Είναι άξιο προσοχής και ενδιαφέροντος άρθρο έγκριτης αθηναϊκής εφημερίδας στις 14-2-2013 με τίτλο "Πέρα από τις μοιρολογίστρες", το περιεχόμενο του οποίου σέβομαι αλλά δε συμμερίζομαι, γιατί υπηρετεί μάλλον πολιτικές σκοπιμότητες παρά σκοπούς ενημέρωσης.
Ο αρθρογράφος, που (σκόπιμα;) αποφεύγει να κατονομάσει τις «μοιρολογίστρες της πολιτικής», ώστε να πάρει θέση ο αναγνώστης, δε διστάζει να τις κατηγορήσει ότι θέλουν τη χώρα στάσιμη και βυθιζόμενη, γιατί απλά δεν επιθυμούν να δουν μια εικονική πραγματικότητα που εκείνος περιγράφει και αφορά στην κατάσταση της χώρας που πόρρω απέχει από τη σημερινή αδυσώπητη και απρόβλεπτη πραγματικότητα.
Το άρθρο αναφέρεται σε μοιρολογίστρες της πολιτικής που «[sic]... δε βλέπουν μήτε θέλουν να δουν ευκαιρίες και δυνατότητες, εικόνες δημιουργικές, εικόνες παραγωγής, εικόνες προόδου, εικόνες που φανερώνουν μια άλλη Ελλάδα που ανασυντάσσεται, ανασκουμπώνεται, μια Ελλάδα που δε λυγίζει, παρά μόνο πεισμώνει και υψώνεται, αναζητώντας ευκαιρίες και δυνατότητες...».
Πρωτίστως αξίζει επισήμανσης η αστοχία του αρθρογράφου να χρησιμοποιήσει υποτιμητικά και άκριτα το τσιτάτο «μοιρολογίστρες», αναφερόμενος σε πρόσωπα που απαξιώνουν με τη στάση τους μια άποψη για την κατάσταση της χώρας και όχι για να υπονοήσει το απόλυτο κακό που προκαλεί ο θάνατος, και οι μοιρολογίστρες καλούνται να το διαχειριστούν τελετουργικά με το μοιρολόι τους. Μια πανάρχαια ποιητική και μουσική παράδοση του προφορικού μας πολιτισμού, με φορείς τις γυναίκες, που αφηγούνται τελετουργικά και καθοδηγούν τη "διάβαση" του νεκρού από τον απάνω στον κάτω κόσμο, πλέκοντας το εγκώμιό του και παρηγορώντας τους ζωντανούς, αναδεικνύοντας το θάνατο ως αναγεννητική σωτηριολογική προσδοκία.
Με δεδομένο ότι στις μοιρολογίστρες που αναφέρεται ο αρθρογράφος δεν μπορεί να περιλαμβάνονται πρόσωπα που για διάφορους λόγους δεν άγγιξαν οι συνέπειες της κρίσης, σίγουρα υπαινίσσεται όλους αυτούς που σήμερα θρηνούν, μοιρολογούν, αγανακτούν και διαμαρτύρονται για την κακή τους μοίρα, να ανήκουν στις χιλιάδες των ανέργων που σήμερα βιώνουν ένα αργό θάνατο, εκείνους που πρέπει να μειωθεί ακόμη ο «υψηλός» κατώτερος μισθός των 586 ευρώ, όσους αδυνατούν να πληρώσουν φόρους που επιβλήθηκαν για τη σωτηρία τους και απειλούνται με κατάσχεση μισθών και συντάξεων πέραν των 600 ευρώ.
Η υποκειμενική, ιδιοτελής και εικονικής πραγματικότητας άποψη του συντάκτη του άρθρου για «...μια άλλη Ελλάδα που ανασυντάσσεται, ανασκουμπώνεται, μια Ελλάδα που δε λυγίζει παρά μόνο πεισμώνει και υψώνεται, αναζητώντας ευκαιρίες και δυνατότητες» πόρρω απέχει από τη σημερινή πραγματικότητα μιας Ελλάδας που αδυνατεί να αξιοποιήσει ακόμη και το λάθος των τοκογλύφων δανειστών μας, που με θρασύτητα σήμερα οι ίδιοι ομολογούν αλλά χωρίς όπως φαίνεται να αναλαμβάνουν και τις ευθύνες τους που μας οδήγησαν ως εδώ.
Μιας Ελλάδας που αυξάνει συνεχώς το ποσοστό συμπολιτών μας που αυτοκτονούν γιατί αδυνατούν να πληρώσουν χρέη και φόρους, με ενάμισι εκατομμύριο ανέργων πολιτών, με χιλιάδες συνανθρώπων μας να έχουν μείνει χωρίς τροφή, φάρμακα και θέρμανση, με απελπισμένους μεροκαματιάρηδες που οδηγούνται στα ληγμένα τρόφιμα και στους κάδους απορριμμάτων, με επιστρατευμένους απεργούς και απειλούμενους γεωργούς που αδυνατούν να επιβιώσουν.
Αλήθεια, πιστεύει άραγε ο αρθρογράφος ενός τόσο σοβαρού δημοσιογραφικού εντύπου ότι μια αξιέπαινη προσπάθεια ομάδας 25 ελληνικών επιχειρήσεων, που ειδικεύονται σε εφαρμογές νέων τεχνολογιών και συμμετέχει σε σχετική διεθνή έκθεση στη Βαρκελώνη, φιλοδοξώντας να επιδείξει πλούτο γνώσεων και μοναδικών εφαρμογών, και οι αξιόλογες εκθέσεις οινοπαραγωγών και τουριστικών μονάδων είναι αυτά που σήμερα απαιτούν οι περιστάσεις, διευκολύνουν οι συγκυρίες και επιβάλλουν οι ανάγκες για να ορθοποδήσουμε ως χώρα και ως λαός;
Αμφιβάλλει ότι η εφαρμογή των σκληρών δανειακών δεσμεύσεων της χώρας και η επιτακτική εκ βάθρων αναβάθμιση του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και της δημόσιας διοίκησης απαιτούν τολμηρές ριζοσπαστικές τομές, θεσμικές διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με τεράστιο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος, που κανένα δεξιόστροφο ή αριστερόστροφο πολιτικό σχήμα δεν μπορεί να αναλάβει και πολύ περισσότερο οι ανώνυμες μοιρολογίστρες της πολιτικής που άκριτα προκαλεί ο αρθρογράφος;
Οι δημιουργικές εικόνες παραγωγής, προόδου και ανάπτυξης, που φανερώνουν μια άλλη Ελλάδα που ανασυντάσσεται και ανασκουμπώνεται, τις οποίες ο συντάκτης του άρθρου οραματίζεται, αλλά η σκληρή πραγματικότητα τον διαψεύδει και οι μοιρολογίστρες της (αριστερής;) πολιτικής δε βλέπουν, όπως αναφέρει, απαιτούν:
Πρώτον, αξιόπιστες, πειστικές αποτελεσματικές κυβερνήσεις συνεργασίας, που διαθέτουν τόλμη, γενναιότητα και ισχυρή πολιτική βούληση, απελευθερωμένες από πολιτικό κόστος και προσωπικές ή κομματικές φιλοδοξίες.
Δεύτερον, κυβερνήσεις ικανών και καταλλήλων εξωκοινοβουλευτικών προσώπων, που δεν κουβαλούν λανθασμένες πολιτικές επιλογές, δε φέρουν κομματικό φορτίο, δε χρεώνονται πολιτικό κόστος, δε γνωρίζουν πολιτικές ίντριγκες και δεν έχουν πολιτικές φιλοδοξίες.
Τρίτον, ανεξάρτητη, αδέκαστη, αμερόληπτη, ελεύθερη δημοσιογραφία στην υπηρεσία του λαού και όχι του πολιτικού συστήματος, δίκαιο κριτή και αυστηρό ελεγκτή της κυβερνητικής πολιτικής και των οργάνων της Πολιτείας.
Το πρώτο, δυστυχώς, δεν επιτρέπει ούτε ανέχεται ο πολιτικός μας πολιτισμός. Το δεύτερο αποκλείει a priori το υφιστάμενο συνταγματικά κατοχυρωμένο κομματικο-πολιτικό θεσμικό πλαίσιο της χώρας, που είναι στοιχειωμένο, αξεπέραστο και απρόσβλητο. Το τρίτο απαιτεί υψηλό ψυχικό σθένος και ισχυρή συνειδησιακή δύναμη από αυτούς που διακονούν τη δημοσιογραφία για να ξεπεράσουν το σύνδρομο της φωνής του κυρίου, «his master's voice», που σήμερα τους διακατέχει, και να ακούσουν τη φωνή του λαού «vox populi», που οφείλουν να υπηρετούν, και να δώσουν δυναμική στην αποστολή, στο ρόλο και στο λόγο της δημοσιογραφίας, όπως ο Συνταγματικός μας Χάρτης ορίζει.
Του Μανόλη Κομπολάκη
τέως συμβούλου νομάρχη
