«Αν επιθυμούμε να ξαναχτίσουμε τις πόλεις μας, πρέπει πρώτα να ξαναχτίσουμε τις γειτονιές μας», έλεγε ο Harvey Milk, εμπνευσμένος ακτιβιστής, ενεργός πολίτης τη δεκαετία του '60.
Της Ανδριανής Αγγελιδάκη
Πώς τα καταφέραμε έτσι και δε γνωρίζουμε ούτε καν το όνομα του γείτονά μας, απορίας άξιο. Στις μεγάλες πόλεις της Δύσης, στην Αμερική για παράδειγμα, η αποξένωση ήρθε μαζί με τους ουρανοξύστες και τα τεράστια blogs διαμερισμάτων. Σε εμάς άργησε λίγο, αλλά τα τελευταία χρόνια τείνουμε να ζούμε κοινωνικά απομονωμένοι.
Σαν να μας ενοχλεί η «καλημέρα» στο ασανσέρ με τον ένοικο του διπλανού διαμερίσματος.
Δε θέλουμε και πολλά με τους γείτονες, τους ξέραμε και χθες; Το ρισκάρεις να αρχίσεις επαφές με αγνώστους, και αν είναι τίποτα περίεργοι; Και τα παιδιά δε χρειάζεται να έχουν πολλά πάρε-δώσε με τα γειτονόπουλα. Άντε κανένα κυνηγητό στην πιλοτή να παίξουν και μετά σπίτια τους... Για επισκέψεις ούτε λόγος, έχουμε άλλα προβλήματα τώρα να λύσουμε. Οι επισκέψεις μας πονοκεφαλιάζουν.
Σας φαίνεται υπερβολικό; Και όμως στις μεγαλουπόλεις της χώρας μας πιότερο μας ταιριάζει τώρα πια η μιζέρια και η μοναξιά, παρά η καλή καρδιά και η παρέα.
Παλιότερα πήγαινες στη γειτόνισσα να δανειστείς ό,τι σου λειβόταν, λίγη ζάχαρη, δυο κουταλιές καφέ, κανένα κουτί γάλα, καμιά ντομάτα. Τώρα για να πας επίσκεψη πρέπει να κλείσεις ραντεβού. Και έπειτα λέμε «χαθήκαμε μωρέ...».
Την έμφυτη ανάγκη μας για επικοινωνία χάσαμε. Σε τέσσερις τοίχους κλειστήκαμε και στον εαυτό μας. Ξεχάσαμε τις βεγγέρες, χάσαμε τους φίλους μας και στο τέλος μείναμε μόνοι μας.
Ας το πάρουμε τώρα αλλιώς και ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Η ευκαιρία μας έχει δωθεί. Είμαστε τόσο ζορισμένοι που, αν δε ζητήσουμε και αν δε δεχτούμε βοήθεια από το διπλανό μας, μας πήρε και μας σήκωσε.
Τέλος η αυτάρκεια του διαμερίσματος και η επίπλαστη ευτυχία της plasma. Τώρα ήρθε η ώρα να ξαναβγούμε έξω στη γειτονιά μας, αν θέλουμε τα μυαλά μας και η ψυχή μας να συνεχίσουν να στέκονται καλά. Ήρθε η στιγμή οι γειτονιές να γίνουν και πάλι παρέες. Το μοναχικό δε μας πάει και είναι και αποτυχημένο. Το ομαδικό όμως πάντα μας βγάζει ασπροπρόσωπους.
Ας βγούμε έξω και με ανοιχτή καρδιά να ξαναχτίσουμε τις γειτονιές μας. Πώς; Ας ξεκινήσουμε από το κοντινό παρκάκι. Οι μαμάδες που το επισκέπτονται συχνά ας οργανώσουν μια ημέρα καθαριότητας. Οι μπαμπάδες ας βάψουν και ας φυτέψουν μερικά λουλούδια. Οι νεότεροι ας οργανώσουν ένα πάρτι γνωριμίας.
Και αν δεν είστε ακόμη έτοιμοι για κάτι μεγάλο, ξεκινήστε τις επισκέψεις μόνοι σας. Χτυπήστε το κουδούνι του γέροντα που μένει δίπλα σας, φιλέψτε τον ένα γλυκό ή πηγαίνετέ του ένα πιάτο φαγητό. Μη διστάσετε να βοηθήσετε την κυρία που μένει στο δίπλα διαμέρισμα μόνη της. Κάντε της μια εξυπηρέτηση και τρέξτε εσείς μέχρι το φαρμακείο για την αγωγή της. Μαζέψτε παιχνίδια και ρούχα παλιά αλλά σε καλή κατάσταση και κάντε δώρο στην οικογένεια του παρακάτω στενού που τα βγάζει δύσκολα πέρα. Οι ιδέες είναι δεκάδες. Κάντε την αρχή και τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους.
Η αλληλεγγύη ψάχνει τρόπους να μπει στη ζωή μας. Αφήστε την να τρυπώσει, μαζί με την αγάπη και το σεβασμό - καθετί δύσκολο μοιάζει περισσότερο υποφερτό.
