Μισό μεροκάματο για ένα κιλό τυρί είναι μια διαπίστωση που δεν καταπίνεται. Το άκουσαν τα αφτιά μου σε πρόσφατο τηλεοπτικό ρεπορτάζ και αρχικά το θεώρησα ως λάθος του συναδέλφου. Τόσο δυσκολοχώνευτο, τόσο πέρα για πέρα εξωφρενικά αληθινό. Ένα καλό, διαλεχτό ελληνικό τυρί, που θέλει πολύ κόπο και μεγάλο κόστος για να παραχθεί. Που έχει δρόμο μακρύ και δύσκολο μέχρι να φτάσει στα ράφια, δεν αντιλέγω.
Που αν καταλήξει στο τραπέζι μας, θα κάνει τη διαφορά γευστικά, διατροφικά και πάει λέγοντας, αλλά που πλέον δεν είναι μία επιλογή ελαφρά τη καρδία κι αυτή είναι μία πικρή αλήθεια. Εξίσου πικρή με την αλήθεια για τους ελληνικούς μισθούς, που όσο κι αν θες να τους κάνεις λάστιχο, παραμένουν δυσανάλογοι του κόστους ζωής και επιβίωσης.
Αν η γραβιέρα η απλή, η παραδοσιακή, η δική μας - όχι η βιολογική, η πεπαλαιωμένη ή κάποια με χαμηλά λιπαρά ή ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τύπου τρούφας, καγιέν κι άλλων ψαγμένων βοτάνων και μπαχαρικών “φλερτάρει” με τα 15, τα 16, τα 17 και βάλε ευρώ το κιλό, προφανώς στο καλάθι της νοικοκυράς δε θα μπει. Κι αν μπει, θα είναι σε ποσότητα μικρή και για κατανάλωση περιστασιακή και με σύνεση. Ίσα για τη γεύση και την τιμή των όπλων δηλαδή, όσο οι τιμές τους παραμένουν στα ύψη μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Για να ξεγελάσουμε κάπως τους γευστικούς μας κάλυκες με γαλακτοκομικές επιλογές καταγεγραμμένες στο DNA μας.
Ακόμη και στη φέτα, το εθνικό μας τυρί, οι τιμές, που “καλπάζουν” κάπου στα 12 ευρώ κατά μέσο όρο το κιλό, φρενάρουν παλιές κι αγαπημένες διατροφικές μας συνήθειες και μας εξαναγκάζουν στο... τόσο όσο και όχι για τη χόρταση. Σε κυβάκια και φλοίδες τυριού προβλέπω να στριμώχνεται ολοταχώς η άλλοτε πληθωρική γαστρονομική μας ταυτότητα, με τις μνήμες να στοιχειώνουν οδυνηρά τα πιάτα, τα τραπέζια και τα ψυγεία μας. Εμείς που μεγαλώσαμε με το αθάνατο ελληνικό ψωμοτύρι, εκείνο το γρήγορο, επαρκέστατο διατροφικά και υποτιμημένο snack μιας άλλης εποχής. Πρωτεΐνη στο ένα χέρι και υδατάνθρακας στο άλλο σε απόλυτη ισορροπία, για να μιλήσουμε και στη διατροφική γλώσσα του σήμερα.
Και κάπου εδώ οι γευστικές μου μνήμες με οδήγησαν ασυναίσθητα στο αγαπημένο κρητικό τυροζούλι, κι ύστερα σε μία πρόχειρη διαδικτυακά έρευνα αγοράς για τις τιμές του... Κι επειδή οι αριθμοί πληγώνουν, με απόλυτη ενσυναίσθηση τερματίζω κάπου εδώ τις γαλακτοκομικές, οικονομικές μου ανησυχίες.
Απλά μαθηματικά είναι τα έσοδα και τα έξοδά μας και οι πράξεις δε βγαίνουνε, δε βγαίνουνε...
