default-image

Ζω ένα δράμα...

Απόψεις
Ζω ένα δράμα...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι άνθρωποι που με ξέρουν γνωρίζουν πως δεν έχω ρατσιστικές τάσεις. Πως στα γενέθλια των παιδιών μου καλέσαμε στο πάρτι όλους τους μαθητές, ανεξαρτήτως την εθνικότητά τους. Πως πάντα βοηθάω όποιον κρίνω ότι έχει πραγματική ανάγκη, ανεξάρτητα από τη φυλή ή το χρώμα του... Ωστόσο, ακόμα και οι άνθρωποι αυτοί... Οι άνθρωποι που με ξέρουν, με συμβούλεψαν να μη δημοσιεύσω το παρόν. Με προειδοποίησαν πως θα χαρακτηριστώ ως ρατσίστρια και πως μπορεί να έχω πρόβλημα εξαιτίας του κλίματος που επικρατεί στην κοινωνία.

Της Ελένης Σταυρουλάκη

Κατόπιν ώριμης σκέψης, αποφάσισα να το ρισκάρω... Μπορεί το άρθρο να μην είναι πολιτικά ορθό, αλλά, δυστυχώς, είναι πραγματικό. Μακάρι να είναι και... μεμονωμένο περιστατικό.

Ξύπνησα με πολύ άσχημη διάθεση χθες το πρωί. Προχθές το βράδυ είχα κοιμηθεί με βουλγάρικους αμανέδες. Το επόμενο πρωί ξύπνησα με τους ίδιους ρυθμούς.

Οι αμανέδες είναι το χειρότερό μου, ακόμα και στα Ελληνικά. Φανταστείτε στα Βουλγάρικα... Μαρτύριο πραγματικό. Βασανιστήριο κινέζικο. Να δουλεύεις όλη την εβδομάδα, να έχεις μια μέρα να ξεκουραστείς και να μην μπορείς να βρεις την ησυχία σου μέσα στο ίδιο σου το σπίτι...

Και σαν να μην ήταν αρκετή αυτή η βαρβαρότητα για τα αφτιά, να σου στο καπάκι και μια βαρβαρότητα για τη... μύτη. Οι Βούλγαροι γείτονες έχουν βγάλει φιάλες υγραερίου και πετρογκάζ στην αυλή τους και τηγάνιζαν συκώτια στις 11 το πρωί, φλομώνοντας κυριολεκτικά όλη τη γειτονιά με τις τσίκνες! Έχουν προηγηθεί πρωινά, κατά τα οποία επιδίδονταν στο εξίσου βρομερό σπορ του υπαίθριου τηγανίσματος ψαριών.

Έχουν προηγηθεί άλλα πρωινά που αυτή την ίδια, έρμη εσωτερική αυλή ενός ισόγειου διαμερίσματος στο Μασταμπά την είχαν μετατρέψει σε μηχανουργείο. Σβουράκια, οξυγονοκολλήσεις, μηχανάκια των οποίων φτιάχνουν τις εξατμίσεις, κόλαση σκέτη. Κάθε μέρα και κάτι...

Όποτε όλα τα προαναφερόμενα φαινόμενα βρίσκονται σε ύφεση, είναι η λογοδιάρροια σε έξαρση. Mιλούν με τις ώρες στο skype, σε ντεσιμπέλ που αντέχονται μόνο με λεξοτανίλ. Μετά οι Βούλγαροι, που μένουν στο ισόγειο, πιάνουν κουβέντα με τους Βούλγαρους που μένουν στον 3ο όροφο επί ώρες: Είτε είναι πρωί, είτε είναι μεσημέρι, είτε είναι βράδυ, βουλγάρικα ουρλιαχτά να αντηχούν στα αφτιά μου. Θα μου πεις, τώρα το πρόβλημά σου είναι πως τα ουρλιαχτά είναι βουλγάρικα; Αν ήταν ελληνικά δε θα σε πείραζε; Τι να σας πω. Πραγματικά, δεν ξέρω. Φαντάζομαι πάντως πως, αν τα ουρλιαχτά ήταν... γαλλικά, θα ήταν έστω, ελαχίστως, πιο... εύηχα.

Η καθημερινότητά μου έχει μετατραπεί σε μαρτύριο πραγματικό. Όλες οι προσπάθειες συνεννόησης έχουν αποβεί μακροπρόθεσμα άκαρπες. Συμμορφώνονται για μια-δυο μέρες και μετά πάλι τα ίδια. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, κι αυτό είναι ίσως άσχετο από την εθνικότητά τους, ανήκουν στη μεγάλη κατηγορία των ανθρώπων που όσο τους δίνεις χώρο απλώνονται. Που την ανεκτικότητα τη θεωρούν αδυναμία και την εκμεταλλεύονται. Που γνωρίζουν όλα τους τα δικαιώματα, αλλά αγνοούν έστω τις στοιχειώδεις τους υποχρεώσεις.

Έχω γνωρίσει και πολλούς Κρητικούς που διαθέτουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Όμως, η αυλή τους δε γειτνιάζει με τη δική μου. Το καλό είναι ότι μένω στο ενοίκιο, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσα να βρω ίσως τη χαμένη μου ψυχική ισορροπία κάπου αλλού, το κακό όμως είναι ότι μια ολόκληρη γειτονιά υποβαθμίζεται και γκετοποιείται.

Ήδη αρκετά σπίτια τριγύρω έχουν νοικιαστεί σε Βούλγαρους, κάτι που δεν αποκλείεται να συμβεί και με το δικό μου, όταν το αφήσω. Το 9ο Δημοτικό Σχολείο, που βρίσκεται εκεί, έχει γίνει τους τελευταίους μήνες στέκι νεαρών Βουλγάρων. Τα παιδιά της γειτονιάς, που ειδικά το καλοκαίρι συνήθιζαν να πηγαίνουν στην αυλή του για να παίξουν με τους φίλους τους, έχουν εξοστρακιστεί.

Στο εσωτερικό του σχολείου, κάθε πρωί που πάνε τα παιδιά, τρέμουν οι δάσκαλοι και οι καθαρίστριες για το τι θα αντικρίσουν: Από μισοφαγωμένα σουβλάκια και βουνά φλούδια από ηλιόσπορους, μέχρι χρησιμοποιημένα προφυλακτικά και ούρα σε κάθε γωνιά του κτηρίου. Όσες παρατηρήσεις και να τους έχουν γίνει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δε σέβονται κανέναν και τίποτα.

Τελευταία, έγινε και διάρρηξη στο κυλικείο του 9ου Δημοτικού. Υπάρχουν γονείς που σκέφτονται μέχρι και να μεταγράψουν τα παιδιά τους. Ο Σύλλογος Γονέων εξετάζει το ενδεχόμενο να σταματήσει από τη νέα σχολική χρονιά τις δραστηριότητες που έκανε το απόγευμα στο χώρο του σχολείου. Φοβούνται οι άνθρωποι μη βρούνε το μπελά τους. Ωραίο αυτό, έτσι; Να φοβούνται αυτοί που δε θα έπρεπε να έχουν λόγο να φοβούνται. Και να μη φοβούνται αυτοί που θα έπρεπε... Μου λέτε ποιο από τα αντιρατσιστικά θα δώσει απαντήσεις σε όλα αυτά;

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News