Μακελειό στην Αθήνα. Αποτρόπαιο έγκλημα στην Πάτρα. Βίασαν σκύλο στην Ηλεία. Σκότωσε τη γυναίκα του στη Θεσσαλονίκη. Πόλεμος στο Ζεφύρι, νύχτα τρόμους στα Εξάρχεια. Τον σκότωσαν μετά τον αγώνα στη Χαλκίδα και αλλά τόσα μα τόσα πολλά. Και όμως, η Κρήτη φταίει.
Η Κρήτη “πουλάει”. Είναι το “εύκολο θήραμα”, το “εξωτικό τέρας” για τα αθηναϊκά Μέσα που αναζητούν αίμα, δράμα και θύτες για να ταΐσουν το “τέρας” της τηλεθέασης και των κλικ. Γιατί, βλέπετε, το να πεις μακελειό στην Αθήνα δε φέρνει νούμερα. Το να πεις "Βεντέτα στα Βορίζια", όμως, φτιάχνει τίτλους, προκαλεί αντιδράσεις, γεμίζει πάνελ και φουσκώνει εγωισμούς δημοσιογράφων, που ξαφνικά θυμήθηκαν ότι έχουν κοινωνική αποστολή και κάπου εδώ αρχίζει το θέατρο της υποκρισίας.
Όλοι αυτοί οι “εισαγγελείς” της ενημέρωσης, οι αυτόκλητοι υπερασπιστές της ηθικής, που ξημεροβραδιάζονται στα στούντιο αναλύοντας τα “κακώς κείμενα της Κρήτης” ξεχνούν ότι η ίδια η χώρα βουλιάζει στην παθογένειά της. Μια πατρίδα όπου ο σεβασμός στη ζωή, στον συνάνθρωπο και στο διαφορετικό έχει γίνει είδος υπό εξαφάνιση. Μια κοινωνία που γέννησε τέρατα όχι στην Κρήτη, αλλά παντού, από τα Βόρεια Προάστια μέχρι τα πιο φτωχά χωριά. Γιατί τα εγκλήματα, οι βιασμοί, οι κακοποιήσεις και οι αυτοδικίες δεν έχουν ταχυδρομικό κώδικα. Έχουν πρόσωπα. Και αυτά τα πρόσωπα είναι καθρέφτες όλων μας.
Όμως τα ΜΜΕ δε θέλουν καθρέφτες. Θέλουν εξιλαστήρια θύματα. Θέλουν γεωγραφικούς ενόχους. Θέλουν νησιά και πόλεις να στιγματίζουν με βαρύγδουπες επικεφαλίδες, γιατί έτσι χτίζεται η αφήγηση που “πουλά”. Έτσι τα δελτία των 8 γίνονται θέατρο τρόμου. Έτσι οι πρωινές εκπομπές γίνονται δικαστήρια. Έτσι η κοινή γνώμη μετατρέπεται σε όχλο και ο δημοσιογράφος, αντί να είναι λειτουργός της ενημέρωσης, γίνεται τηλε-δικαστής, τηλε-ψυχολόγος, τηλε-εισαγγελέας. Με ένα μικρόφωνο και έναν τίτλο στο κάτω μέρος της οθόνης, αποφασίζει ποιος είναι ο ένοχος, ποιος το “τέρας”, ποιος ο “τρελός της Κρήτης”.
Η Κρήτη δεν είναι ούτε το πρόβλημα, ούτε η εξαίρεση. Είναι απλώς η αφορμή για να ξεδιπλωθεί η εθνική υποκρισία. Γιατί κανείς δε θα βγει να πει ότι στην Αθήνα σκοτώνουν για ένα παρκάρισμα. Ότι στην Πάτρα μάνα σκότωσε τα παιδιά της. Ότι στη Θεσσαλονίκη ένας ακόμη άντρας θεωρούσε τη γυναίκα του “ιδιοκτησία”. Ότι στην Ηλεία βίασαν ένα ζώο. Ότι στο Ζεφύρι διεξάγεται καθημερινά ένας ακήρυχτος πόλεμος. Όχι, αυτά δεν είναι εθνικές πληγές. Είναι “μεμονωμένα περιστατικά”. Μόνο η Κρήτη έχει κουλτούρα βίας. Μόνο εδώ “βράζει το αίμα”. Μόνο εδώ τα όπλα είναι παράδοση. Τι βολικό, ε; Να φορτώνεις τα πάντα σε ένα νησί και να καθαρίζεις τη συνείδησή σου.
Αυτή η επιλεκτική ευαισθησία είναι η πιο επικίνδυνη μορφή παραπληροφόρησης. Γιατί, αντί να ψάχνουμε το γιατί η κοινωνία μας σαπίζει, ασχολούμαστε με το πού έγινε το έγκλημα. Αντί να μας σοκάρει η φρίκη, μας σοκάρει ο τόπος. Αντί να βλέπουμε ανθρώπους, βλέπουμε “Κρητικούς”. Και κάπως έτσι, το πρόβλημα δε λύνεται ποτέ. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι το νησί, είναι το σύστημα. Δεν είναι η Κρήτη, είναι η Ελλάδα.
Φτάνει πια με τους εισαγγελείς της τηλεόρασης. Φτάνει με τους επαναστάτες του καναπέ, που ανακαλύπτουν το κοινωνικό πρόβλημα μόνο όταν γίνεται viral. Φτάνει με τους “σχολιαστές του τίποτα”, που νομίζουν ότι με ένα post έσωσαν τον κόσμο. Αν θέλουμε να αλλάξει κάτι, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Όλοι. Από τους πολιτικούς που ανέχονται τη βία, μέχρι τους πολίτες που τη νομιμοποιούν με τη σιωπή τους. Από τους δημοσιογράφους που ξεχνούν την αποστολή τους, μέχρι τους τηλεθεατές που πατάνε play για να δουν αίμα.
Η Κρήτη δε χρειάζεται απολογία. Χρειάζεται σεβασμό, όπως και κάθε γωνιά αυτής της χώρας, και κυρίως χρειάζεται να σταματήσουμε να ψάχνουμε άλλοθι για τη συλλογική μας αποτυχία. Γιατί όσο ρίχνουμε λάσπη στους άλλους, τόσο βουλιάζουμε κι εμείς και αν κάτι πρέπει να μάθουμε απ’ όλα αυτά τα “μακελειά”, τις “αποτρόπαιες πράξεις” και τις “τραγωδίες” είναι ότι το “τέρας” δε ζει στην Κρήτη. Ζει ανάμεσά μας. Μέσα μας. Και θα συνεχίσει να θεριεύει, όσο τα κανάλια και οι σελίδες των social media το ταΐζουν με φόβο, μίσος και ψεύτικη ηθική.
Φτάνει πια! Γιατί, αν δε βάλουμε ένα τέλος σε αυτή τη φαρσοκωμωδία της ενημέρωσης, τότε το επόμενο μακελειό, όπου κι αν γίνει, δε θα είναι είδηση. Θα είναι απλώς το επόμενο επεισόδιο στο δελτίο τρόμου μιας χώρας που έχει ξεχάσει τι θα πει ντροπή. Βέβαια η Κρήτη πάντα θα σχετίζεται, γιατί αυτό πουλά στην Αθήνα.
