Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου.
Για τη βία θέλω να σας μιλήσω. Αυτή την "ενέργεια" που προσωπικά με τρομάζει, περισσότερο μάλλον με τρομοκρατεί και με κάνει να καμπουριάζω. Καμπουριάζω για να μη βρεθώ στο κατόπι της, αλλά μάταια.
Αυτό που ζούμε παραπέμπει σε ήθη και κοινωνικές πρακτικές ολοκληρωτικών πολιτικών συστημάτων. Ο πολίτης, ο κάθε ένας από εμάς, βιώνει τη βία κυρίαρχα και πρώτα από όλα από την πολιτική εξουσία. Από αυτήν την εξουσία που εκλέγουμε και καλοταΐζουμε για να εκπροσωπεί τα συμφέροντά μας. Οι εκπρόσωποί της έχουν την ευθύνη να κάνουν επιλογές προς όφελός μας. Όταν οι αποφάσεις των πολιτικών μας θυματοποιούν, τότε ναι εισπράττουμε βία από αυτές.
Όταν δεν έχεις να πληρώσεις για τη θέρμανσή σου, γιατί το πετρέλαιο και τα ξύλα είναι πανάκριβα και διότι ο μισθός σου έχει συρρικνωθεί στο μη περαιτέρω, όταν δεν έχεις τρόπο να πάρεις τα φάρμακά σου, παρά τις χιλιάδες εισφορές που έχεις καταβάλει εσύ και ο εργοδότης σου στα ταμεία, όταν δε σου φτάνει η σύνταξη ή ο μισθός για το ενοίκιο, το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο, όταν δεν έχεις ούτε ένα ευρώ για να στείλεις το παιδί σου στο σχολείο, έστω με ένα μολύβι στην αρχή της σχολικής χρονιάς, όταν δεν μπορείς να προσφέρεις ένα πιάτο φαγητό στην οικογένειά σου, αυτό που ζεις είναι βίαιο.
Βία είναι και ο φασισμός, που θέλει να σε πείσει ότι είσαι ο καλύτερος, αρκεί να είσαι ομοϊδεάτης και αρκεί να μην είσαι διαφορετικός.
Βία είναι και η κατάληψη ενός κτηρίου, βία είναι και η προηγούμενη εγκατάλειψή του.
Βία είναι να ζεις σε μια κοινωνία που απαιτεί να είσαι πάντα γελαστός γιατί όλα μπορείς να τα ξεπεράσεις - την υγεία μας να έχουμε - βία είναι να ζεις σε μια κοινωνία που σου απαγορεύει να χαρείς ή να νιώσεις ευτυχία με οτιδήποτε, γιατί τώρα έχουμε κρίση και δεν επιτρέπονται τα χαμογελάκια.
Βία είναι ο φόβος που νιώθω, που νιώθεις και εσύ για το άγνωστο αύριο.
Για το αύριο που δεν ξέρεις αν θα έχεις ακόμα τη δουλειά σου, που δεν ξέρεις αν θα έχεις ακόμα το σπίτι σου. Βία είναι όταν σε αναγκάζουν να πιστέψεις ότι είσαι αδύναμος να σχεδιάσεις το μέλλον σου και να κάνεις όνειρα.
Βία είναι όταν προσπαθείς να βοηθήσεις το διπλανό και σου λένε ότι δεν κάνεις αρκετά γιατί δε λύνεις το πρόβλημα.
Βία είναι όταν ο άνθρωπος δίπλα σου υποφέρει ψυχικά, αλλά δεν μπορεί να σου το πει, γιατί έχουμε χάσει κάθε ικανότητα για επικοινωνία.
Βία είναι όταν αφήνουμε καθετί να καταρρεύσει, αξιακό, ηθικό, γιατί τώρα τρέχουμε να μειώσουμε το έλλειμμα, δεν μπορούμε να βάλουμε άλλες προτεραιότητες.
Βία είναι να καλείσαι να δώσεις λύση σε ένα πρόβλημα, για το οποίο δεν ευθύνεσαι.
Βία είναι να ψηφίζεις τους ίδιους και τους ίδιους, γιατί είσαι δεσμευμένος πελατειακά μαζί τους.
Βία είναι να σου έχουν συντρίψει τη συνείδηση, γιατί αν δεν είσαι και λίγο λαμόγιο δεν πας μπροστά.
Βία είναι να πρέπει να πληρώσεις φακελάκι για να χειρουργηθείς ή να διεκπεραιώσεις μια υπόθεσή σου στο Δημόσιο.
Και, τέλος, βία είναι να θέλεις να ζήσεις, αλλά τα δελτία ειδήσεων κάθε βράδυ να σε πείθουν ότι είσαι εδώ, όχι για να ζήσεις μια ζωή χαρισάμενη, αλλά για να δουλέψεις πιο σκληρά, να ανεχτείς πιο πολλά, να καταπατήσεις περισσότερα και στο τέλος να βγουν κερδισμένοι όλοι αυτοί που σε βιάζουν καθημερινά.
Ίσως πρέπει να υψώσουμε ανάστημα. Ας απαντήσουμε στη βία με θάρρος. Θάρρος για πραγματική ζωή.
Της Ανδριανής Αγγελιδάκη
