Πόσοι οι μετανάστες που πάνε κι έρχονται στα νότια παράλιά μας; 4.601 μέχρι τα τέλη του Μάη, μετρημένοι από το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής κι οι προσθέσεις συνεχίζονται. Πόσες οι κραυγές αγωνίας πως κι ο γιαλός είναι στραβός και στραβά αρμενίζουμε; Πόσα τα τετραγωνικά και ποιες οι συνθήκες “φιλοξενίας” στη γη που η φιλοξενία άνευ εισαγωγικών θεωρείται άγραφος κανόνας; Πόσες οι υποσχέσεις που μένουν στο κενό; Χαμένη η πρόκληση της διαχείρισης...
Στους τροχονoμικούς ελέγχους... χάνουμε την μπάλα. Όσο αυξάνονται τα μπλόκα, αυξάνονται οι παραβάσεις. Νέοι κανόνες, παλιοί δρόμοι, αλλοπρόσαλλη σήμανση ορίων ταχύτητας, εξοντωτικά πρόστιμα και αυστηρές ποινές επί δικαίων και αδίκων. Οδικές υποδομές... ρετάλια. Οδηγική συμπεριφορά κατά το δοκούν. Τσίτα τα γκάζια, λιάρδα στο τιμόνι κι όποιον πάρει ο χάρος... Το μάθημα δε γίνεται πάθημα απ’ όλες τις πλευρές.
7.806.932 τα αιγοπρόβατα στην Κρήτη. Μετρημένα όχι, καταγεγραμμένα ναι στα ψηφιακά αρχεία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και υπό ευθεία αμφισβήτηση, καθώς κατά τα πρότυπα του φολκλορικού άσματος του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου “δε βγαίνουνε, δε βγαίνουνε τα δόλια τα κατσίκια μας”... Οι ακριβείς διαστάσεις του μέγα σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ απροσδιόριστες κι ο μπούσουλας χαμένος για το πώς μπορεί να εξελιχθεί και πού να τερματίσει η υπόθεση για το μεγάλο “φαγοπότι”.
Στα μικρά και μεγάλα έργα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, αφού ως διά μαγείας το τελικό κόστος μεταλλάσσεται και ο χρόνος αποπεράτωσης όλο και απομακρύνεται. Αυτές οι νέες φυλακές στη Νεάπολη Λασιθίου... ούτε το γιοφύρι της Άρτας. Χαμένη στη μετάφραση των εξαγγελιών από τα πλέον επίσημα χείλη η έναρξη της λειτουργίας τους, που όλο μετατίθεται. Τυχαίο το παράδειγμα λόγω επικαιρότητας και της πρόσφατης πρόβλεψης άνευ βεβαιότητας από τον υφυπουργό Δικαιοσύνης, πως στα τέλη του 2026 μπορεί και να ναι έτοιμες. Τι κι αν ο υπουργός είχε ανακοινώσει πως θα λειτουργήσουν στην εκπνοή του 2024, 20 χρόνια και βάλε από τη δημοπράτηση... Ψιλά γράμματα.
Για τα μπαλκόνια που καταρρέουν κι όλο από θαύμα δε θρηνούμε θύματα, το μέτρημα χάνεται από βδομάδα σε βδομάδα πλέον... Θα “μπαλωθεί” όπως-όπως το πρόβλημα, θα κλείσει τόσο όσο το επίμαχο σημείο κι έχει ο Θεός μέχρι το επόμενο περιστατικό και με τις αμέτρητες ευχές όλων να είναι και πάλι αναίμακτο και ανώδυνο. Κι αν όχι θα μιλήσουμε αναφανδόν για προδιαγεγραμμένη τραγωδία, με μαθηματική ακρίβεια.
Στις ένοπλες συγκρούσεις χάθηκε το μέτρο. Οι πόλεμοι των λίγων ημερών ανήκουν στο παρελθόν. Οι συγκρούσεις έχουν διάρκεια, οι απώλειες είναι μεγάλες και το σκηνικό αβεβαιότητας σε επανάληψη. Σε απευθείας μετάδοση στις οθόνες μας αιματοχυσίες, πυραυλικές επιθέσεις, νεκροί και τραυματίες και με το διπλωματικό παρασκήνιο στο ζενίθ εν μέσω ισορροπιών τρόμου για πιθανή γενίκευση. Οι επιπτώσεις πολυεπίπεδες και αναρίθμητες. Ήττες και νίκες ένα κουβάρι...
Η τσέπη μας, μήνας μπει-μήνας βγει, χαμένη από χέρι. Το “τέρας” της ακρίβειας, που έχει παγιωθεί σε πραγματικότητα, “καταβροχθίζει” αχόρταγα και το τελευταίο ευρώ κι ο απρόβλεπτος παράγοντας μιας νέας ανάφλεξης, όπως αυτή στη Μέση Ανατολή, ρίχνει - ρεαλιστικά ή και επίπλαστα - λάδι σε μια φωτιά που δεν έσβησε πότε...
Χαμένες “μάχες”, χαμένες προσδοκίες. Κι αυτό το κείμενο, σκέψεις ατάκτως ερριμμένες είναι, χαμένες στην προσωπική αίσθηση μιας γενικότερης “ήττας” στα μικρά και τα μεγάλα που μας περιβάλλουν. Ένα “Αϊ χάσου μυρμηγκάκι” μου σφηνώθηκε μόλις νοερά με τη φωνή του ανθρωπάκου-Μήτσου στον εγκέφαλο, που θα σήκωνε περαιτέρω ανάλυσης, αλλά το παραβλέπω πάραυτα, καθότι οριακά χάνω το όριο των λέξεων κι άλλο “χάσιμο” δεν το σηκώνει ο οργανισμός μου.
