16 χρόνια στη Βουλή. Ξεκίνησε αμούστακο αγόρι και κατάφερε να γίνει (δις) ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Το βιογραφικό πλούσιο.
Εμφανίστηκε ως ο άνθρωπος o οποίος θα έβγαζε την Ελλάδα από την κρίση, αλλά επέβαλλε αντί να σκίσει μνημόνια. Έστησε σικέ δημοψήφισμα που τον καθιέρωσε ως τον βασιλιά της ανακολουθίας, έμαθε τι εστί κωλοτούμπα με χάρη, συμμετείχε σε πολύωρες διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, ωστόσο κόπηκε στα προφορικά καθώς δεν κατάφερε να βελτιώσει κατ’ ελάχιστον το βρετανικό του αξάν. Στα αξιομνημόνευτα κατορθώματά του συμπεριλαμβάνεται το Grexit, ενώ παταγώδης ήταν η αποτυχία του για το rebranding του ΣΥΡΙΖΑ. Κι έπειτα: «Παραιτούμαι γιατί δεν μπορώ και δε θέλω να διατηρήσω το αξίωμα του βουλευτή, με όσα προνόμια αυτό συνεπάγεται, όταν αισθάνομαι ότι η συμμετοχή μου δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό σε όσους με εμπιστεύτηκαν». Του πήρε μερικά χρονάκια, αλλά εντέλει έκανε ίσως την πιο ειλικρινή δήλωση της καριέρας του.
Δεύτερο χτύπημα είμαι στην πόρτα
Η παραίτηση ήρθε ως μια κίνηση συμβολική, πολιτική και ελαφρώς θεατρική.
Ο τρόπος με τον οποίον επέλεξε να το κάνει, δείχνοντας όλους τους άλλους για τον «κατακερματισμό» της Αριστεράς, υποδηλώνει λίγο-πολύ ότι ο ίδιος πλασάρεται ως το πρόσωπο το οποίο θα μπορούσε να την ενώσει ξανά με... UHU. Ούτε ο Κόπερφιλντ τέτοια μαγικά.
Το ότι συγκαταλέγεται στους κύριους υπευθύνους για την πολυδιάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε από κόμμα... απόκομμα, αυτό το κάνουμε “γαργάρα”, γιατί άλλωστε ως έθνος είναι γνωστό πως η μνήμη μας δεν είναι απλά κοντή, αλλά τάπα.
Στο τρίτο χτύπημα η πόρτα ανοίγει...
Η παραίτηση δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Περισσότερο παρέπεμπε στον τελευταίο ήχο από μια μηχανή που δούλευε στο ρελαντί εδώ και χρόνια... «Εγκαταλείπω την ασφάλεια των ορεινών εδράνων και φιλοδοξώ να επιστρέψω στην ελπιδοφόρα ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης». Όπερ σημαίνει πως χάνει όλα τα προνόμια που συνδέονται με το αξίωμα του βουλευτή. Η οικονομική απώλεια σημαντική, αλλά και πάλι στην ψάθα δε θα μείνει. Προέχει η αναμονή κοινού για το βιβλίο με τα πεπραγμένα του 2015-2023. Τα υπόλοιπα έπονται.
Μην επιμένεις, έχω φύγει
Συνοψίζοντας. Ο Αλέξης φεύγει για να μείνει, παραιτείται για να μην κουράζεται και υπόσχεται ταξίδια σε πιο όμορφες θάλασσες. Αλέξη μου, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις.
«Θέλω να απευθυνθώ στους συντρόφους μου, σε όλους όσους πορευτήκαμε μαζί ως εδώ και μοιραστήκαμε αγώνες, αγωνίες, ελπίδες και όνειρα. Δε θα είμαστε αντίπαλοι. Και ίσως σύντομα να ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες». Κατάλαβα. Από το στοκ θα ψωνίσει.
Ξάφνου μες τη θολούρα των λεγομένων του πρώην πρωθυπουργού- προέδρου ΣΥΡΙΖΑ- βουλευτή άρχισα να σιγομουρμουρίζω έναν παλιό ελαφρολαϊκό σκοπό:
“Όταν το τηλέφωνο χτυπήσει
Κανείς δε θα σου απαντήσει...”
Βέβαια, αν ποντάρει στη συλλογική μας άνοια, ίσως να έχει ακόμη την ελπίδα κάποιοι να τον υποδεχθούν ως μετά Χριστόν προφήτη. Ο χρόνος θα δείξει...
