Τελικά ζήσαμε και τη στιγμή που ο Κοινοβουλευτισμός “φυγαδεύτηκε επιστολικά” από τη Βουλή... Ο ποιητής συμβουλεύει να κοιτάμε πίσω από τα φαινόμενα και να ακούμε πίσω από τα λεγόμενα. Κι ίσως να μην υπήρξε πιο κατάλληλη στιγμή για να το πράξουμε από το “Θέατρο σκιών” - κοινοβουλευτικά και πολιτικά - ξημερώματα Πέμπτης 31 Ιουλίου 2025. Συνειρμικά, κάποιοι πολιτικοί ταγοί μας έχουν προπατορικά θέματα με τα “Ιουλιανά”, δεν εξηγείται αλλιώς.
Μια μέρα που θα μείνει στην ιστορία ως η στιγμή που η θεσμική νομιμότητα τέθηκε υπό αναστολή και το Κοινοβούλιο μετατράπηκε από βήμα λογοδοσίας σε μηχανισμό συγκάλυψης.
Το φιάσκο που έδειξε τον πανικό
Οι χειρισμοί της κυβέρνησης για να αποφύγει τη συγκρότηση Προανακριτικής Επιτροπής για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ εξελίχθηκαν σε φιάσκο πρωτοφανούς μεγέθους.
Οι βουλευτές της Ν.Δ. περιφέρονταν αμήχανοι στους διαδρόμους της Βουλής, χωρίς σαφή οδηγία, χωρίς “γραμμή”, χωρίς απαντήσεις.
Δεν ήξεραν αν πρέπει να μπουν στην αίθουσα ή να την αποφύγουν, αν θα καταθέσουν ψηφοδέλτια ή θα κάνουν τους ανήξερους. Και όλα αυτά ενώ δεν τίθετο ζήτημα ενοχής ή αθωότητας.
Η Βουλή καλούνταν απλώς να αποφασίσει αν πρέπει να διερευνηθούν πιθανές ποινικές ευθύνες πρώην υπουργών - όπως ζητά ρητώς και η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία.
Ό,τι έγινε με τον Καραμανλή και τον Τριαντόπουλο, δηλαδή, γιατί να μη γίνει και με τους Βορίδη και Αυγενάκη; Μα, η απάντηση ίσως είναι πιο πολιτικά εκρηκτική απ’ όσο φανταζόμαστε: Διότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ίσως να ήξερε ότι, αν ακολουθούσε κανονική ψηφοφορία, θα την “έχανε” σε κορυφαίους συμβολισμούς - όχι από την αντιπολίτευση, αλλά από τους ίδιους του τους βουλευτές.
Ο φόβος της... “γαλάζιας ανταρσίας”
Πληροφορίες που κυκλοφορούν ευρέως σε πολιτικούς διαδρόμους λένε ότι πάνω από 20 βουλευτές της Ν.Δ. ήταν έτοιμοι να στείλουν σαφές μήνυμα δυσφορίας προς το Μαξίμου, ψηφίζοντας υπέρ των Προανακριτικών για Βορίδη και Αυγενάκη. Όχι γιατί έπαψαν να είναι “γαλάζιοι”, αλλά γιατί δεν αντέχουν άλλο να σύρονται στην πολιτική γελοιοποίηση για χάρη σκοτεινών υποθέσεων, μαφιόζικων μηχανισμών και μικρών “προσωπικοτήτων” της αυλής. Αν αυτό είχε συμβεί, αν πάνω από 20 κυβερνητικοί βουλευτές είχαν διαφοροποιηθεί, θα κλονιζόταν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 156 βουλευτών και θα άνοιγε ο “ασκός του Αιόλου” για πολιτικές εξελίξεις - ακόμη και πρόωρες εκλογές.
Το “δώρο” στους αντιπάλους θα ήταν τεράστιο. Το πλήγμα στον ίδιο τον Μητσοτάκη, αμετάκλητο. Οπότε ο πρωθυπουργός πήρε την απόφαση: Aν δεν μπορείς να ελέγξεις τη διαδικασία, ακύρωσέ την. Καλύτερα θεσμική ακροβασία στα όρια της εκτροπής με κίνηση υψηλού ρίσκου ευτελισμού, όπως επιστολική ψήφο που καν δεν είδαν οι βουλευτές ότι την... “έστειλαν”, παρά εσωκομματική εξέγερση.
Αυτοκατάργηση θεσμικών λειτουργιών βουλευτών και Βουλής
Το αποτέλεσμα ήταν μια απροκάλυπτη κοινοβουλευτική οπερέτα, που πλήγωσε ακόμη και τους φίλους της Ν.Δ., όσους έχουν αίσθηση της ιστορικότητας της παράταξης: αντί να μετρηθούν ψήφοι, μετρήθηκαν απουσίες. Αντί για λογοδοσία, σιωπή. Αντί για συνταγματική νομιμότητα, θεσμικός βούρκος. Και μάλιστα από έναν πρωθυπουργό που υποσχέθηκε “πολιτικό πολιτισμό”.
Η μεθόδευση δε θυμίζει απλώς τις εποχές των “γαλάζιων” ψηφοδελτίων στην εκλογή Σαρτζετάκη - τις ξεπερνά κατά πολύ. Γιατί τότε τουλάχιστον ψηφοδέλτια υπήρχαν. Εδώ, η ίδια η ψήφος έγινε ανεπιθύμητη.
Μια πλειοψηφία- “κινούμενη άμμος”
Πλέον είναι φανερό: ο Μητσοτάκης δεν έχει με το κύρος του τον πλήρη έλεγχο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του, αλλά με μεθοδεύσεις, συναλλαγές ή υποσχέσεις διευθέτησης προσωπικών φιλοδοξιών ή με τη χρήση του φόβου περί επανεκλογής ή μη υπουργοποίησης. Όσο κι αν ρίχνει “σανίδες σωτηρίας”, η παρουσία ανεξαρτήτων και μεταγραφών από τους “Σπαρτιάτες” και λοιπές παραφυάδες, το πολιτικό οικοδόμημα τρίζει. Και η στήριξη που απολαμβάνει είναι πιο επισφαλής από ποτέ.
Όχι, η Κ.Ο. δε θα τον ρίξει αύριο - δεν είναι αυτός ο μηχανισμός της Ν.Δ. Εκεί ο αρχηγός πέφτει μόνο στην κάλπη. Αλλά μια Κοινοβουλευτική Ομάδα που μοιάζει με κινούμενη άμμο, που δεν πείθεται για τις γραμμές και δεν πειθαρχεί σε “εντέλλεσθε”, άρα χρειάζεται να ψηφίζει εξ αποστάσεως-επιστολικά όχι η ίδια, αλλά εκ μέρους της ένας μηχανισμός, είναι τοξικό περιβάλλον για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Και το 2026 είναι πιο κοντά απ’ όσο δείχνει το ημερολόγιο.
Ρωγμές στην ηγεσία - πλήγμα στο προφίλ
Το πιο ανησυχητικό για το Μαξίμου είναι ότι για πρώτη φορά η αυθεντία του ίδιου του Μητσοτάκη εμφανίζεται ραγισμένη. Το προφίλ του ηγέτη που “κρατά το τιμόνι σταθερό” κατέρρευσε σε μια νύχτα - και μάλιστα όχι από την αντιπολίτευση, αλλά από τη σιωπηρή αμφισβήτηση στο εσωτερικό του κόμματος.
Δεν είναι απλώς μια κοινοβουλευτική ήττα. Είναι πλήγμα στην ηγεμονία. Και, ενδεχομένως, πλήγμα χωρίς επιστροφή. Έτσι λοιπόν, οι κύριοι Βορίδης και Αυγενάκης μπορούν σήμερα να νιώθουν - επιφανειακά - χαρούμενοι. Αλλά τι ακριβώς τους προστάτεψε; Η πολιτική τους επάρκεια; Η εμπιστοσύνη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας; Η διαφάνειά τους; Όχι. Τους προστάτεψε η κατάργηση πρακτικά της ψήφου. Δεν κρίθηκαν ούτε αθώοι, ούτε ένοχοι. Απλώς δεν κρίθηκε καν το αν θα έπρεπε να ελεγχθούν. Η σιωπή των διαδικασιών τους “καθάρισε”. Κι αυτό δεν είναι “δικαίωση”, είναι θεσμικό καταφύγιο για τον φόβο της κρίσης. Και το ερώτημα παραμένει: Αν ήταν τόσο βέβαιοι για την αθωότητά τους, γιατί να φοβούνται τη διερεύνηση;
Το πολιτικό πλήγμα στον Μητσοτάκη είναι βαθύτερο από μια ψηφοφορία
Ο πρωθυπουργός δεν ηττήθηκε μόνο στο πεδίο της κοινοβουλευτικής μάχης. Ηττήθηκε στο επίπεδο της ηγεμονίας. Η εικόνα του ηγέτη που “ελέγχει το παιχνίδι” κατέρρευσε. Όχι από την αντιπολίτευση, αλλά από την ανάγκη να ευτελίσει τη διαδικασία και τους βουλευτές του για να μην ξεγυμνωθεί. Ο ίδιος δείχνει για πρώτη φορά να μην καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να κυβερνά με θεσμικά τεχνάσματα, ψιθύρους και άτυπες ντιρεκτίβες. Η πραγματικότητα - όσο κι αν την καταπιέζει - έχει την τάση να επιστρέφει. Και αυτή η πραγματικότητα λέει: Δεν κυβερνάς πλέον με σιγουριά, αλλά από φόβο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας θεσμικά νομότυπης, αλλά πολιτικά ταπεινωτικής ψηφοφορίας, προτίμησε τη θεσμική ταπείνωση. Σαν να είπε: «Αν δεν μπορώ να κερδίσω το παιχνίδι, θα σπάσω τη σκακιέρα». Το τίμημα όμως ενδέχεται να είναι πολύ βαρύτερο από μερικούς ανυπάκουους βουλευτές. Γιατί μπορείς να ξεγελάσεις τη Βουλή για ένα βράδυ, αλλά όχι την Ιστορία. Όσο για τη Δημοκρατία, που πολλοί ξαφνικά από χθες θυμήθηκαν τα “βάσανά” της, όχι όμως και τους εντολείς τους γι’ αυτήν, η περιγραφή του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι τα έχει πει όλα:
“Ο ένας παίρνει το κουλούρι
κι ο άλλος την τρύπα του.
Αυτό θα πει δημοκρατία”.
