Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τα φωνάζεις, αλλά σου σιγοτρώνε τη σκέψη.
Όχι επειδή έχεις αποδείξεις, μα επειδή τα σημάδια είναι εκεί. Ένα παλιό γεωτρύπανο, μια άγνωστη μεταβίβαση μέσω offshore, μερικές εταιρείες “φαντάσματα” με έδρα στη Μάλτα ή στο Κατάρ. Και κάπως έτσι, φτάνεις να αναρωτιέσαι: Μήπως τελικά κάποια από τα δικά μας εργαλεία κατέληξαν να δουλεύουν για την άλλη πλευρά του Αιγαίου;
Όχι, δε λέω ότι το γεωτρύπανο Fatih φτιάχτηκε στον Πειραιά και φορτώθηκε από τη Ραφήνα, αλλά δε γίνεται να μη σταθεί κανείς στην αλυσίδα μεταβιβάσεων εξοπλισμού που - τυχαία; - συγκλίνει σε τουρκικά χέρια. Εξοπλισμός που σχετίζεται με έρευνες υδρογονανθράκων. Εξοπλισμός που στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε από ελληνικές ή ευρωπαϊκές εταιρείες, και που σήμερα βρίσκεται να “οργώνει” την Ανατολική Μεσόγειο με την ημισέληνο στο πλάι του πύργου.
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα
Γιατί αν όλα αυτά συνέβησαν εν αγνοία μας, τότε είμαστε αφελείς. Αν συνέβησαν με τη σιωπηρή ανοχή μας, τότε είμαστε κάτι χειρότερο. Κι αν κάποιοι γνώριζαν αλλά επέλεξαν να μη μιλήσουν, τότε η υπόθεση αυτή ξεφεύγει από το επίπεδο της “γκάφας” και εισέρχεται στον ζοφερό κόσμο της πολιτικής συνενοχής.
Είναι εύκολο να αποδώσει κανείς όλα αυτά σε θεωρίες συνωμοσίας. Και, ναι, οφείλω να πω πως δεν έχω τις αποδείξεις στο χέρι και ούτε ντοκουμέντα, ούτε μαγνητοφωνήσεις, ούτε λίστες τραπεζικών μεταβιβάσεων. Αυτό που υπάρχει είναι ένα προφίλ σιωπής. Με αποσιωπήσεις. Με “πλαγίως” αποκτηθέντα δικαιώματα. Με γνωστούς που έγιναν «αγνώστου ταυτότητας επενδυτές».
Έχω την εντύπωση - και μακάρι να κάνω λάθος - πως σε κάποια υπόγεια γραφεία σε Αθήνα και Λευκωσία, άνθρωποι με “πρόσβαση” γνώριζαν ακριβώς τι πουλήθηκε, πότε και πού θα κατέληγε. Όχι, δεν κατηγορώ άμεσα κανέναν. Αλλά ρωτώ:
Ποιος έδωσε την έγκριση να μεταβιβαστεί εξοπλισμός με γεωστρατηγική σημασία; Ποιος παρακολούθησε την αλυσίδα ιδιοκτησίας ως το τέλος; Και ποιος είχε το θάρρος να σηκώσει το τηλέφωνο και να πει “όχι, αυτό δεν περνάει”;
Σιωπή. Κι όσο πιο εκκωφαντική είναι αυτή η σιωπή, τόσο περισσότερο πείθει ότι κάτι υπήρξε. Κάτι υπόγειο, κάτι ενοχικό, κάτι που ίσως τώρα να ’χει ήδη πιάσει δουλειά ανοιχτά της Κύπρου ή νοτίως του Καστελόριζου.
Αναρωτιέμαι αν ισχύει έστω και ένα μικρό κομμάτι αυτής της ιστορίας, και ποια “Γιάννα” θα το διαχειριστεί. Ποια φιγούρα προβολής, με φόντο εθνικές επετείους και λογότυπα εκσυγχρονισμού, θα βγει να μας εξηγήσει το ακατανόητο. Ή μήπως, όπως πάντα, δε θα το διαχειριστεί κανείς; Γιατί «δε συμφέρει». Γιατί «δεν είναι η ώρα». Γιατί «είμαστε μικρή χώρα και δεν πρέπει να ενοχλούμε».
Λυπάμαι, αλλά εγώ άλλο βλέπω: Oι άλλοι προετοιμάζονται, οργανώνονται, εξοπλίζονται. Εμείς απλώς ελπίζουμε να μη μας πάρουν είδηση. Και κάπως έτσι, οι γεωτρήσεις ξεκινούν... όχι μόνο στον βυθό, αλλά και στην εθνική μας αξιοπρέπεια.
* Ο Αλέξιος Ντόνας είναι ενεργειακός σύμβουλος Υποδομών, ραδιοπαραγωγός Ομογένειας.
