Βάλε καφέ να στα πω. Έχουμε νέα δημοσκόπηση.
Με βάση τη νέα “χαρτογράφηση”, το 27,5% αξιολογεί θετικά το έργο της κυβέρνησης, το 70,7% αρνητικά, ωστόσο η Ν.Δ. εξακολουθεί να έχει προβάδισμα 16,3 μονάδων στην εκτίμηση ψήφου έναντι του ΠΑΣΟΚ (Opinion Poll).
Τα δύο πρώτα κόμματα εμφανίζουν οριακή πτώση σε σχέση με την προηγούμενη μέτρηση της εταιρείας. 0,4 της μονάδας χάνει η Ν.Δ., που καταγράφεται στο 30,1%, και 0,2 το ΠΑΣΟΚ, το οποίο πέφτει στο 13,8%.
Τον κοιτάει με συμπάθεια τον πράσινο ήλιο ο ψηφοφόρος, αλλά δεν του δίνει ούτε τα κλειδιά του υπογείου.
Κατά τ’ άλλα, το 45,15% απαντά «κανένα» στην ερώτηση ποιο κόμμα θεωρεί ότι ασκεί την καλύτερη, πιο αποτελεσματική αντιπολίτευση.
Καλά πάει αυτό...
Αριστεράαα να το καρφώσεις το μαχαίρι...
...και τα φτεράαα να μου τα κόψει τώρα το δικόοο σου χέεερι. Σε ό,τι αφορά το κεφάλαιο Αριστερά, έχουμε πληθώρα από παρατάξεις, υπο-παρατάξεις, κόμματα και αποκόμματα που διαγκωνίζονται για το ποιος θα εκπροσωπήσει πιο αποτελεσματικά τον λαό.
Το ΚΚΕ σταθερά «βαλσαμωμένο» και καθησυχαστικά προβλέψιμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προβλέπεται να ανασυνταχθεί. For sure.
Όλοι οι υπόλοιποι παλεύουν για λίγη προβολή, μπας και καταφέρουν να βγουν από την αφάνεια και να λειτουργήσουν εξ αντανακλάσεως ως συγκολλητική ουσία σε κάποιο κενό εξουσίας μπας και αποκτήσουν λόγο ύπαρξης.
«Πλειοψηφίες» χωρίς... πλειοψηφία
Το εκλογικό σώμα κινείται εδώ και χρόνια σαν εκκρεμές, χωρίς σταθερό σημείο αναφοράς. Το 2012, ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκαν μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας εναλλακτική απέναντι στη λιτότητα. Το 2019 πολλοί απ’ αυτούς γύρισαν την πλάτη στον Τσίπρα και κατευθύνθηκαν προς τη Ν.Δ., όχι από ιδεολογική ταύτιση, αλλά από ανάγκη «κανονικότητας».
Πάντως, οι εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών αποτυπώνουν ανάγλυφα ότι η αποχή διογκώνεται, εκφράζοντας μια βαθύτερη μεταβολή στη σχέση των ψηφοφόρων με το πολιτικό σύστημα.
Όμως, όταν ένα κόμμα συγκεντρώνει 40% επί των ψηφισάντων, αλλά η συμμετοχή βρίσκεται στο 55%, τότε στην πραγματικότητα εκπροσωπεί περίπου το 22% του συνόλου των εγγεγραμμένων. Μπορεί η τυπική νομιμοποίηση των κυβερνήσεων να μην τίθεται υπό αμφισβήτηση, ωστόσο η χαμηλή συμμετοχή δημιουργεί κενά ουσιαστικής αντιπροσώπευσης.
Η αποχή δεν είναι απλώς αδυναμία του συστήματος, αλλά το «καύσιμο» που το συντηρεί. Όσο λιγότεροι ψηφίζουν, τόσο πιο εύκολα ανακυκλώνεται η ίδια εξουσία, με τις ίδιες «μειοψηφίες» να «νομιμοποιούνται» να κυβερνούν στο όνομα μιας βουβής και απούσας πλειοψηφίας.
Κι αυτή η απουσία δεν τους προβληματίζει. Τους εξυπηρετεί.
