αιτία της Αραβικής Άνοιξης είναι γενεαλογικής φύσης)
Τώρα τα παιδιά αυτά που είναι "νέα", έξυπνα, καλλιεργημένα, ηθικά και διορατικά πρέπει να καταλάβουν ότι στην κοινωνία υπάρχουν 3 χώροι και πρέπει να αποφασίσουν σε ποιο θα συμμετέχουν (στους "νέους" περιλαμβάνονται όλοι όσοι αισθάνονται ζωντανοί σαν αυτούς).
Ο πρώτος είναι αυτός που κινείται με βάση την ιδανική κοινωνία που θα έπρεπε να υπάρχει στη γη (αυτό είναι μια ουτοπία και δε θα το μάθουμε ποτέ ), ο δεύτερος κινείται με βάση την ιδανική κοινωνία, όπως ο καθένας μας θα την ήθελε (εδώ αναλώνονται σε διενέξεις και αναλύσεις για το κάθε θέμα), και τρίτος είναι ο χώρος όπου το χρέος-καθήκον να συμμετέχουμε στην όποια υπάρχουσα κοινωνία (μας αρέσει, δε μας αρέσει) έχει τον κυρίαρχο ρόλο. Αυτός ο χώρος ονομάζεται ΠΟΛΙΤΙΚΗ και εάν κάποτε θέλουμε οι 2 πρώτοι χώροι να γίνουν πραγματικότητα πρέπει να ανακαταλάβουμε τον τρίτο και να τον εξυγιάνουμε ενσωματώνοντάς τον στους 2 πρώτους.
Δυστυχώς, οι "νέοι" άνθρωποι έχουν διαλέξει να βρίσκονται στις πρώτες 2 κατηγορίες, αφήνοντας στην τρίτη, την καμένη γενιά, να δρα ανεξέλεγκτα. Το πρόβλημα όμως είναι τεράστιο γιατί για το μέλλον μας και των παιδιών μας όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ και η κατάσταση δεν μπορεί να βελτιωθεί απουσιάζοντας.
Χρειάζονται νέοι οριζόντιοι φορείς (οι παρόντες έχουν επενδύσει την ύπαρξή τους στη διχόνοια αλλά και στην παθητική συνύπαρξη με τον αντίπαλο μοιραζόμενοι το ίδιο κόκκαλο), όπου "οι νέοι" θα πουν ΕΛΕΥΘΕΡΑ «δε χρειαζόμαστε άλλη ανάπτυξη από εσάς, ούτε εσάς», χωρίς να ντρέπονται να χαρακτηριστούν σαν κομματικοί.
Όπως είπε ο Δημοσθένης, «είναι επιβεβλημένο οι ελεύθεροι να έχουν συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα».
Είναι ξεκάθαρο ότι το κεφάλαιο και η συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια είναι το πρόβλημα και δεν είναι κουμμουνιστής όποιος το πιστεύει.
Είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να έχουμε μια ελεύθερη οικονομία, αλλά με πολύ σκληρούς κανόνες και κρατική εποπτεία-συμμετοχή, και δεν είναι δεξιός-κεντρώος όποιος το πιστεύει.
Είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να υπάρχει κοινωνική μέριμνα και δωρεάν υγεία-παιδεία, και δεν είναι αριστερός όποιος το πιστεύει.
Είναι ξεκάθαρο ότι το περιβάλλον χρειάζεται απόλυτη προστασία και πρέπει ο πρωτογενής τομέας να είναι ο βασικός πυλώνας προόδου, και δεν είναι οικολόγος όποιος το πιστεύει.
Είναι ξεκάθαρο ότι "το κράτος είναι ο μεγαλύτερος τρομοκράτης", και δε χρειάζεται να είσαι αντιεξουσιαστης για να το πιστεύεις.
Τώρα για τους "σοσιαλιστές", έχω δυσκολία να τους βάλω σε κάποια από τις σκέψεις μου γιατί και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι θέλουν, παρά να τρώνε από τα έτοιμα. Τα κόμματα έχουν οχυρωθεί το καθένα πίσω από ένα θέμα, το θεωρεί ιδιοκτησία του και αποκλειστικότητά του και προτιμά να υπάρχει διχόνοια (έτσι ώστε να διατηρεί την αποκλειστική μερίδα του στο κόκκαλο της εξουσίας), ενώ, εάν συνέβαινε το αντίθετο, θα συνέθεταν όλα αυτά τα θέματα το παζλ μιας νέας πρότασης.
Όλα τα κόμματα μαζί ακυρώνουν μια δυναμική "Ελευθερίας" για να συνεχίσουν να υπάρχουν.
Πώς θα το επιτύχουμε; Τα προβλήματα πλέον λύνονται από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τις κοινωνίες πολιτών (δύο πολύ βαθιές έννοιες) και εκεί πρέπει να φτιαχτούν δομές όπου με αλήθειες (και όχι ταξίματα), με διαφάνεια (και όχι με ψήφους ανταλλαγής), με όραμα (και όχι με καμένους υποψηφίους) και με διάθεση για απογαλακτισμό (έξω τα σόγια, έξω τα κόμματα) να πάρουν τον τόπο τους στα χέρια τους και να αναπτύξουν το μοντέλο που αυτοί νομίζουν σωστό.
Με λίγα λόγια, οι δημότες πρέπει να ψηφίζουν τον ικανό και μόνο και όχι το συγγενή ή αυτόν που τους έταξε κάτι.
Τοπική Αυτοδιοίκηση σημαίνει πολιτική οργάνωση ανθρώπων που μένουν στο ίδιο τόπο για να λύνουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Αυτοί είναι και οι μόνοι που μπορούν να αποφασίζουν γι' αυτά τα θέματα και κανένα κεντρικό κράτος-κυβέρνηση δεν μπορεί να παρεμβαίνει σε αυτό.
Για προχωρημένους πολίτες υπάρχει και η πραγματική Αυτοδιοίκηση, η οποία είναι εξωκρατική (βλέπε πρώην Δήμος Βελβεντου), όπου στη Ελλάδα έχουμε μεγάλη και λαμπερή ιστορική παράδοση αυτοδιαχείρισης.
Η διακομματική εξουσία εξασκείται από 2 υπουργεία, το ΥΠΕΚΑ (δημόσια έργα, άδειες ΑΠΕ κ.λπ.), με βάση τις επιχειρηματικές θελήσεις και τις τοπικές πολιτικές ισορροπίες και όχι με βάση ένα ενιαίο σχεδιασμό υποδομών και δομών (όπως το "άχρηστο" φράγμα Αποσελεμη, αντί διάσπαρτα μικρά φράγματα, ωφέλιμα στον πρωτογενή τομέα και τα χωριά), "μικρές" στοχευμένες μελέτες για απραγματοποίητα έργα για την επιλεκτική διασπορά της "πίτας" και στους μικρούς (αυτή τη μέθοδο αρκετοί δήμαρχοι την έχουν ανάγει σε τέχνη στη δική τους κλίμακα), και το περίφημο Αγροτικής Ανάπτυξης όπου το "μοιράζουμε" τις επιδοτήσεις και τα ευρωπαϊκά κονδύλια όπως και όπου (θεσσαλικός κάμπος, Κρήτη) έχει ψωμί (ψήφους).
Το Οικονομίας και Δημοσίας Διοίκησης ανήκει πάντα στο κόμμα της κυβέρνησης.
Το σύστημα για να ξαναγίνει παραγωγικό και δίκαιο έχει σαν προϋπόθεση την απόλυτη αποκέντρωση, την "παραμονή" του 70% των φόρων στην περιφέρεια που παράγονται, τη παράδοση των αρμοδιοτήτων του χωροταξικού, της διαχείρισης, ενέργειας, απορριμμάτων, υδάτων και του πρωτογενούς τομέα αποκλειστικά στην Τ.Α., την κατάργηση της μεγαλύτερης αντιαναπτυξιακής δομής για την ύπαιθρο αυτής του "Καλλικράτη" και την αντικατάστασή του με μικρούς δήμους, σε καθεστώς όμως διαδημοτικών συνεργασιών (σε πολλά έχει ήδη αρμοδιότητες η Τ.Α., αλλά αρνείται να τις εφαρμόσει λόγω αδύναμου χαραχτήρα και στενής επαφής με την κεντρική εξουσία).
Το κεντρικό κράτος πρέπει να έχει το συντονισμό, την εξωτερική πολιτική και άμυνα, αντίθετα η παιδεία και η υγεία θα προχωρούν σε συνεργασία με τις Περιφέρειες, όπως συμβαίνει σε όλα τα μοντέρνα κράτη της Ευρώπης (Περιφερειακή Διακυβέρνηση). Αλλά ακόμη και αυτό το μοντέλο χρειάζεται συμμετοχή και όχι πολίτες που λένε «σιγά μην ανακατευτώ στην πολιτική!! Να μαγαρίσω και εγώ;», και αναλώνονται σε συζητήσεις, αναλύσεις και αναζητήσεις σωτήρων.
Δεν είναι δυνατόν "η Κωνσταντινούπολη να είναι έτοιμη να πέσει με τις πόρτες ορθάνοικτες και η πλειοψηφία να συζητά και να διαφωνεί από ποια πόρτα θα μπει και να κοιτά από την κλειδαρότρυπα".
Εάν η πλειοψηφία δε θέλει ή δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη για τις τύχες αυτού του τόπου, τότε δεν μπορούμε να έχουμε δημοκρατία και υπεύθυνοι είναι αυτοί οι "καλοί". Όπως είπε ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, «το κακό υπάρχει, όχι γιατί υπάρχουν κακοί άνθρωποι, αλλά γιατί οι καλοί δεν κάνουν τίποτα για αυτό».
Όσο αφορά τη "δικαιολογία" της κρίσης πρέπει να καταλάβουμε ότι τώρα δεν έχουμε κρίση (το δείχνουν τα νούμερα), αλλά ζούμε τα αποτελέσματα της κρίσης που είχαμε τα περασμένα 30 χρόνια.
Η μεγαλύτερη τιμωρία για το πολιτικό μας σύστημα θα ήταν να πήγαινε η Δεξιά στο σπίτι της και η Αριστερά στην εξουσία.
* Ο κ. Ψαρράς εκπροσωπεί την Οργάνωση Εφαρμογών Βιώσιμης Ανάπτυξης "Φοίνιξ".
