Εγκλήματα συμβαίνουν και διαπράττονται κάθε μέρα. Κοινωνία χωρίς παραβατικότητα από κάποια μέλη της δεν υπάρχει. Κάποιοι εδώ και αρκετά χρόνια είχαν υποσχεθεί στους λαούς τους την πλήρη απάλειψη της εγκληματικότητας. Γι' αυτό και είχαν προβλέψει δρακόντειες ποινές. Στο τέλος αναγκάστηκαν να ομολογήσουν την αποτυχία τους. Όσες θανατικές ποινές και εάν είχαν επιβάλλει, οποιαδήποτε αγριότητα κι αν είχαν επιδείξει κατά την εκτέλεση των θανατικών ποινών, τα εγκλήματα, αντίθετα, αυξάνονταν. Πετύχαιναν, δηλαδή, το αντίθετο αποτέλεσμα.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Κάτι άλλο έχουν προβλέψει οι δημοκρατικές πολιτείες και κοινωνίες. Την πρόληψη του εγκλήματος. Μέσα από την καταπολέμηση των αιτίων που προκαλούν ή υποθάλπουν το έγκλημα. Και με άλλες διαδικασίες, κυρίως κοινωνικού χαρακτήρα.
Το ανατριχιαστικό έγκλημα στο ξενοδοχείο του Ανισαρά επιβάλλει τη συνέχιση και εξέλιξη των προηγούμενων σκέψεων.
Ίσως, όση πρόνοια κι αν είχαμε επιδείξει ως Πολιτεία και Κοινωνία, να μην μπορούσαμε να αποτρέψουμε το στυγερό έγκλημα. Όμως ξέρουμε πολύ καλά πως η εγκληματικότητα των ξένων που επισκέπτονται για μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα μπορεί να περιοριστεί. Με μια σειρά μέτρων.
Όπως με την πιο αυστηρή εποπτεία στους ξένους που εισέρχονται στην πατρίδα μας και θέλουν να παραμείνουν σε αυτή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ο "αδέσποτος" ξένος ευκολότερα περιπίπτει σε μια πιο γενική φάση παρανομίας ή κι ανομίας. Όχι μόνο στο χώρο του οικονομικού εγκλήματος. Αλλά και σε βάρος της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας των λοιπών μελών της κοινωνίας.
Όπως με τον πιο αυστηρό έλεγχο των ξένων εργαζομένων σε χώρους πυκνής συγκέντρωσης συνανθρώπων μας.
Δεν ισχυρίζομαι ότι με αυτά και άλλα θα είχε σωθεί το εντεκάχρονο παιδί. Θα μπορούσε όμως.
