Ο βομβαρδισμός των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων από τις ΗΠΑ, μπορεί να μας έβαλε στο επόμενο κεφάλαιο της αντιπαράθεσης στη Μέση Ανατολή, ωστόσο την ίδια ώρα βοήθησε και στο να γίνει πιο ξεκάθαρο ένα θέμα δευτερεύον, αλλά... σημαντικό. Ποιο είναι αυτό; Ότι δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο ποιος “τραβάει” τον άλλο, οι ΗΠΑ το Ισραήλ ή το αντίθετο. Προσωπικά πιστεύω ότι το πανίσχυρο οικονομικά και επικοινωνιακά και πολιτικά σιωνιστικό λόμπι των ΗΠΑ, μέχρι ενός σημείου ελέγχει τις αμερικανικές κυβερνήσεις. Τουλάχιστον την τελευταία 30ετία.
Οι ΗΠΑ χορηγούν κάθε χρόνο “βοήθεια” στο Ισραήλ ύψους 3.8 δισ. δολαρίων, ωστόσο τους τελευταίους 18 μήνες το ύψος αυτής της “βοήθειας” έχει εκτοξευτεί στα 17.9 δισ. δολάρια - και το σύνολο αυτού του ποσού πάει στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας (και προφανώς και στη Μοσάντ).
Επίσης, οι ΗΠΑ στηρίζουν άνευ όρων το Ισραήλ σε κάθε του ενέργεια: όταν γενοκτονεί τους Παλαιστινίους, όταν εφαρμόζει σχέδια εθνοκάθαρσης σε Γάζα και Δυτική Όχθη, όταν επιτίθεται ενάντια σε άλλες χώρες, όπως είναι ο Λίβανος, η Συρία, η Υεμένη και φυσικά το Ιράν, όταν δολοφονεί μαζικά στελέχη της Χεζμπολάχ με το σαμποτάζ των βομβητών, γενικώς τίποτε, όσο φρικιαστικό και εγκληματικό, κάνει το Ισραήλ, δεν μπορεί να διασαλεύσει την αταλάντευτη στήριξη των ΗΠΑ.
Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί μια τέτοια άνευ όρων και εξαιρετικά δαπανηρή στήριξη μόνο με τον γεωπολιτικό ρόλο που παίζει το Ισραήλ ως βασικός στρατηγικός εταίρος και σύμμαχος των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ έχουν πολλούς ακόμη σύμμαχους και εταίρους στην περιοχή - Σαουδική Αραβία, το σύνολο των Εμιράτων, το διαλυμένο Ιράκ, το νέο καθεστώς των ισλαμιστών στην Συρία, την Αίγυπτο, την Τουρκία φυσικά. Για την ακρίβεια, με την εξαίρεση του Ιράν, όλες οι χώρες της περιοχής είναι φίλοι και σύμμαχοι των ΗΠΑ ή στην χειρότερη “φιλικά ουδέτεροι”. Βεβαίως το Ισραήλ είναι το μοναδικό που παίζει τον ρόλο του διεθνούς τραμπούκου, που επιτίθεται σε όποια χώρα θεωρούν οι σιωνιστές επικεφαλής του “απειλεί την ασφάλεια του”, αφήστε που κάνει απεριόριστο τζίρο στις πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ, αφού ξοδεύει οπλικά συστήματα και πυρομαχικά σαν... στραγάλια. Βεβαίως τον τζίρο αυτόν τον κάνει με χρήματα των φορολογούμενων των ΗΠΑ, που είπαμε, δίνουν κατ' ελάχιστο 3.8 δισ. δολάρια το χρόνο στο Ισραήλ, ως βοήθεια. Αλλά οι πολεμικές βιομηχανίες που έχουν τεράστια δύναμη στις ΗΠΑ, ευχαριστούν τον... καταναλωτή, το Ισραήλ.
Θα σταματήσουν οι δυτικοί την απρόκλητη επιθετικότητα κατά του Ιράν αν πετύχουν λ.χ. τον έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος της χώρας, που ήταν και η πρόφαση για την επίθεση;
Αλλά, θα επιμείνω, όλα αυτά δεν δικαιολογούν μια τέτοια άνευ όρων στήριξη από την μόνη υπερδύναμη. Οπότε το λογικό συμπέρασμα είναι να υιοθετήσουμε μια ελαφρώς συνωμοσιολογική οπτική και να θεωρήσουμε ότι μέχρι κάποιου σημείου οι αποφάσεις των ΗΠΑ ελέγχονται από τους σιωνιστές.
Τι γίνεται με το Ιράν
Γεωπολιτικά, το Ιράν αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα για τις ΗΠΑ. Αυτό είναι γεγονός. Είναι μέρος από ένα μπλοκ χωρών, που είτε βρίσκονται σε μια "μεσοβέζικη" κατάσταση, είτε είναι εχθρικές στα αμερικανικά συμφέροντα και εγγύτερα στα ρωσικά ή κινεζικά και καθιστούν την Ασία μια ήπειρο όπου η ατζέντα των Αμερικανών βρίσκεται σε μια αρκετά ευάλωτη κατάσταση.
Με δεδομένο ότι κάποια στιγμή (νωρίτερα ή αργότερα) θα ανοίξει ένα νέο γεωστρατηγικό μέτωπο για τις ΗΠΑ στην νοτιοανατολική Ασία και την κινεζική θάλασσα - οι αναλυτές θεωρούν το 2030 έτος-ορόσημο για τις κινεζικές βλέψεις τόσο επί της Ταϊβάν, όσο και για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής - είναι λογικό ότι οι ορίζοντες την αμερικανική εξωτερική πολιτική, επιθυμούν να τερματίσουν ή να μετριάσουν την απειλή που αποτελεί το Ιράν για τα αμερικανικά συμφέροντα.
Βεβαίως οι αμερικανικές ανησυχίες, εν πολλοίς ταυτίζονται με τις ανησυχίες του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας.
Οι Ισραηλινοί γνωρίζουν ότι το Ιράν είναι ο σημαντικότερος σύμμαχος των “εχθρών” τους και αντιλαμβάνονται ότι δεν θα μπορέσουν να πετύχουν τον “απόλυτο έλεγχο” της εγγύος Ανατολής αν δεν εγκατασταθεί ένα "φιλικό" προς το Ισραήλ καθεστώς στο Ιράν.
Η Σαουδική Αραβία επιθυμεί τον έλεγχο του μουσουλμανικού κόσμου και όσο υπάρχουν ισχυροί περιφερειακοί παίκτες όπως το Ιράν, αυτό είναι δύσκολο. Επίσης το Ιράν εμπλέκεται στην κύρια “μπίζνα” των Σαουδαράβων, δηλαδή το πετρέλαιο, κάτι το οποίο είναι ένα ακόμη σημείο τριβής.
Η Σαουδική Αραβία, ειρήσθω εν παρόδω, είναι ο κύριος χορηγός και χρηματοδότης του ριζοσπαστικού Ισλάμ, είτε για λογαριασμό των ΗΠΑ (όπως λ.χ. στο Αφγανιστάν και την Συρία) είτε για λογαριασμό... δικό του. Πρακτικά, ΗΠΑ και Σαουδική Αραβία γέννησαν το ριζοσπαστικό Ισλάμ, για να το χρησιμοποιήσουν ενάντια στους Σοβιετικούς στην κεντρική Ασία και στη συνέχεια για να παίξει το ρόλο του “μεγάλου διαβόλου”
Η “λύση” για το Ιράν
Η “βάση” για την ικανοποίηση των δυτικών και του Ισραήλ είναι οι όροι που τέθηκαν από τους Ευρωπαίους διαμεσολαβητές. Οι οποίοι όροι είναι τόσο σκληροί, που μοιάζουν σα να έχουν υπαγορευτεί κατευθείαν από το Νετανιάχου. Ο όρος περί του πυρηνικού προγράμματος μπορεί να γίνει αποδεκτός, αλλά είναι ανήκουστο και απολύτως παράλογο να τεθεί υπό το μικροσκόπιο το πρόγραμμα των βαλλιστικών πυραύλων, που είναι η μοναδική αποτελεσματική (έστω, συμβατική) άμυνα του Ιράν ενάντια στην ανεξέλεγκτη ισραηλινή επιθετικότητα.
Παρόλα αυτά, ακόμη κι αν το Ιράν υποκύψει, δεν είναι η “ιδανική λύση” για Ισραήλ και ΗΠΑ.
Οπότε ένα ουσιώδες ερώτημα που θα πρέπει να θέσουμε είναι τούτο: θα σταματήσουν οι δυτικοί την απρόκλητη επιθετικότητα κατά του Ιράν αν πετύχουν λ.χ. τον έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος της χώρας, που ήταν και η πρόφαση για την επίθεση; Αφού θυμίσουμε ότι η πρώτη φορά που από τα χείλη του Νετανιάχου ακούστηκε η φράση «το Ιράν βρίσκεται μερικούς μήνες μακριά από την απόκτηση πυρηνικής βόμβας» ήταν... το μακρινό 1992, θα κατανοήσουμε ότι δεν τίθεται θέμα πυρηνικών, τουλάχιστον όχι... άμεσα. Οπότε... όχι, ακόμη κι αν συμφωνήσουν οι Ιρανοί στον επονείδιστο όρο του 0% εμπλουτισμού ουρανίου, δεν πρόκειται να ησυχάσουν το Ισραήλ και το τσομπανόσκυλο του, οι ΗΠΑ.
Το μόνο που θα τους ικανοποιούσε, θα ήταν μια αλλαγή καθεστώτος. Με την αντικατάσταση του σημερινού με ένα καθεστώς-μαριονέτα, είτε κάποιου από τους υποψήφιους μονάρχες , είτε ενός δήθεν “φιλελεύθερου δημοκρατικού” δυτικού τύπου. Ακόμη καλύτερα για τους Αμερικανούς και τους Σιωνιστές θα ήταν μια κατάσταση όπως αυτή που έχει επιβληθεί στην Λιβύη ας πούμε, όπου πρακτικά... δεν υπάρχει πλέον κρατική οντότητα. Αλλά το Ιράν δεν πρόκειται να γίνει Λιβύη, σε καμία των περιπτώσεων. Ούτε Συρία, ούτε Ιράκ. Οι δομές είναι διαφορετικές, η εθνική συνοχή, παρά την ύπαρξη αρκετών διαφορετικών εθνοτήτων, είναι πολύ πιο δυνατή από κάθε άλλη χώρα του μουσουλμανικού κόσμου.
Για τους δυτικούς οι έκπτωτοι μονάρχες, είτε οι Πεχλεβί, είτε οι Κατζάρ, μοιάζουν “ιδανική” λύση, αλλά... δεν τους θένε οι Ιρανοί. Η οικογένεια του έκπτωτου Σάχη, 45 χρόνια μετά την πτώση του, παραμένει μισητή στο Ιράν, αφού είχε εγκαταστήσει ένα στυγνό καθεστώς, μπροστά στο οποίο ακόμη κι εκείνο των σκληρών μουλάδων της δεκαετίας του 80 έμοιαζε... φιλελεύθερο. Οι Κατζάρ, που κυβερνούσαν πριν το 1925, είναι τουρκομανικής καταγωγής και σήμερα δεν έχουν καμία απήχηση πέραν από ένα μικρό μέρος της χώρας.
Η ιδανική λύση για τους δυτικούς θα ήταν μια κυβέρνηση-μαριονέτα, που θα επιβαλλόταν μετά από χρόνια αστάθεια. Όπως έγινε λ.χ. στη Συρία. Αλλά οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο είναι μικρές έως... ανύπαρκτες.
Αυτό που μπορεί να ιδωθεί ως “μεσομακροπρόθεσμος στόχος” είναι η υπνόμευση του καθεστώτος, ώστε να υπάρξει πολιτειακή αλλαγή. Στην κατεύθυνση αυτή η Μοσάντ και η CIA, προσπαθούν εδώ και πολλά χρόνια (από την δεκαετία του 1990!) να δημιουργήσουν ένα κίνημα “αντίστασης” ανάλογο λ.χ. με αυτό που κατάφεραν να πετύχουν οι αμερικανικές και γερμανικές μυστικές υπηρεσίες στην Ουκρανία. Εκεί ωστόσο είχαν να “πατήσουν” πάνω σε υπαρκτές διαφορές (μεταξύ Ουκρανών και Ρώσων, προοδευτικών και ακροδεξιών κλπ.) και στην “ρωσική απειλή”, ενώ τέτοιου είδους εσωτερικές αντιθέσεις δεν υπάρχουν στο Ιράν σε μεγάλη κλίμακα.
