Καθώς ολοκληρώνεται η διαδικασία, η πραγματικότητα των πανελλαδικών εξετάσεων για υποψήφιους και γονείς, μου θυμίζει την παρένθεση. Παρένθεση από την κανονικότητα των παιδιών, από τη συνηθισμένη ζωή των οικογενειών, μια μεγάλη παρένθεση απ’ όλα όσα μπορεί ένας άνθρωπος να σκέφτεται, είτε έχει “θέα” όλη τη ζωή μπροστά του, είτε βλέπει το παιδί του να προσπαθεί να ανοίξει τα “φτερά” του.
Κι αναρωτιέμαι, ποια “φτερά” να ανοίξει και πώς; Κάτω από ποιες συνθήκες και με τι “κουράγια” όταν για να συμμετέχει με αξιώσεις ένας μαθητής ή μια μαθήτρια σε αυτή τη διαδικασία, το μόνο βέβαιο είναι ότι έχει χάσει πλείστες χαρές τα τελευταία χρόνια. Μια άχαρη, μια ανούσια διαδικασία, που βάζει τα παιδιά μας σε μια λογική “τρεχάλας χωρίς αύριο” και μελέτης χωρίς περιεχόμενο, αφού διεκπεραιωτική και μόνο - κάτι σαν αγγαρεία - είναι η προσπάθεια, που σε καμία περίπτωση και με κανένα τρόπο δε θυμίζει τη χαρά της γνώσης.
Η διεκδίκηση μιας θέσης στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας είναι το πρώτο από τα μεγάλα στοιχήματα των παιδιών μας και προφανώς δεν είναι αυτό που θα καθορίσει τι θα κάνουν στη ζωή τους, αν είναι ή όχι επιτυχημένα, εργατικά, μελετηρά ή ταλαντούχα... κυρίως δε θα κρίνει αν είναι ταλαντούχα!
Σε καμία περίπτωση και κανείς, ωστόσο, δε θα μπορούσε να υποβαθμίσει την προσπάθεια. Η επιτυχία ενός υποψήφιου ή μίας υποψήφιας είναι προϊόν κόπου, κούρασης, αφοσίωσης και σκληρής δουλειάς. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς και η αλήθεια είναι ότι, στις περιπτώσεις που έρχεται η επιτυχία, ο κάθε επιτυχών ή επιτυχούσα απολαμβάνει μια πρωτόγνωρη αυτοπεποίθηση. Όμως αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το να εξαρτάς την αυτοεικόνα σου και το πώς βλέπεις τον εαυτό σου στα 17 σου χρόνια από αυτή τη διαδικασία. Εκεί αναφέρομαι κι εκεί προφανώς εδράζεται το πρόβλημα.
Εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων όμως, αν και στο επίκεντρο θα πρέπει να βρίσκονται μόνο οι υποψήφιοι, οι υποψήφιες και ο κόπος τους, ειδικά φέτος καλό θα ήταν να σκεφτούμε και τις “υπεροχότατες” ιδέες που έχουν, συχνά πια, οι κύριοι και οι κυρίες της Κεντρικής Επιτροπής Εξετάσεων. Πέρυσι η Φυσική και η Ιστορία, φέτος τα Μαθηματικά και του χρόνου τα θέματα σε ποιο μάθημα, θα φέρουν την απόγνωση;
Αρκούσε και μόνο να δεις τα πρόσωπά τους βγαίνοντας από την εξέταση των Μαθηματικών, για να καταλάβεις ότι εδώ η κατάσταση έχει άλλο στόχο. Και πώς δηλαδή να μην το σκεφτείς, αν υπολογίσεις ότι ακόμη και υποψήφιοι που κάνουν επί δύο ή και τρία χρόνια ιδιαίτερα μαθήματα (έχοντας ξεχάσει ότι είναι μαθητές αφού επί χρόνια νιώθουν ότι απλά προετοιμάζονται για τις πανελλαδικές) αδυνατούν να ανταποκριθούν στα θέματα. Μην μπερδεύεστε, είναι τα θέματα που - και καλά - μπαίνουν για να απαντήσουν οι μαθητές, με βάση όσα έχουν διδαχθεί στο σχολείο τους!
Κύριοι και κυρίες της Επιτροπής, προφανώς και δεν έχετε εικόνα τι διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία ή ο στόχος είναι άλλος. Ειδικά με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που κάνουν “ουρά” για να ανοίξουν στην Ελλάδα.
Με το βλέμμα και την έγνοια στους μαθητές, ας μην ξεχνάμε και τους γονείς, που μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, αισθάνονται ότι για να δουν τα παιδιά τους να παίρνουν τον δρόμο τους, έχουν “ματώσει” οικονομικά, είτε αυτό τους ήταν εύκολο είτε αφόρητα δύσκολο. Σίγουρα αυτό που έκαναν μάλλον το αγνοεί η Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων...
Η διαδρομή φτάνει στο “τέλος”... Και η αλήθεια είναι ότι ήταν μια διαδρομή μεγάλη, όπως μεγάλη ήταν και η προσπάθεια. Με το τέλος των εξετάσεων, μερικές και μόνο μέρες μένουν για την ανάρτηση των βαθμολογιών.
Κι εκεί το σίγουρο είναι ένα: Τα παιδιά μας δεν είναι οι βαθμοί που θα πετύχουν και επίσης δε δείχνουν οι βαθμοί ποια θα είναι η ζωή τους.
Μια στάση στη μεγάλη τους διαδρομή είναι, που δεν έχει κυρίως μονόδρομους, αλλά πολλά-πολλά σταυροδρόμια.
