Όλοι οι Έλληνες, άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο, πάλεψαν για την επαναφορά της χώρας μας στην οδό της Δημοκρατίας βγαίνοντας από τον “Γολγοθά” που επί σειρά ετών ανεβαίναμε αγκομαχώντας. Εκεί μας οδήγησαν οι “σωτήρες” της πατρίδας μας, ταγματάρχες της περιβόητης χούντας.
Είναι πασίγνωστο πως εκατοντάδες νέα παιδιά, κι όχι μόνο, βασανίστηκαν ανελέητα χάνοντας και τη ζωή τους για την επαναφορά της. Πολλοί έμειναν ανάπηροι για όλη τους την υπόλοιπη ζωή. Ένας δε πολύ μεγάλος αριθμός εξορίστηκαν στα ξερονήσια για τα διαφορετικά πιστεύω τους, βιώνοντας μύρια και κάθε μορφής βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Με αυτούς τους βάρβαρους τρόπους, οι “σωτήρες” ήλπιζαν πως θα τρομοκρατήσουν και θα λυγίσουν τους Έλληνες, που πίστευαν στα ιδανικά της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας.
Επτά ολόκληρα χρόνια κράτησαν τα μαρτύρια που βίωσαν οι Έλληνες. Εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία γνωρίζουμε πολύ καλά τα όσα δεινά περάσαμε, που τα σημάδια στους νέους, κι όχι μόνο, τότε και υπερήλικες σήμερα από τις βουρδουλιές δεν έχουν σβήσει εντελώς και διακρίνονται ακόμα πολύ καλά στα κορμιά τους.
Τώρα, πολλές χιλιάδες Ελληνόπουλα εκείνη τη μαύρη εποχή σκορπίστηκαν στα πέρατα της γης, ψάχνοντας να συναντήσουν την καλή τύχη τους σε ξένες πατρίδες, ερημώνοντας τα γιομάτα ζωή, πριν, χωριά μας. Αλλά το κακό δε σταμάτησε εκεί. Πολλές μετά την πτώση της χούντας οι πρώτες εκλεγόμενες απ’ τον λαό κυβερνήσεις συνέχισαν την παραπέρα ερημοποίηση της υπαίθρου, διώχνοντας όσους είχαν απομείνει στα χωριά τους και το γράφω αυτό γιατί τίποτα το ουσιαστικό δεν έκαναν για να κρατήσουν στον τόπο τους τούς ανθρώπους.
Απελπίστηκαν οι άνθρωποι και πήραν των ομματιών τους, στοιβάχτηκαν στις ανήλιαγες πολυκατοικίες της σαν σπιρτόκουτα στις μεγάλες πολιτείες της πατρίδας μας, στις παράγκες των πτηνοτροφείων, στα εργοστάσια εκείνης της εποχής και στα δύο μικρά δωμάτια των θυρωρείων, καθαρίζοντας σκάλες για κομμάτι ψωμί, που στα χωριά τους για να χορτάσουν τρέφονταν με μπομπότα (καλαμποκόψωμο).
Οφείλω όμως να πω πως με την πρώτη κυβέρνηση μετά την πτώση της χούντας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, πήρε “σάρκα και οστά” το πολυπόθητο όνειρο των Ελλήνων, ξεριζώνοντας μια για πάντα τις ρίζες της βασιλευομένης ως τότε Δημοκρατίας. Κι αυτό έγινε γιατί ο Καραμανλής κράτησε ουδέτερη στάση στη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Άφησε τους Έλληνες να εκφραστούν ανεπηρέαστοι.
Εγώ πιστεύω ότι, αν έλεγε έστω και μια λέξη για τον βασιλιά, ο Γκλύξμπουργκ δε θα έφευγε κι ίσως να τον είχαμε ακόμα στο σβέρκο μας.
Τώρα δε θυμάμαι ποια κυβέρνηση διαδέχτηκε την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή και ποιες άλλες ακολούθησαν, αλλά θυμάμαι πολύ καλά ότι ως δημόσιος υπάλληλος που ήμουνα στην υπηρεσία μου δεν είχε εφαρμοστεί ακόμα το πενθήμερο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τα αγαθά της πενθήμερης εργασίας τα απολαύσαμε όταν ανέλαβε τα ηνία της χώρας ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου. Τότε χόρτασε κι ο φτωχός κοσμάκης ψωμί.
Τώρα ίσως με ρωτήσετε γιατί σας αράδιασα τόσα πολλά γεγονότα μιας περασμένης εποχής. Τα έγραψα για να μην ξεχνούμε εμείς οι μεγαλύτεροι και για να μαθαίνουν οι νεότερες γενιές τα τεκταινόμενα της χώρας τους. Κι έχουν χρέος να παλέψουν σκληρά, όπως πάλεψαν οι παππούδες τους για τα ιδανικά της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Βέβαια, όλοι έχουμε χρέος και ο καθένας από μας κι από το δικό του μετερίζι να εμποδίσουμε την επαναφορά του «αποφασίζουμε και διατάζουμε».
Δεν είναι λίγα τα σημάδια σήμερα που μαρτυρούν πως πάρα πολλοί είναι οι νοσταλγοί των σκοτεινών αιματοβαμμένων εποχών. Ήδη βιώσαμε και βιώνουμε για δεύτερη φορά τη μετανάστευση των νέων μας σε άλλες χώρες για να βρουν εργασία. Δεν πρέπει κάποτε με κάποιους τρόπους να κρατήσουμε τα νιάτα μας στην Ελλάδα μας;
Επιβάλλεται να κλείσουμε τις αμπάρες της πλανεύτρας ξενιτιάς. Επιβάλλεται να κρατήσουμε τους αγροτοκτηνοτρόφους στα χωριά τους. Θα μας κατασπαράξουν οι αρκούδες και οι λύκοι. Ήδη για να βρουν τροφή στα ορεινά χωριά της Μακεδονίας μπαίνουν μέσα στις αυλές των σπιτιών, αν και υπάρχουν ακόμα συνάνθρωποί μας που... φυλάνε Θερμοπύλες. Φαντάζεστε τι θα γίνει όταν βρουν τα χωριά εγκαταλελειμμένα; Θα κατέβουν για να βρίσκουν τροφή και στις αυλές των μεγαλύτερων χωριών μας.
Άκουσα - δεν το ξέρω από πρώτο χέρι - ότι ένας γιατρός πρωτοδιοριζόμενος στη χώρα μας τα χρήματα που παίρνει είναι περίπου 1.500 ευρώ τον μήνα κι αν κάνω λάθος συγχωρέστε με. Στην Κύπρο όμως ο ίδιος γιατρός αμείβεται με πάνω από 4.000 ευρώ. Εσείς στη θέση του τι θα προτιμούσατε; Να μείνετε στη χώρα σας και να πεινάτε ή θα μεταναστεύατε σε κάποια άλλη χώρα, που σίγουρα θα ζήσετε καλύτερα;
Επίσης, ποιες προοπτικές έχει ο αγρότης που το μόνο εισόδημά του είναι π.χ. το λάδι και η ποσότητα που παράγει είναι 4-5-6 τόνους τον χρόνο; Το προϊόν του το αγοράζει ο λαδέμπορος 4-5 ευρώ το κιλό και στο ράφι του σούπερ-μάρκετ ο καταναλωτής το προμηθεύεται με 11-12 ευρώ. Δε θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια ο φτωχός αγρότης οικογενειάρχης να βρει κάποια άλλη δουλειά κάπου μακριά από τον τόπο του, για να θρέψει την οικογένειά του και για να εξασφαλίσει κάποιες καλύτερες προοπτικές για το μέλλον των παιδιών του;
Κι άλλη φορά το έχω γράψει, τη σύνταξη που λαμβάνει ένα ζευγάρι αγροτοκτηνοτρόφων τον χρόνο εσείς οι βουλευτές παίρνεται μόλις σε ένα μήνα. Είναι δίκαιη κατανομή του πλούτου της χώρας αυτή ή θεωρείτε ότι η φτωχολογιά είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού;
Όμως ο χώρος που έχω στη διάθεσή μου δε μου επιτρέπει να αναφέρω πιο πολλά παραδείγματα, όπως το παραπάνω. Γιατί δε δίνετε μια μεγαλύτερη σύνταξη στους απόμαχους της ζωής, ώστε τα ύστερά τους χρόνια να τα ζήσουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια; Γιατί δε δίνετε έναν ικανοποιητικό μισθό όχι μόνο στους γιατρούς, αλλά και σε όλους τους μισθοσυντήρητους για να μπορούν οι άνθρωποι να τα φέρνουν βόλτα κατά το κοινώς λεγόμενο; Πώς έχετε λοιπόν την απαίτηση να παραμείνουν στα χωριά τους οι γεωργοκτηνοτρόφοι και οι επιστήμονες να μη φύγουν από τη χώρα μας;
Μας διατυμπανίζετε κάθε μέρα ότι η οικονομία της χώρας έχει βγει πλέον από το κακοτράχαλο μονοπάτι που βάδιζε και πήρε τον δρόμο της ανάπτυξης. Μπορεί να είναι έτσι, αλλά πήρε μαζί της μόνο τους έχοντες και κατέχοντες, που πάει να πει τους πλούσιους με μεγαλύτερα πορτοφόλια και με πολύ περισσότερα πλούτη. Άφησε όμως πίσω της, κι ακόμα αγκομαχούν στο δύσβατο της ανέχειας μονοπάτι, τους φτωχούς φτωχότερους και τους ανήμπορους σε άθλια κατάσταση.
* Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας-ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων.
