Επιμένω. Το δίλημμα ρήξη ή διάλογος είναι αληθινό. Κάποιοι επιδιώκουν τη ρήξη. Με όλα τα μέσα. Χωρίς κανόνες. Χωρίς αρχές. Ρήξη μέχρι το τέλος. Με οποιοδήποτε κόστος. Κρατικό, δημόσιο ή κοινωνικό. Ρήξη για την κατάρριψη της εξουσίας. Για κάποιους αυτό θα 'ναι διατήρηση στην εξουσία. Για κάποιους άλλους αυτό θα ισοδυναμεί με την κατάληψή της.
Είναι πεντακάθαρο ποιοι σ' αυτή τη φάση επιδιώκουν τη ρήξη. Ορισμένοι κύκλοι στη Νέα Δημοκρατία. Από το παρελθόν τους γοητεύει το σύνθημα «νόμος και τάξη». Ορισμένοι φαντασιώνονται τη μεταλαμπάδευση των ακροτήτων της Μάργκαρετ Θάτσερ στην Ελλάδα. Να συντρίψουν τα Συνδικάτα. Να κατεδαφίσουν τα κοινωνικά κινήματα. Να στεγνώσουν τις ανεξάρτητες φωνές.
Δεν πάνε πίσω και ορισμένες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Διακηρύττουν την πλήρη περιφρόνηση προς τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Έχουν την αντίληψη ότι η εξουσία κατακτάται με έφοδο. Υποστηρίζουν οποιονδήποτε θίγεται ή νομίζει ότι θίγεται. Και τις συντεχνίες στις ΔΕΚΟ. Τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ που συγκρίνουν ιδιότητες, ειδικότητες και μισθούς είναι ακριβή. Οι καθηγητές πρώτης βαθμίδας των πανεπιστημίων θα παίρνουν μηνιαίο μισθό περίπου 1.600 ευρώ. Κι ας έχουν θυσιασθεί περιουσίες για να κατακτήσουν οι, κατά κανόνα, ταλαντούχοι την ανώτατη βαθμίδα στην εκπαίδευση.
Δε θα τους περάσει. Οι επαναστάτες φυλλορροούν πολύ γρηγορότερα απ' όσο αναμέναμε. Η κοινωνία κρατιέται σε αναμονή. Αυτό αναδεικνύουν και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Παρά τη φρικτή τραγωδία της καλπάζουσας ανεργίας.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
