Στην ελληνική κοινωνία, η οικογένεια ανέκαθεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτή η σταθερότητα μπορεί να προσφέρει σιγουριά, αγάπη και υποστήριξη. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται φανερό ότι η υπερπροστατευτικότητα και η υπερβολική εξάρτηση των παιδιών ακόμα και στην ενήλικη ζωή τους μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην προσωπική τους εξέλιξη και ανεξαρτησία. Το χειρότερο είναι πως τα ίδια νομίζουν πως έχουν καταφέρει πολλά με τη σιγουριά της μαμάς και του μπαμπά, που είναι εκεί πάντα για να “καθαρίσουν” για την “κοράκλα” και τον “κανακάρη”.
Στην Ελλάδα είναι σύνηθες να βλέπει κανείς νέους και νέες κοντά στα 30 ή και παραπάνω να ζουν ακόμα με τους γονείς τους, χωρίς ουσιαστικές εμπειρίες ζωής, χωρίς να έχουν δοκιμάσει την πίεση τού να πληρώνεις ενοίκιο, να διαχειρίζεσαι λογαριασμούς ή να στηρίζεσαι αποκλειστικά στον εαυτό σου. Οι οικογένειες, σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τις δυσκολίες και τις “κακουχίες” της ζωής, τους προσφέρουν τα πάντα έτοιμα, φαγητό, στέγη, ασφάλεια... Κι ενώ αυτό μοιάζει με αγάπη, συχνά μετατρέπεται σε παγίδα.
Αυτή η υπερπροστασία στερεί από τα παιδιά την ευκαιρία να κάνουν λάθη, να πέσουν και να σηκωθούν μόνα τους. Τα κρατά σε μια παρατεταμένη εφηβεία, χωρίς αληθινή ανεξαρτησία και χωρίς τα απαραίτητα εργαλεία για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ζωής. Η φράση «μένω με τους γονείς μου» δεν είναι απλώς πρακτική επιλογή, είναι συχνά απόρροια φόβου, αναβλητικότητας και μιας κοινωνικής κουλτούρας που δυσκολεύεται να αποδεχτεί την αυτονόμηση.
Η οικονομική κρίση, φυσικά, ενίσχυσε το φαινόμενο. Με τη νεανική ανεργία στα ύψη και τους μισθούς χαμηλούς, πολλοί νέοι δεν έχουν την πολυτέλεια να ανεξαρτητοποιηθούν. Όμως δεν είναι μόνο οικονομικό το ζήτημα. Είναι και βαθιά κοινωνικό και πολιτισμικό. Η οικογένεια λειτουργεί σαν ένα κουκούλι που, αντί να προετοιμάζει το παιδί να πετάξει, το κρατά μέσα μέχρι να νιώθει ανήμπορο να ζήσει χωρίς αυτό. Αποτέλεσμα να έχει γεμίσει ο τόπος με “μοντέλα” και “κλαρινογαμπρούς”, που με τη σιγουριά της μαμάκας, θεωρούν πως κατέκτησαν τον κόσμο, ακόμα κι αν δεν τον έχουν δει.
Ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτή η νοοτροπία. Η ανεξαρτησία δεν είναι έλλειψη αγάπης, ούτε αχαριστία. Είναι απαραίτητη για να διαμορφώσει κάποιος ταυτότητα, αυτοπεποίθηση και ευθύνη. Οι γονείς οφείλουν να καλλιεργούν την αυτονομία, όχι να την εμποδίζουν. Γιατί μόνο όταν τα παιδιά ανοιχτούν στον κόσμο, μπορούν πραγματικά να μάθουν να ζουν. Δυστυχώς, για όλα αυτά τα παιδιά η οικογένεια λειτουργεί ως φυλακή και για να είμαι σωστός, υπάρχουν και παιδιά που ζουν με τις οικογένειές τους, όμως κάνουν τη διαφορά με τη λογική «ζω εδώ, αλλά γνωρίζω εμπειρίες όσο μπορώ».
Αν κοιτάξεις γύρω σου, θα δεις πως η ελληνική οικογένεια κάνει τα παιδιά της εξαρτημένα για πάντα. Αλήθεια, αυτά το γνωρίζουν;
