Η βδομάδα, που πέρασε, άφησε τα δικά της ίχνη. Τα γεγονότα, μικρά στις πραγματικές τους διαστάσεις. Τεράστιο, όμως, το συμβολικό και θεσμικό περιεχόμενό τους. Το πρώτο. Έκοψαν για καυσόξυλα την ιερή ελιά του Πλάτωνα στην Ιερά Οδό. Στη σκιά της ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος δίδασκε τους μαθητές του. Το δεύτερο. Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Ξενυχτήσαμε και ξαγρυπνήσαμε αρκετές πολύτιμες ώρες ως πολίτες-θεατές. Παρακολουθώντας είτε αγοραίες φραστικές αψιμαχίες στη μικρή οθόνη, είτε εξίσου αγοραίες διαδικασίες στην Εθνική Αντιπροσωπία. Στο πρώτο αναδεικνύεται μια βαθιά περιφρόνηση στην ογκώδη πολιτισμική μας κληρονομιά. Στο δεύτερο επιβεβαιώνεται η πολυδιάστατη θεσμική ανεπάρκεια της χώρας και η φτώχια των προσώπων του δημοσίου βίου.
Αναμφισβήτητα η τρικομματική Κυβέρνηση πήρε μια βαθιά ανάσα. Μπροστά της έχει, βέβαια, τα οξύτατα προβλήματα της φοροδιαφυγής και της ανεργίας. Τα ψηφισμένα φορολογικά μέτρα θα διευρύνουν τις ευκαιρίες φοροδιαφυγής. Και γι' αυτό θα καταντήσουν άδικα έναντι του έντιμου φορολογούμενου πολίτη. Τα σχέδια, μάλιστα, των νέων φορολογικών διατάξεων, που κυκλοφορούν, είναι απρόσφορα και αναποτελεσματικά. Προϋποθέτουν μία ικανή και καθαρή δημόσια διοίκηση. Για την οποία τίποτα, το αξιόλογο και σοβαρό, δεν ακούγεται. Προφανώς, δε συζητιέται. Όλοι, επίσης, γνωρίζουμε ότι μόνο με νέες επενδυτικές πρωτοβουλίες μπορούν να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Και αυτό προϋποθέτει ισχυρή προγραμματική και διαχειριστική πολιτική βούληση, που θα αποδεικνύεται σε καθημερινή βάση. Ευχολόγια και καλά λόγια σε πανηγυρικές εκδηλώσεις δεν αρκούν.
Από την άλλη μεριά η αντιπολίτευση, στη μείζονα ή ελάσσονα έκφρασή της, πρέπει να κατανόησε τα όριά της. Ή, έστω, τις παρυφές αυτών. Ο άμεσος στόχος αποδόμησης της κυβέρνησης δεν επιτεύχθηκε. Με πολιτικές "προτάσεις", που βαπτίζονται "ποινικές", δεν ανοίγεις διαδικασίες αναζήτησης της ουσιαστικής αλήθειας. Παράλληλα, έχασε την πρωτοβουλία των κινήσεων και εντυπώσεων. Τόσο σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Όσο και στους ατέλειωτους αμπελώνες των βραδινών και μεταμεσονύκτιων ωρών της συνηθισμένης ραστώνης μας.
Το ουσιαστικό διακύβευμα αυτής της σειράς και κατηγορίας γεγονότων πρέπει να αναζητηθεί αλλού. Στο μέσο της βαθιάς οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής κρίσης ο πολίτης αναζητά, με αγωνία, τις λύσεις, την υποστήριξή τους, τους κανόνες και τις αρχές. Καμιά λύση δε θα πείσει και δε θα υποστηριχθεί αν δε βρεθούν οι δράστες, αυτουργοί και συμμέτοχοι, που μας οδήγησαν σε αυτό το φρικώδες τέλμα. Κάποιοι να τιμωρηθούν. Όχι μόνο πολιτικά. Ο καιρός και τα χρόνια περνάνε και δεν βρέθηκε ο γνήσιος και αδέκαστος τιμωρός. Ούτε και η μεγάλη μάζα των, προς τιμωρία, υποψήφιων.
Έτσι περιπέσαμε σε έναν αφόρητο νομικό λαϊκισμό. Από το «όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα» ως την αφύσικα στενή και νόθα συνεργασία ΜΜΕ και Δικαιοσύνης, που στοχοποιεί "δράστες" και πράξεις με κυρίαρχο κανόνα την ικανότητα εφήμερου εντυπωσιασμού. Και, δυστυχώς, το πολιτικό σύστημα, ενδεές στην ανάληψη ουσιαστικών και εντίμων πρωτοβουλιών αντιμετώπισης της εκτεταμένης πια διαφθοράς, περιδεές ακόμα και στην υπεράσπιση των βασικών δομών και θεμελίων του, έχει παραδοθεί. Αμαχητί. Σαν να θέλει να μεταθέσει το μερίδιο της ευθύνης του για την καταπολέμηση της διαφθοράς στους ώμους και στα χέρια άλλων. Τα ΜΜΕ ενημερώνουν και καταγγέλλουν. Η Δικαιοσύνη απονέμει το Δίκαιο στο όνομα του ελληνικού λαού. Ποτέ δεν επιδιώκει να είναι αρεστή. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, ροκανίζει τους πυλώνες του κράτους δικαίου και της σύγχρονης Δημοκρατίας.
Αναμφίβολα, πρέπει να τροποποιηθεί το Σύνταγμα. Τουλάχιστον ως προς το χρόνο παραγραφής ή απόσβεσης των ενδεχόμενων ποινικών ευθυνών των πολιτικών. Προτάσεις, όμως, εκχώρησης όλης της διαδικασίας στην τακτική ποινική Δικαιοσύνη είναι επικίνδυνες. Προσωπικά, δε φοβάμαι τη πιθανότητα δημιουργίας ενός "κράτους Δικαστών". Ιστορικά, όμως, δεν μπορείς να αποκλείσεις την τυχαία εμφάνιση ακτιβιστή δικαστή ή τη δημιουργία άτυπου άξονα υπερσυντηρητικών και ακραίων απόψεων και προσανατολισμών.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
