Θυμάμαι τα παλιά. Με πολύ συγκεκριμένα στοιχεία. Με πολύ καθαρούς όρους και καταστάσεις. Θυμάμαι και θλίβομαι. Βγαίναμε από το σπίτι έξω, στα Μανωλιανά της Ιεράπετρας, και αφήναμε τις πόρτες ορθάνοιχτες. Καμιά σκέψη να τις κλειδώσουμε. Και τα παράθυρα ανοικτά. Χωρίς να τα μανταλώσουμε.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Αφήναμε το σπίτι και τρέχαμε στην ατέλειωτη παχιά αμμουδιά της παραλίας της Ιεράπετρας. Και ριχνόμασταν στο παιχνίδι. Ελεύθερα. Και οι πιο μεγάλοι το ρίχνανε στις κουβέντες. Γέμιζαν το χρόνο τους με ιστορίες μικρές και μεγάλες. Αυτές που είχαν ζήσει οι ίδιοι. Και αυτές που είχαν ακούσει από τους δικούς τους πατεράδες και τις δικές τους μανάδες.
Δε φοβόμασταν καμιά σκιά. Παρά μόνο τις σκιές από τα παραμύθια που σκάρωναν οι μεγάλοι. Και οι γονείς μας άφηναν στους δρόμους. Ξυπόλυτους και χωρίς υστερικές κραυγές. Κανένας φόβος. Καμιά φοβία. Καμιά ανησυχία. Παρά μόνο για τους πολέμους που είχανε βιώσει. Και τους πολέμους που σκιάζονταν μήπως και έρθουν. Πάλι.
Σήμερα δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι οικονομικοί ισχυροί έχουν τους δικούς τους σεκιουριτάδες. Και οι μη έχοντες περιμένουν την αβέβαιη έλευση του αστυφύλακα. Μήπως και τους προστατεύσει. Από κλέφτες και ληστές. Και ένα δυστύχημα ακόμη: Έχουν μαζευτεί τόσες πολλές παρανομίες, τόσες πολλές κλεψιές, τόσες πολλές και αιματηρές ληστείες, που καμιά φορά (δυστυχώς πολύ συχνά) βαριόνται και να τις καταγράψουν.
Μέσα σε ένα κλίμα παρανομίας, εγκληματικότητας και ανομίας η Χρυσή Αυγή μπορεί να ψαρεύει αφελείς οπαδούς. Τουλάχιστον αυτό ας το κατανοήσουμε. Και έτσι να το αντιμετωπίσουμε. Στη ρίζα του κακού.
