Καλώς ήρθατε στο Ηράκλειο, την πρωτεύουσα της Κρήτης - μια πόλη γεμάτη ήλιο, ιστορία, καλό φαγητό και μια κυκλοφορία που δεν είναι για καρδιακούς. Εδώ, όταν μπαίνεις στο αυτοκίνητο (ή χειρότερα, πάνω σε μηχανάκι), δεν οδηγείς απλώς. Μπαίνεις σε μια ζώνη μάχης από κορναρίσματα, προσπεράσεις και έναν δικό της, άγραφο κώδικα τιμής, που κυμαίνεται κάπου ανάμεσα στην αυτοσχεδίαση και τον εγωισμό.
Ο Κρητικός δεν είναι απλώς ένας οδηγός. Είναι καπετάνιος. Και όχι οποιοσδήποτε. Νιώθει ναύαρχος που διασχίζει διεθνή ύδατα. Καθένας οδηγεί σαν ο δρόμος να του ανήκει. Η ιδέα να δώσεις προτεραιότητα σε κάποιον άλλον μοιάζει σχεδόν προσβλητική. Η λέξη “σεβασμός” υπάρχει, αλλά δε χρησιμοποιείται συχνά στο τιμόνι.
Το μεγαλύτερο θέατρο του παραλόγου όμως βρίσκεται στις μηχανές. Τα δίκυκλα είναι παντού. Κάτι ανάμεσα σε βασικό μέσο μετακίνησης και τρόπος ζωής. Όμως το κράνος; Σπάνιο είδος. Ίσως λόγω ζέστης, ίσως λόγω μαγκιάς, ίσως επειδή «σε εμένα δε θα τύχει». Η αλήθεια όμως είναι σκληρή: Πολλά τροχαία είναι θανατηφόρα - και τα κράνη, αν φοριόντουσαν, θα έσωζαν ζωές. Αλλά ποιος σκέφτεται το κράνος όταν έχει χτένισμα;
Και, όπως πάντα, φταίνε οι άλλοι. Ο δρόμος ήταν κακός. Ο τουρίστας οδηγούσε αργά. Το σύμπαν συνωμότησε. Ποτέ εμείς. Είναι λίγο σαν αρχαία τραγωδία: Ο ήρωας καταστρέφεται όχι από τα λάθη του, αλλά από τη μοίρα. Μόνο που εδώ, αντί για αρχαιοελληνικό δράμα, έχουμε σύγχρονα τροχαία.
Κι όμως, με έναν περίεργο τρόπο, όλα λειτουργούν. Το χάος έχει τους δικούς του κανόνες. Μια σιωπηλή συμφωνία που μόνο οι “ξένοι” βρίσκουν παράλογη. Ίσως είναι το ένστικτο επιβίωσης του Νότου, που κρατά τα πάντα σε κίνηση.
Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: Όποιος οδηγεί στο Ηράκλειο χρειάζεται γερά νεύρα, γρήγορα αντανακλαστικά - και, αν γίνεται, κράνος. Ακόμα και αν είναι συνοδηγός.
Ή πεζός. Ποτέ δεν ξέρεις.
