Κάτω από ένα βίντεο που δείχνει ένα παιδί στην αγκαλιά του πατέρα του, άψυχο, μέσα στη σκόνη, με τα μάτια κλειστά σαν να κοιμάται, ξεπηδούν σχόλια. Όχι σχόλια θλίψης. Όχι λόγια οδύνης, συμπόνιας ή αλληλεγγύης. Ξεπηδούν δηλητηριώδεις λέξεις γεμάτες ψυχρή λογική πολέμου, φανατισμό και μισανθρωπιά.
«Καλά να πάθουν, είναι μουσουλμάνοι». «Αυτοί σκοτώνουν χριστιανούς, τι κλαίτε για τα παιδιά τους;». «Ας πρόσεχαν. Ο Αλλάχ τους να τους σώσει».
Ανατριχίλα. Πιο φρικιαστική κι από το ίδιο το βίντεο. Πιο απάνθρωπη κι από τον πόλεμο. Γιατί εδώ δε σκοτώνει πύραυλος, εδώ σκοτώνει ο άνθρωπος την ίδια την έννοια του ανθρώπου. Και δεν είναι ένα ή δύο σχόλια. Είναι πολλά. Οργανωμένα, σχεδόν. Σαν να έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους κάποιοι πρόθυμοι σχολιαστές του διαδικτύου ότι ήρθε η ώρα να χωρίσουν ξανά τον κόσμο στα δύο, δηλαδή στους δικούς μας και τους άλλους. Τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους. Λες και το αίμα ενός παιδιού στάζει διαφορετικά ανάλογα με το σε ποιον προσεύχεται ο πατέρας του. Λες και ο θρήνος της μάνας έχει άλλη χροιά αν φορά μαντίλα ή σταυρό. Αυτός είναι ο νέος ρατσισμός. Ο εθνο-θρησκευτικός κυνισμός του πληκτρολογίου. Η απανθρωπιά που βαφτίζεται “πατριωτισμός” ή “πολιτισμική αντίσταση”. Είναι το ίδιο δηλητήριο που έλεγε κάποτε «δεν είναι άνθρωποι, είναι κατώτερη φυλή». Τώρα λέει «δεν είναι άνθρωποι, είναι μουσουλμάνοι». Άρα, άξιοι του θανάτου.
Αυτό, δυστυχώς, δεν είναι άποψη. Είναι ηθική παρακμή. Πόσο μικρός πρέπει να είσαι, για να βλέπεις το κεφαλάκι ενός παιδιού διαλυμένο από μια βόμβα και το πρώτο που σκέφτεσαι να είναι αν βαφτίστηκε στο όνομα του Πατρός ή αν είναι μουσουλμανάκι; Πόσο χαμηλά πρέπει να έχει πέσει η ψυχή σου για να υπολογίζεις την αξία της ανθρώπινης ζωής με μέτρο το Κοράνι ή τη Βίβλο; Ο θάνατος παιδιών είναι εφιάλτης για όλο τον κόσμο. Δεν είναι θρησκευτική σύγκρουση. Είναι φρίκη. Είναι έγκλημα. Είναι η κατάρρευση κάθε έννοιας πολιτισμού που έχουμε τολμήσει να προφέρουμε από την εποχή της Αναγέννησης και μετά. Και ναι, ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψή του για την ιστορία, τα σύνορα, τις κυβερνήσεις και τις ευθύνες. Αλλά δεν υπάρχει απολύτως κανένα δικαίωμα να παζαρεύεις την αθωότητα των παιδιών.
Αυτά τα παιδιά δεν έκαναν τίποτα. Δεν ψήφισαν Χαμάς, δε σκότωσαν Ισραηλινούς, δεν κατέβηκαν σε πορεία, δε διακήρυξαν κανένα φανατισμό. Ήθελαν να παίξουν. Να πάνε σχολείο. Να φάνε κάτι γλυκό. Να ζήσουν. Και σκοτώθηκαν. Κι εσύ, με καθαρό ίντερνετ και γεμάτο ψυγείο, κάθεσαι και γράφεις ότι καλά να πάθουν γιατί είναι μουσουλμάνοι;
Αυτά δεν είναι σχόλια. Είναι εμετός. Είναι μαύρη τρύπα στην ανθρώπινη συνείδηση. Αντί για συλλογικό πένθος, έχουμε εθνικο-θρησκευτική βαθμολόγηση νεκρών. Αντί για «δεν πρέπει να πεθαίνουν παιδιά», έχουμε «ναι, αλλά δικά μας παιδιά σκοτώθηκαν πρώτα». Σαν να υπάρχει σειρά προτεραιότητας στο μακελειό. Σαν να υπάρχει “δικαιολογημένος” παιδικός θάνατος.
Η Γάζα είναι κόλαση. Κι εσύ, αν μπροστά στην κόλαση νιώθεις δικαίωση αντί για τρόμο, τότε να το κοιτάξεις. Γιατί η κοινωνία σου, η πίστη σου, η παράδοσή σου, δε σε προίκισε με ενσυναίσθηση. Σε όπλισε με μίσος. Και αυτό δεν είναι νίκη. Είναι κατάντια. Αν κάποιος σκοτώνει στο όνομα του Θεού αυτό δε σημαίνει ότι ο Θεός του εγκρίνει το αίμα. Κι αν εσύ επικροτείς τον θάνατο επειδή σε βολεύει ιδεολογικά, μην περιμένεις ποτέ να σε λυπηθεί κανείς όταν θα έρθει η σειρά σου να θρηνείς. Γιατί η λογική σου αυτή η ζούγκλα του «ο καθένας για τον εαυτό του» θα είναι το “μπούμερανγκ” που θα σε βρει.
Μην ψάχνεις να χωρίσεις τα παιδιά σε δικά μας και δικά τους. Δεν έχεις το δικαίωμα. Δεν υπάρχει παιδί που να φταίει για τον θάνατό του. Δεν υπάρχει πόνος που να μην είναι ιερός. Κι αν σου περισσεύει λίγη ανθρωπιά, σιώπησε έστω. Μη σχολιάζεις. Μην ξερνάς χολή. Σώπα. Όπως σωπαίνουν οι μανάδες που έχουν πια μόνο φωτογραφίες για αγκαλιές. Ευτυχώς υπάρχει και η πλειοψηφία, που μέσα από τα σχόλιά της καταδικάζει τη σφαγή και ζητά το τέλος. Αυτό όμως δεν αρκεί.
Γιατί το πιο τρομακτικό δεν είναι πια ο θάνατος. Είναι η ζωντανή απανθρωπιά. Δυστυχώς, οι άνθρωποι έχουν χάσει την μπάλα και όσοι σε αυτήν την πατρίδα πιστεύουν κάτι διαφορετικό, ας διαβάσουν ελληνική Ιστορία, που πέρα από σπουδαίες νίκες, είναι γεμάτη και από ανθρώπινο πόνο με θύματα χιλιάδες παιδιά. Αν διαβάσεις, “μάγκα” μου, ελληνική Ιστορία, ίσως πάψεις να είσαι “ζώον” με τις αναρτήσεις σου κάτω από βίντεο πόνου από τη Γάζα.
Τα παιδιά της Γάζας δεν έχουν θρησκεία... κι εμείς δεν έχουμε ντροπή. Τα συμπεράσματα δικά σας!
