Το δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι απλώς ένα ζήτημα προς διαχείριση και σίγουρα δεν είναι απλά ένα στατιστικό ζήτημα. Το δημογραφικό είναι ένας καθρέπτης της κοινωνίας, μιας κι αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά μέσα σε αυτόν, τότε θα δει τις κινήσεις του παρελθόντος που μας έχουν φέρει στο σήμερα, αλλά θα δει και μία πορεία που δεν καταγράφεται ευοίωνη.
Πίσω από τους αριθμούς - τη μείωση του πληθυσμού, τον χαμηλό δείκτη γεννήσεων, τη γήρανση - κρύβονται, και έτσι πρέπει, οι βαθύτερες αγωνίες ενός έθνους που αναζητά τη συνέχεια και τη σταθερότητά του. Όταν η Ελλάδα χάνει νέους ανθρώπους είτε γιατί φεύγουν στο εξωτερικό είτε γιατί διστάζουν να δημιουργήσουν οικογένεια, αυτό που απειλείται δεν είναι μόνο η οικονομία, είναι η ραχοκοκκαλιά της κοινωνίας, που δοκιμάζεται και μαραίνεται.
Οι στατιστικές μας λένε ότι ο πληθυσμός γερνά, ότι οι γεννήσεις λιγοστεύουν, ότι η Ελλάδα ίσως σε λίγες δεκαετίες να μετράει πολύ λιγότερους κατοίκους. Όμως πίσω από τα ποσοστά βρίσκεται η καθημερινότητα. Βρίσκεται η πραγματικότητα που βιώνουν οι οικογένειες και τα ζευγάρια. Αναβάλλουν το όνειρο του ενός παιδιού ή ακόμα ενός παιδιού λόγω ανασφάλειας. Έτσι, από τη μία αυξάνονται οι νέοι εκείνοι που αισθάνονται πως δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτούς εδώ και από την άλλη οι ηλικιωμένοι που χρειάζονται φροντίδα. Η κοινωνία μας έτσι δείχνει να συρρικνώνεται όχι μόνο αριθμητικά. Υπαρξιακά και ηθικά. Συρρικνώνονται προσδοκίες και όνειρα και στην τελική συρρικνώνεται η Ελλάδα.
Το δημογραφικό έπαψε να είναι ευκαιρία επαναπροσδιορισμού. Τώρα αποτελεί μόνο πρόκληση και μάλιστα χωρίς εναλλακτική. Χρειαζόμαστε ρεαλιστικές και αποτελεσματικές πολιτικές στήριξης, που θα σημάνουν μία νέα ευκαιρία. Η οικονομική στήριξη των νέων ζευγαριών πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα.
Αδιαπραγμάτευτη και γενναία.
Η πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες φροντίδας παιδιών και εκπαιδευτικής καθημερινότητας δεν μπορεί να θεωρείται πολυτέλεια. Περισσότεροι βρεφονηπιακοί σταθμοί, ολοήμερα σχολεία, προγράμματα υποστήριξης εργαζόμενων γονέων, που θα οδηγήσουν στη συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής. Να πάψει να αποτελεί έναν καθημερινό αγώνα αγωνίας και άγχους για τις οικογένειες, αλλά μια ρεαλιστική καθημερινότητα.
