Μικρό παιδάκι ήμουν. Μια σταλιά όταν τον έβλεπα στην τηλεόραση. Αλλά, Θεέ μου! Τι συναίσθημα ήταν αυτό; Να περιμένω, να λαχταρώ να έρθει η Πέμπτη και να απολαύσω το μεγάλο Νικ στις ευρωπαϊκές του παραστάσεις! Όχι μόνο εγώ βέβαια. Όλη σχεδόν η Ελλάδα με αυτή την προσμονή ζούσε εκείνα τα χρόνια.
Του Μπάμπη Σαββίδη
Ποιοι Αρειανοί; Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες, Πανιώνιοι... Όλοι οι φίλαθλοι, από κάθε γωνιά της χώρας, ακόμα και οι ΠΑΟΚτζήδες - ξέχωρα αν δεν το παραδέχονταν τότε ανοιχτά - ζούσαν στον παλμό του κ. Γεωργαλή. Ή... κατά κόσμον του τεράστιου Νίκου Γκάλη.
Θα μου πείτε, βέβαια... Μα πώς σου ήρθε τώρα και θυμήθηκες τον Γκάλη; Πώς στις πολιτικές σελίδες της εφημερίδας θες, άνθρωπέ μου, να γράψεις ένα άρθρο για έναν μπασκετμπολίστα; Μα η απάντηση είναι προφανής, αγαπητέ μου αναγνώστη. Ήταν ο Νίκος Γκάλης, ο σπουδαίος αυτός αθλητής που τιμήθηκε μόλις τις προάλλες, τόσα χρόνια μετά, απλά ένας μπασκετμπολίστας; Απλά ο κορυφαίος Έλληνας μπασκετμπολίστας;
Όχι, φίλε μου αναγνώστη... Ήταν πολλά παραπάνω. Ήταν ένα σύγχρονο σύμβολο του Ελληνισμού.
Χρειάζεται ένα σύμβολο, ένας ζωντανός μύθος, και όχι απλά ένας αθλητής για να καθηλώσει μια ολόκληρη χώρα. Θυμάμαι ακόμα χαρακτηριστικά θείες μου, αδερφές της γιαγιάς μου, μεγάλες γυναίκες τότε, να μη χάνουν ούτε λεπτό από αγώνα του Άρη. Αν νομίζετε ότι οι ηλικιωμένες γυναίκες είχαν έστω την παραμικρή ιδέα τι εστί καλαθοσφαίριση ή πώς μοιάζει η μπάλα του μπάσκετ, είστε γελασμένοι. Κι όμως. Οι γυναίκες αυτές ζούσαν και ανέπνεαν για τους ευρωπαϊκούς αγώνες του Άρη.
Φανατίζονταν. Παθιάζονταν. Και στο άψε-σβήσε είχαν μάθει τους κανόνες. Για να μην πω και λεπτομέρειες για το άθλημα!
Αυτή ήταν η διπλή μεγάλη μαγκιά του Νικ... Αφενός ότι έβαλε μια ολόκληρη χώρα να αγαπήσει και να μάθει ένα άθλημα. Αφετέρου, και το κυριότερο φυσικά, ότι κατάφερε να ενώσει, και δε νομίζω ότι το έχει καταφέρει άλλος, όλη την ελληνική κοινωνία. Κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα, οποιασδήποτε απόχρωσης, πεποίθησης...
Για βρείτε μου έναν άλλο Έλληνα, οποιονδήποτε, θέλετε πολιτικό, θέλετε καλλιτέχνη, θέλετε άνθρωπο της διανόησης ή των τεχνών που το κατάφερε αυτό το θαύμα!
Κανείς, αλλά για τους άλλους η αναγνώριση υπήρξε. Διότι λυπάμαι, βρε παιδιά, που θα στεναχωρήσω κάτι παλιούς συντρόφους του ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι... προσβολή να υπάρχει στάδιο "Μελίνα Μερκούρη" -της ατάλαντης ηθοποιού, που λέει και η Ροζίτα Σώκου - και να μην υπάρχει, να μην υπήρχε μέχρι προχθές τουλάχιστον, γήπεδο "Νίκος Γκάλης"...
Κλείνοντας, θα σταθώ στην τρίτη μαγκιά του Γκάλη.
Μπορεί να ήταν δύστροπος, δύσκολος χαρακτήρας, όπως λένε όσοι τον γνώρισαν καλά. Όμως ήταν και παραμένει στέρεος σαν βράχος. «Να με θυμάστε όπως ήμουν στα καλύτερά μου», επανέλαβε προχθές στην τελετή βράβευσής του. Και αυτό το εφάρμοσε απόλυτα. Ποτέ δεν ενέδωσε στον πειρασμό να επιστρέψει στην ενεργό δράση. Ούτε να ασχοληθεί ξανά με τα του μπάσκετ ως προπονητής, παράγοντας ή οτιδήποτε άλλο.
Ήθελε να κρατήσει το μύθο ζωντανό. Να μην ξεθωριάσει. Κι είναι από τους ελάχιστους που το κατάφεραν. Πιστέψτε με, θέλει μαγκιά πολλή. Διότι ένας ακόμα μεγαλύτερος, ο κορυφαίος όλων, ο Μάικλ Τζόρνταν, αν κι είχε την ίδια νοοτροπία με τον Νικ, δεν κατάφερε να το τηρήσει αυτό...
