Είναι απόγευμα, η πόρτα του γραφείου κλείνει, τέλειωσε και σήμερα η μέρα. Περπατάω προς το πάρκινγκ για να πάρω το αυτοκίνητο. Παίρνω βαθιές ανάσες και εκπνέω για να βγάλω την ένταση της ημέρας.
Της Ανδριανής Αγγελιδάκη
Μέσα στα 10 λεπτά, που διαρκεί η διαδρομή από τη δουλειά στο σπίτι, ζητώ από τον εαυτό μου να κλείσει νοερά τις εκκρεμότητες που έχει με τη δουλειά και το μυαλό να ξεχάσει όσα αρνητικά φορτώθηκαν μέσα στη μέρα. Ο διακόπτης γρήγορα πρέπει να γυρίσει στην επόμενη ένδειξη. Μετά τις 18:00 μεταπηδώ στον επόμενο, αλλά πάντα κυρίαρχο ρόλο μου, αυτόν της μαμάς.
Βάζω το κλειδί στην πόρτα. Οι φωνές του, τα τραγούδια και τα ποδοβολητά του ακούγονται από τη σκάλα. Μόλις η πόρτα ανοίξει, ο μικρός μου σίφουνας βρίσκεται μέσα στην αγκαλιά μου. Το παιχνίδι, οι απορίες, οι ερωτήσεις, οι σκέψεις, όλα ξεκινούν πριν καν προφτάσω να αφήσω την τσάντα μου. Δεν υπάρχουν περιθώρια επιλογής.
Αρχίζει ο χορός! Το ρυθμό και τα βήματα τα δίνει το παιδί μου. Από τον ένα καναπέ χοροπηδάμε στον άλλο, μετά κυλιόμαστε στο πάτωμα, σε λίγο θα μπουγελωνόμαστε στο μπάνιο, θα χτίζουμε κάστρα και έπειτα θα παίρνουμε θέση στο πιλοτήριο του καινούργιου μας αεροπλάνου, που τυγχάνει να βρίσκεται στη μέση του σαλονιού και είναι φτιαγμένο από μαξιλάρια και καρέκλες, αν μη τι άλλο πρωτοποριακός σχεδιασμός!
Συνέχεια σκέφτομαι «άντε να τελειώνουμε με το παιχνίδι γρήγορα γιατί έχω τόσες δουλειές. Να βάλω να φάμε, να μαζέψω, να πλύνω, να απλώσω, να κάνει ο μικρός μπάνιο, να φάει και έπειτα να πάει για ύπνο, και χωρίς πολλές καθυστερήσεις γιατί ακολουθούν και άλλες δουλειές μετά». Και οι σκέψεις για όλα όσα πρέπει να γίνουν συνεχίζονται, μην και ξεχάσω κάτι. Όμως συνεχίζεται και το παιχνίδι, και εγώ ήδη έχω χάσει πολλά επεισόδια από την καινούργια ιστορία που μου αφηγείται ο Αντώνης.
Συγκεντρώνομαι και πάλι στο μικρό μου. Ξαπλώνουμε στο πάτωμα και κάνουμε πως ζωγραφίζουμε το ταβάνι. Γυρνώ το κεφάλι μου και τον κοιτάζω που γελάει και κάνει γκριμάτσες. Μουδιάζω. Η ζωή, η ευτυχία, ο κόσμος όλος, βρίσκεται ακριβώς δίπλα μου. Και εγώ όλη μέρα τι κάνω; Εστιάζω μόνο στα προβλήματα, σε όλα αυτά που πρέπει να λυθούν, να τακτοποιηθούν, να προγραμματιστούν. Και αυτά όμως πρέπει να γίνουν, κάποιος πρέπει να κάνει τη "βρόμικη" δουλειά που λένε... και δυστυχώς αυτή δουλειά δεν τελειώνει ποτέ.
Τι θα κάνουμε λοιπόν; Όλη μέρα, κάθε μέρα θα είμαστε μουτρωμένοι, αγχωμένοι και προβληματισμένοι για όσα μας συμβαίνουν; Από πότε τα παιδιά οφείλουν να χρεώνονται τα νεύρα και το άγχος μας;
Είναι φορές που αισθάνομαι "τοξική" για το παιδί μου και ο ίδιος μοιάζει να το αντιλαμβάνεται. Αποφεύγει τα πολλά πάρε-δώσε και αναζητά μια πιο "ήρεμη" παρέα.
Πού θέλω να καταλήξω; Η ζωή είναι εδώ, συμβαίνει τώρα, την ίδια ώρα που εμείς σκεφτόμαστε ακόμη τα χθεσινά! Στη δική μου τη ζωή, το καμπανάκι της αφύπνισης το χτυπάει ο γιος μου. Που αν και 3 χρονών μοιάζει να κουβαλά πολλή σοφία στο μυαλουδάκι του. Δεν αναζητά τίποτε περισσότερο από αυτό που έχει ανάγκη. Είναι ευτυχισμένος όταν έχει συντροφιά, χαμογελά όταν οι αγαπημένοι του είναι γύρω του και χαίρεται και με τα πιο απλά πράγματα, όπως ένα παγωτό ξυλάκι.
Για μια στιγμή σταματάω να καταγράφω τις σκέψεις μου, σηκώνω τα χέρια από το πληκτρολόγιο και πιάνω ένα πορτοκάλι που έφερα για κολατσιό στο γραφείο.
Ξύνω τη φλούδα με το νύχι μου και το φέρνω κοντά στη μύτη μου.
Κλείνω τα μάτια και εισπνέω. Νιώθω όμορφα.
Αυτό μου αρκεί και ας είναι για μια και μόνο στιγμή.
