Ζούμε μια εποχή που ισοπεδώνει τις διαφοροποιήσεις και υπερτονίζει τα βασικά μας ένστικτα. Η επιβίωση πλέον είναι το θέμα για όλους μας... το ζητούμενο! Επιβίωση όμως ή ζωή; Τη δραματική μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα δείχνουν τα στοιχεία του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) για το 8μηνο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2012. Συγκεκριμένα, σε ποσοστό 21,72% ανέρχεται ο μέσος όρος μείωσης των αποδοχών των εργαζομένων, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΣΕΠΕ. Και σημαντική μετατροπή της πλήρους απασχόλησης σε ευέλικτη ημιαπασχόληση. Ειδικότερα, κατά το εννεάμηνο Ιανουάριος-Σεπτέμβριος 2012 κατατέθηκαν 61.113 μετατροπές συμβάσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης σε άλλες ευέλικτες μορφές απασχόλησης (συμβάσεις εκ περιτροπής απασχόλησης με ομόφωνη συμφωνία εργοδοτών και εργαζομένων ή με μονομερή απόφαση του εργοδότη). Όλες οι έρευνες δείχνουν ένα και μόνο πράγμα... ότι πλέον επιβιώνουμε... έχουμε σταματήσει να ζούμε! Τι μας κάνει όμως να ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση;
Μήπως η ασύλληπτη δύναμη της συνήθειας; Ο φόβος για τα χειρότερα; Ή μήπως ότι δεν έχουμε πειστεί ότι υπάρχει άλλη πρόταση ή ένας άλλος λόγος, μια άλλη αφήγηση για την προοπτική της χώρας μας; Ο κλήρος έπεσε στο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα είναι πλέον το ερώτημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 27% επιθυμεί το ρόλο της αντιπολίτευσης, ως ενός κόμματος διαμαρτυρίας που παραπέμπει στις εποχές του μικρού ΣΥΡΙΖΑ του 4% ή επιθυμεί να ανταποκριθεί στις ευθύνες της διακυβέρνησης; Γιατί, αν επιθυμεί το δεύτερο, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί η στρατηγική που θα επιλέξει. Θα είναι αυτή της υιοθέτησης κάθε αιτήματος, κάθε διαμαρτυρίας, λέγοντας «ναι» σε όλα ή μια στρατηγική που μπορεί πραγματικά να οδηγήσει στην αντιμετώπιση των κακώς κειμένων του παρελθόντος (αναξιοκρατία, πελατειακές σχέσεις), με σκοπό τη βιώσιμη έξοδο από την κρίση; Θα είναι η στρατηγική της ακατάσχετης πολυλογίας ή αυτή του ορθού λόγου; Θα είναι η στρατηγική που οδηγεί σε ευρύτερες απηχήσεις και συνθέσεις ή μια στρατηγική περιχαράκωσης;
Ερωτήματα που απαιτούν άμεση απάντηση, γιατί ο χρόνος περνάει... Άμεση απάντηση, γιατί χαθήκαμε αν αποδεχτούμε τη μοίρα της επιβίωσης. Πρέπει να βιαστούμε για να ξαναρχίσουμε να μιλάμε για τη ζωή.
Της Ιωάννας Καϊσερλή
