Και σήμερα θα σας πω για νέους ανθρώπους που δεν αφέθηκαν στη δίνη της κρίσης. Νέα παιδιά που ξεκίνησαν τη ζωή τους με πτυχία στα χέρια, αλλά η σημερινή πραγματικότητα δεν τους έδινε το εισιτήριο για την καριέρα των ονείρων τους.
Της Ανδριανής Αγγελιδάκη
Αντίθετα τους έδωσε μια δυνατή κλοτσιά. Δεν έπεσαν όμως κάτω. Ταρακουνήθηκαν, προβληματίστηκαν και έβαλαν το μυαλό τους να δουλέψει. Κάπως έτσι, άκομψα και βίαια, έγιναν εφευρετικοί, δημιουργικοί.
Ο Παναγιώτης Παπανικολάου το 2000 πήρε πτυχίο Οικονομικών από ελληνικό πανεπιστήμιο. Τότε κρίση δεν είχαμε, αλλά είχαμε πάρα πολλούς οικονομολόγους!
Έτσι ο Παναγιώτης αποφάσισε να γυρίσει στην πατρίδα της οικογένειάς του, στη Σαμοθράκη, και να ασχοληθεί με τη δουλειά του παππού του. Αποφάσισε να γίνει τυροκόμος! Έχοντας όμως ήδη ένα πτυχίο στα Οικονομικά, γνώριζε καλά πώς μια επιχείρηση που σέβεται τον εαυτό της χρειάζεται καλή οργάνωση.
Τη δουλειά του τυροκόμου την έμαθε από Γιαννιώτες και Σαρακατσάνους τυροκόμους. Ανέστησε από τις στάχτες του το μικρό τυροκομείο του παππού, αλλά φρόντισε να πάρει πιστοποιήσεις για τις εγκαταστάσεις, τη διαδικασία παραγωγής και τα προϊόντα.
Η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί είναι αυστηρά το αιγοπρόβειο γάλα που παράγεται στο νησί. Η μικρή μονάδα του Παναγιώτη παράγει γραβιέρα, κασκαβάλι, τυρί σαρακατσάνικο ζυμωτό και φέτα. Οι ποσότητες είναι μικρές, αλλά γίνονται ανάρπαστες από τους ντόπιους και τους ξένους επισκέπτες. Τα καλούδια του έγιναν γνωστά ανά την Ελλάδα με το βραβείο παραγωγής τυροκομικών προϊόντων που του απένειμε το περιοδικό γεύσης "Γαστρονόμος", στα βραβεία ποιότητας που έχει καθιερώσει τα τελευταία χρόνια.
Ας γυρίσουμε τώρα στο νησί μας. Ο Μανόλης Κασάκης σπούδασε τεχνολόγος τροφίμων. Η ειδικότητα αυτή διασφαλίζει την ποιότητα των τροφών που καταναλώνουμε, τις εξελίσσει ποιοτικά, δημιουργεί νέες τροφές και είναι η επιστήμη στην οποία βασίζεται η βιομηχανία τροφίμων.
Με άλλα λόγια, είναι μια δουλειά του μέλλοντος. Ο Μανόλης, ωστόσο, εμπνεύστηκε από το παρελθόν. Και πιο συγκεκριμένα από τον παππού του, που έφτιαχνε παραδοσιακά αλλαντικά-λουκάνικα, απάκι, χοιρομέρι, καπρικό, και τα πουλούσε στα πανηγύρια. Στο Γαλατά ήταν το εργαστήριο του παππού, εκεί επέστρεψε και ο Μανόλης. Άφησε πίσω το σπίτι στην πόλη και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο χωριό. Την τέχνη της αλλαντοποιίας τού την έμαθε ο πατέρας του, ο οποίος από μεράκι τόσα χρόνια επαναλάμβανε ευλαβικά τις κινήσεις και την τεχνική του δικού του πατέρα.
Σήμερα ο Μανόλης έχει οργανώσει μια ολοκληρωμένη μονάδα παραγωγής κρητικών αλλαντικών. Έχει μπει δυναμικά στην αγορά και νιώθει ευτυχισμένος που επέλεξε να μείνει σε ένα χωριό με όλες κι όλες 30 οικογένειες. Εκεί έχει το χρόνο να συγκεντρωθεί στη δουλειά του και να την εξελίξει. Είναι σε θέση πια, μετά από πολλή και σκληρή δουλειά, να προτρέψει και να ενθαρρύνει τους νέους να επιστρέψουν στις ρίζες τους.
Οι μεγάλες πόλεις έχουν πάψει προ πολλού να είναι πεδία ευκαιριών. Όχι άδικα, ο πρωτογενής τομέας αρχίζει να μπαίνει σε μια περίοδο ακμής. Οι παραπάνω ιστορίες είναι πραγματικές, σημερινές. Σε γεμίζουν αισιοδοξία, σου δίνουν κουράγιο και ελπίδα. Η χώρα μας, δυστυχώς, είναι ακόμη χιλιόμετρα μακριά από το περίφημο success story που της αποδίδουν. Τελικά όμως η επιτυχία δεν είναι ανέφικτη ακόμη και στις μέρες μας. Απλά για να τη φτάσεις χρειάζονται μικρά και σταθερά βήματα.
