Όσο ο πρωθυπουργός ήταν ή, έστω, έδειχνε ότι ήταν πανίσχυρος και κυρίαρχος του παιχνιδιού, οι εσωκομματικές αντιθέσεις έμπαιναν στο περιθώριο. Το “αντάρτικο Σαμαρά” και κάποιες κινήσεις βουλευτών (όπως οι καταθέσεις ομαδικών ερωτήσεων για θέματα που η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε) δεν προκάλεσαν συνολική αμφισβήτηση της κυβέρνησης και της πολιτικής και προσωπικά του πρωθυπουργού, αλλά ήταν “τροχιοδεικτικές βολές”, που έδειχναν την κατεύθυνση των εξελίξεων.
Και προφανώς έχει έρθει η ώρα για να γίνουν πιο στοχευμένες κινήσεις. Και διαφοροποιήσεις. Διότι πλέον ο Κυριάκος Μητσοτάκης δε δείχνει “πανίσχυρος”, όσο κι αν προσπαθούν οι δημοσκοπικές να συγκρατήσουν τη ραγδαία φθορά της Ν.Δ. και του ίδιου του πρωθυπουργού και όσο κι αν προσπαθούν τα φίλια media να εξωραΐσουν την εικόνα του. Οπότε, οι εσωτερικές φωνές, που δε θεωρούν την πορεία της κυβέρνησης “τη βέλτιστη”, αρχίζουν να αναθαρρούν. Και να παίρνουν τον λόγο.
Τα σημεία τριβής
Υπάρχουν διάφορα “σημεία τριβής” που έχουν βουλευτές και στελέχη με την κυβερνητική πολιτική, όπως αυτή χαράσσεται από το επιτελείο του Μαξίμου και διεκπεραιώνεται από τα υπουργεία. Έχουμε ξαναπεί και θα το επαναλάβουμε, ότι ο “επιτελικός” χαρακτήρας υλοποιείται μέσα από μία συγκεκριμένη διαδικασία: το Μαξίμου αποστέλλει στα υπουργεία έτοιμα νομοσχέδια και αυτά φροντίζουν απλώς να τα περάσουν από τη διαβούλευση και τη Βουλή. Κανένα νομοθετικό έργο δεν παράγεται στα υπουργεία επί Μητσοτάκη, με την εξαίρεση ίσως του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης και όσων υπουργείων έχει αναλάβει ο Χατζηδάκης, ο οποίος είναι εκ των κύριων εμπνευστών της κυβερνητικής πολιτικής. Κατά τα λοιπά, τα νομοσχέδια της Ν.Δ. συντάσσονται από το επιτελείο του Μαξίμου, με τη συνεργασία τεχνοκρατών και των μεγάλων συμφερόντων τα οποία εξυπηρετεί η κυβέρνηση (τα εργασιακά νομοσχέδια στο σύνολό τους φέρουν τη “σφραγίδα” του ΣΕΒ και του ΣΕΤΕ και think tank υπόλογων σε αυτές τις εργοδοτικές οργανώσεις, για να καταλάβετε περί τίνος μιλάμε).
Βεβαίως αυτή η κατάσταση δεν αρέσει σε πολλούς εκ των υπουργών, που αισθάνονται “διακοσμητικοί”, παρότι ο υπουργικός θώκος δεν είναι μόνο νομοθετικό έργο, αλλά και ευκαιρία για προβολή, πεδίο ένδοξον ρουσφετολογίας και εξυπηρέτησης ημετέρων και φίλων και άλλα πολλά (και τα “τυχερά”), που τον καθιστούν... περιζήτητο. Οπότε, σε γενικές γραμμές, όλοι οι υπουργοποιηθέντες “ποιούν την νήσσαν” ως προς τούτο.
Αυτό βεβαίως δεν είναι από τα μεγαλύτερα “θεματάκια” που έχουν κάποιοι βουλευτές της Ν.Δ. με τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται την κυβέρνηση το Μαξίμου.
Ας τα δούμε όλα αυτά τα σημεία τριβής.
Η “πασοκοποίηση” της Ν.Δ.
Ένα από τα πάγια ζητήματα εντός της Ν.Δ. είναι η “άλωση” όχι τόσο του κόμματος, αλλά κυρίως της κυβέρνησης και του “σκληρού πυρήνα” του Μαξίμου, από πασοκογενείς και δη “σημιτικούς εκσυγχρονιστές”.
Η σχετική παραφιλολογία έχει υποχωρήσει λίγο τον τελευταίο χρόνο, αλλά σε εσωτερικές συζητήσεις μεταξύ “πούρων” νεοδημοκρατών ανακύπτει συνεχώς και με ιδιαίτερη ορμή το αίτημα για “αποπασοκοποίηση” της κυβέρνησης. Βεβαίως ο Κυριακός Μητσοτάκης, έχοντας ελάχιστα ερείσματα εντός της παραδοσιακής Ν.Δ., έχει φροντίσει να περιστοιχίζεται από πασοκογενείς στο Μαξίμου και να έχει αναθέσει υπουργεία- “κλειδιά” σε πάλαι ποτέ “πράσινους”. Και σε έμπιστους ακροδεξιούς, όπως τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη (ο Πλεύρης είναι... λύση ανάγκης, ελλείψει άλλου). Τους οποίους δεν κρύβει ότι εμπιστεύεται περισσότερο από τους “κανονικούς” γαλάζιους. Είναι και ένας από τους λόγους που οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη είναι μακράν οι πολυπληθέστερες όχι μόνο στην ιστορία της Ελλάδας, αλλά... και της Ευρώπης ολόκληρης (αυτό είναι πραγματικότητα, ψάξτε το)! Για να βολέψει τόσο τους “δικούς του” (στην πλειοψηφία τους πασοκογενείς), όσο και τους παραδοσιακούς “γαλάζιους”.
Εθνικά θέματα
Η ενδοτική, απέναντι στην Άγκυρα, εθνική πολιτική “κατευνασμού” των κυβερνήσεων Μητσοτάκη μπορεί να έχει εξασφαλίσει ένα μίνιμουμ “ησυχίας” στο Αιγαίο, αλλά εξοργίζει ένα μεγάλο τμήμα του κομματικού ακροατηρίου και άρα και της Δεξιάς εντός της Ν.Δ. Όσοι βουλευτές έχουν εθνικές “ανησυχίες” τις καταπνίγουν, αλλά είναι ασφαλές να πούμε ότι ο ΥΠ.ΕΞ. Γεραπετρίτης είναι ένας από τους λιγότερο δημοφιλείς υπουργούς εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου. Η Ελλάδα δείχνει να χάνει σε όλα τα διεθνή μέτωπα στην Ανατολική Μεσόγειο, κάτι που χρεώνεται εξίσου στην ανεπάρκεια του ΥΠ.ΕΞ. όσο και στην ενδοτικότητα Μητσοτάκη. Και δεν είναι καθόλου ικανοποιημένοι από την εικόνα οι βουλευτές της Ν.Δ.
Σκάνδαλα, μεταρρυθμίσεις και επιλογές
Πέραν αυτών των δύο “βασικών” ζητημάτων, υπάρχουν και μία σειρά ακόμη επιλογών της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού που προκαλούν αναστάτωση στη “γαλάζια” Κοινοβουλευτική Ομάδα, αλλά και στο κόμμα. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη εμφανίζεται να είναι ίσως η πιο διεφθαρμένη της μεταπολίτευσης και αυτό παρότι βολεύει τους περισσότερους (διότι... περισσότερα ρουσφέτια, περισσότερες εξυπηρετήσεις φίλων και ημετέρων, περισσότερα “τυχερά” κ.λπ. κ.λπ.) για ορισμένους βουλευτές είναι εξαιρετικά ενοχλητικό.
Η ενδοτική, απέναντι στην Άγκυρα, εθνική πολιτική “κατευνασμού” των κυβερνήσεων Μητσοτάκη μπορεί να έχει εξασφαλίσει ένα μίνιμουμ “ησυχίας” στο Αιγαίο, αλλά εξοργίζει ένα μεγάλο τμήμα του κομματικού ακροατηρίου και άρα και της “δεξιάς” εντός της Ν.Δ.
Για άλλους είναι ενοχλητικές οι μονόπαντες μεταρρυθμίσεις, που με κάποιον μαγικό τρόπο πάντα εξυπηρετούν την οικονομική ολιγαρχία της χώρας και ποτέ τους πολίτες. Και όταν αυτό το λένε βουλευτές ενός δεξιού κόμματος, το οποίο έχει δημιουργηθεί για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης της χώρας, είναι... σαφέστατα εντυπωσιακό. Και ίσως και ανησυχητικό. Και η υπόθεση των Τεμπών έχει προκαλέσει ανησυχίες και ρήγματα, αν και κυρίως εξελίσσεται σε πεδίο έκφρασης υπαρκτών εκ των προτέρων διαφωνιών, όπως θα δούμε και παρακάτω.
«Ας τον μαζέψει κάποιος, επιτέλους»
Περισσότερες από μία φορές έχει ακουστεί αυτή η φράση από στελέχη της Ν.Δ. και της κυβέρνησης ακόμη. Και σε όλες τις περιπτώσεις αφορά σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο: τον Άδωνη Γεωργιάδη. Ο υπουργός Υγείας χαίρει της εμπιστοσύνης του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού είναι ταυτόχρονα ο “αυτοφοράκιας”, το “αλεξικέραυνο” και το “κομάντο” της κυβέρνησης. Αλλά οι βουτηγμένες στην αμετροέπεια και σκατοψυχία δηλώσεις του προκαλούν την μήνι πολλών συναδέλφων του. Που θα ήταν πολύ περισσότεροι (η πλειοψηφία, ίσως) αν δεν ήταν τόσο χρήσιμος στην ηγεσία του κόμματος και της κυβέρνησης.
Ειδικά οι εξαιρετικά εμπρηστικές δηλώσεις του στην υπόθεση των Τεμπών και ειδικότερα της απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι προκαλούν ναυτία σε πολλά στελέχη της Ν.Δ. - αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε και παρακάτω.
Τα Τέμπη δίνουν την αφορμή
Μέχρι τούδε οι κυβερνητικοί βουλευτές είχαν στοιχηθεί πίσω από την επίσημη γραμμή για το θέμα των Τεμπών, με σημειακές και άνευ ουσίας μικροδιαφοροποιήσεις. Αλλά πλέον αρχίζουν να εκφράζονται διαφωνίες προς την επίσημη γραμμή ή το βασικό κυβερνητικό αφήγημα.
Ίσως φταίει που ο κύριος εκφραστής της κυβερνητικής γραμμής είναι ο Γεωργιάδης, ο οποίος προσπαθεί να περάσει ότι για την όλη υπόθεση με τις εκταφές φταίει η... Κωνσταντοπούλου. Αν μη τι άλλο, η ίδια η σκέψη ότι ισχύει κάτι τέτοιο είναι απλώς γελοία, αλλά η κυβέρνηση γενικά για την υπόθεση των Τεμπών έχει τηρήσει μια στάση που κυμαίνεται από γελοία έως... εντελώς χυδαία και όλα τα ενδιάμεσα. Για να μην πούμε για το τι κάνουν τα πληρωμένα από το Μαξίμου και την Ομάδα Αλήθειας “γαλάζια” τρολ, που ελεεινολογούν με τον πιο πρόστυχο τρόπο τους γονείς των θυμάτων. Αλλά τα τρολ είναι “ανεπίσημη” κυβερνητική πολιτική, ο Γεωργιάδης είναι η φωνή του Μαξίμου.
Ο Νίκος Δένδιας, ο βασικός “δελφίνος” της διαδοχής του Κυριάκου Μητσοτάκη, προχώρησε σε μια αποφασιστική διαφοροποίηση από την επίσημη κυβερνητική γραμμή, δίχως να την... εγκαταλείψει εντελώς. Άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι θα πρέπει να επιτραπεί και τοξικολογική εξέταση για τα αίτια θανάτου του Ντένις, όπως ζητά ο κ. Ρούτσι και μέχρι στιγμής έχει αρνηθεί η Δικαιοσύνη.
«Δε διανοούμαι πως μπορεί να απαγορευτεί το δικαίωμα ενός πατέρα να διερευνήσει οτιδήποτε αυτός κρίνει, με όποιο τρόπο κρίνει, για τον θάνατο του παιδιού του», δήλωσε ειδικότερα ο κ. Δένδιας. Άφησε μάλιστα αιχμές κατά άλλων υπουργών που υπερθεματίζουν την απόφαση για εκταφή μόνο για ταυτοποίηση DNA, λέγοντας: «Δε θεωρώ οποιοσδήποτε στην κυβέρνηση μπορεί να έχει άλλη τοποθέτηση». Βεβαίως ο υπουργός Άμυνας, προσεκτικά, στη συνέχεια δήλωσε ότι η κυβέρνηση δε φέρει ευθύνη, δεδομένου ότι δεν αποφάσισε εκείνη για εκταφή μόνο για ταυτοποίηση.
Αποστάσεις όμως από τους κυβερνητικούς χειρισμούς στην υπόθεση Ρούτσι πήρε στη συνέχεια και ο βουλευτής Β’ Πειραιά, Δημήτρης Μαρκόπουλος. «Ως κυβέρνηση δεν μπορούμε παρά να σταθούμε μόνο με σεβασμό και κατανόηση στην έκκληση του Πάνου Ρούτσι. Να μην επιτρέψουμε να υπάρξουν άλλα λάθη. Η Δικαιοσύνη οφείλει να κάνει αυτό που πρέπει άμεσα, πριν να είναι αργά, ώστε να ανακουφιστεί ο Πάνος Ρούτσι», έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο κ. Μαρκόπουλος. Και μην ξεχνάμε ότι την προπερασμένη βδομάδα ο βουλευτής Δυτικού Τομέα της Ν.Δ., Δημήτρης Καλογερόπουλος, είχε ταχθεί υπέρ του αιτήματος Ρούτσι για εκταφή, διερωτώμενος: «Γιατί να κάνουμε τώρα μείζον θέμα κάτι που είναι ανθρώπινο;» και: «Η Δικαιοσύνη δεν έχει αφτιά; Δεν ακούει τι γίνεται;». Και βεβαίως μην ξεχνάμε και τη δήλωση του απόμαχου αλλά πάντα σεβαστού εντός της ΝΔ, Δημήτρη Αβραμόπουλου, που κινήθηκε στο ίδιο πλαίσιο με τους παραπάνω.
Πολλοί “γαλάζιοι” δεν κρύβουν την ανησυχία τους ότι, ανεξαρτήτως του τι θα κάνει η Δικαιοσύνη, σε περίπτωση που κάτι πάει πολύ στραβά (λ.χ. υποστεί σοβαρή βλάβη η υγεία του απεργού πείνας πατέρα) και ακολουθήσουν επεισόδια, η κυβέρνηση συλλογικά θα έχει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες και θα χρεωθεί το φταίξιμο.
Το ότι η Δικαιοσύνη “άκουσε” τις ανησυχίες αυτές (και δεν “άκουσε” τον Γεωργιάδη) είναι μια από τις ελάχιστες φωτεινές αχτίδες στο βαθύ σκότος της ελληνικής Δικαιοσύνης στην περίοδο Μητσοτάκη.
Σαμαράς, Βελόπουλος και... λοιποί
Τα εσωτερικά της Ν.Δ. επηρεάζονται βεβαίως και από την περιρρέουσα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τη Δεξιά. Η εκλογική βάση της Νέας Δημοκρατίας παραμένει η “δεξιά πολυκατοικία”. Όσο κι αν επί Μητσοτάκη έχει αλώσει τον χώρο των ελεύθερων επαγγελματιών, που ψήφιζαν προ μνημονίων ΠΑΣΟΚ, αν δεν ψηφίσουν χέρια-πόδια οι συντηρητικοί “νοικοκυραίοι” τη Νέα Δημοκρατία, το 30% θα μοιάζει όνειρο θερινής νυχτός - ίσως ακόμη και το 25%.
Ωστόσο, οι “μνηστήρες” της δεξιάς ψήφου πληθαίνουν. Από τα υφιστάμενα κόμματα, η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου δείχνει να έχει μεγάλο γκελ στον κατεξοχήν “φυσικό χώρο” της Ν.Δ., δηλαδή τη Μακεδονία, που παράγει και τα υψηλότερα “γαλάζια” ποσοστά. Επίσης, η υπερορθόδοξη “Νίκη” φαίνεται να έχει εντείνει σε μεγάλο βαθμό την παρουσία της, διαθέτοντας για πρώτη φορά ένα εξαιρετικά δραστήριο γραφείο Τύπου και παρεμβαίνοντας επί παντός επιστητού - κάτι που δείχνει ότι έχει βρει πηγές χρηματοδότησης. Το αυτό ισχύει μέχρι ενός σημείου και για τη Λατινοπούλου, αλλά αυτή μάλλον... τρώει τη σύνταξη της γιαγιάς της, η οποία τη φιλεύει με ένα πιάτο φαΐ, για να επιβιώνει με 2,5 κατοστάρικα τον μήνα. Ωστόσο, δυνητικά η μεγαλύτερη απειλή για τη Ν.Δ. είναι ένα κόμμα Σαμαρά, το οποίο ανάλογα με τις συνθήκες που θα έχουν διαμορφωθεί, μπορεί να κάνει σημαντική “ζημιά” στο “γαλάζιο μαγαζί”. Κόμμα υπό τον Σαμαρά είναι βέβαιο ότι θα περάσει τον πήχη του 3% και θα μπει στη Βουλή.
Αν τα μηνύματα για τη Ν.Δ. είναι δυσάρεστα, τότε μπορεί και να συμμετάσχουν βουλευτές της στο νέο σχήμα.
Και βεβαίως μην ξεχνάμε και τα απομεινάρια της Χρυσής Αυγής, που αναζητούν νέα φόρμουλα (μετά το ναυάγιο των “Σπαρτιατών”) για να επανέλθουν στο πολιτικό σκηνικό.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι 3 έως 5 κόμματα (συν κάτι ακροδεξιά ανθυποκόμματα) θα πέσουν στη μάχη για να αποσπάσουν ψήφους των συντηρητικών νοικοκυραίων και αυτό μόνο καλά νέα για τη Ν.Δ. δεν το λες.
Ακίνδυνα στο κέντρο, αλλά...
Στα αριστερά της Ν.Δ. (κέντρο, κεντροαριστερά κ.λπ.) τα πράγματα δείχνουν μάλλον βαλτωμένα. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, η Πλεύση έχει χαμηλό ταβάνι και τίποτε άλλο δεν υπάρχει που να κόβει ψήφους από το “γαλάζιο μαγαζί”. Ή ακριβέστερα, να μπορεί να προσελκύσει ψηφοφόρους στην κάλπη, αφού η πολύ μεγάλη αποχή που καταγράφεται στις τελευταίες αναμετρήσεις προέρχεται στο σύνολό της από προοδευτικούς ψηφοφόρους και κυρίως μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι δε “βλέπουν” κανένα κόμμα που να τους εμπνέει για να ψηφίσουν.
Το αν θα αλλάξει αυτή η κατάσταση εφόσον (όταν;) δημιουργήσει τη νέα κίνηση (κόμμα;) ο Αλέξης Τσίπρας, μένει να το δούμε. Επί του παρόντος, καθώς τίποτε άλλο δεν κινείται και “εναλλακτικός πόλος εξουσίας” δεν υπάρχει, η κατάσταση βρίσκεται σε ένα σημείο πρωτόγνωρο στα χρονικά του πολιτικού μας συστήματος. Πράγμα που είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για τη χώρα, αλλά... πολύ βολικό για τη Ν.Δ., που μπορεί να ελπίζει σε νέα πρωτιά στις επόμενες εκλογές και σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με κάποιους πρόθυμους (πιθανότατα το ΠΑΣΟΚ, αν όχι τότε... με κάποιο/κάποια από τα δεξιά μαγαζιά που θα μπουν στη Βουλή).
Βεβαίως αν δούμε κυβέρνηση Μητσοτάκη με Βελόπουλο και Νατσιό ή Λατινοπούλου ή... ακόμη και Σαμαρά (στην πολιτική σχεδόν όλα είναι δυνατά), τότε... μιλάμε για εφιαλτικά σενάρια.
