Το γεγονός δεν είναι σπάνιο. Ούτε έρχεται για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας ένα παρόμοιο φαινόμενο. Και αν ως γεγονός δεν είναι σπάνιο, ως συμπεριφορά είναι συνηθισμένη. Τόσο εύκολα μετακινούμε τις ευθύνες μας στον άλλο. Όχι απαραίτητα στον επόμενο και στο γείτονα. Μπορεί να εκσφενδονίσουμε τις ευθύνες μας και πολύ μακριά και όχι απαραίτητα στοχευμένα.
Να γίνω πιο συγκεκριμένος. Ρωτάς έναν υπάλληλο με οποιοδήποτε περιεχόμενο του ερωτήματός σου. Θα είσαι τυχερός αν σου απαντήσει «ναι, εγώ θα στο λύσω το πρόβλημά σου». Κατά πλειοψηφία θα εισπράξεις μια αδιάφορη απάντηση. «Δεν είμαι εγώ αρμόδιος». Μπορεί και να στο τεκμηριώσει. Να σου επικαλεστεί τη μία ή την άλλη παράγραφο ενός νόμου με ακατανόητο αριθμό. Μπορεί να σε μπερδέψει με αναφορά του σε πάμπολλους νόμους. Και πολύ περισσότερους κανόνες. Δεν αποκλείεται να έχει και δίκιο. Από τύχη μάλλον. Παρά από συνειδητή απόφαση.
Σε άλλες χώρες ισχύει το τεκμήριο αρμοδιότητα. Σε αυτόν δηλαδή που απευθύνεσαι, αυτός θα είναι και ο αρμόδιος και υπεύθυνος. Στην Ελλάδα ισχύει το αντίθετο. Το τεκμήριο αναρμοδιότητας. Δηλαδή όλοι οι άλλοι είναι υπεύθυνοι εκτός από εκείνον που πρωτοπλησιάζεις.
Δεν ξέρω ποιος έχει ευθύνη ανάμεσα στους υπεύθυνους των τεσσάρων νοσοκομείων. Είναι νωρίς για να βγουν συμπεράσματα. Όμως το ερώτημα παραμένει άμεσο και οδυνηρό. Και η αντίστοιχη απάντηση. Δε χρειαζόμαστε διακρίσεις μεταξύ αρμοδίων και αναρμοδίων. Θέλουμε υπεύθυνους κρατικούς υπάλληλους. Και αυτό είναι το μόνο που αξιώνουμε από όλους μαζί και από τον καθένα ξεχωριστά.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
