Εδώ και κάμποσο καιρό, με αφορμή τους όγκους σκουπιδιών που έκαναν επανεμφάνιση ακόμη και στις πιο κεντρικές γειτονιές, διαπίστωσα ότι το βλέμμα μου έκανε απέλπιδα προσπάθεια να δει το “όμορφο”. Ασκήσεις “γενναιότητας” και “θάρρους” σε μια εποχή που μοιάζει ολοένα και πιο “μαγκωμένη” και πάντως αρκούντως θλιβερή.
Σε γειτονιές, όπως αυτές που περιμένουν την ανάπτυξη, η οποία βρίσκεται σε αναμονή (βλ. τις γειτονιές που κάποιοι περιμένουν ότι θα “αναγεννηθούν” από το φευγιό του αεροδρομίου), η φροντίδα εδώ και χρόνια έχει πάει... περίπατο. Αποκαμωμένοι ιδιοκτήτες που, αδυνατώντας να τα φέρουν βόλτα, αφήνουν τα σπίτια τους “κουφάρια” των άλλων εποχών, εκείνων που η φροντίδα της οικίας ήταν ταυτόσημη με την “υπερηφάνεια” της ιδιοκτησίας.
Είχες δικό σου κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου; Είχες τη μισή ζωή σου εξασφαλισμένη! Και σήμερα κάπως έτσι είναι, αν υπολογίσει κανείς ότι ένα ενοίκιο για ένα σπίτι που θα μπορέσει να ζήσει ένα ζευγάρι με δύο παιδιά στοιχίζει όσο ο μισθός του ενός από τους δύο ενήλικες. Βάλε τώρα ότι ο μισθός του δεύτερου ίσα που φτάνει για τα απολύτως απαραίτητα.
Η πραγματικότητα πάντως διαμορφώνεται με τις εξαιρέσεις του κανόνα, αφού πια ένα μεγάλο μέρος των ιδιοκτησιών είναι κλειστές, υποθηκευμένες, εγκαταλελειμμένες, οικίες που “μοσχοπουλιούνται” ενόψει αυτής της ανάπτυξης, βολεύοντας εκείνους που μοιραία μάθαμε να τους αποκαλούμε “έχοντες”.
Οι “έχοντες” λοιπόν άρχισαν τις “τσάρκες” σε αυτές τις γειτονιές, ελπίζοντας ότι το deal θα είναι καλό και μια αγορά θα αποδειχθεί επένδυση και μάλιστα αρκούντως προσοδοφόρα. Με τον τρόπο αυτό, ανάμεσα στις εγκαταλελειμμένες κατοικίες, που σαν φαντάσματα θυμάσαι να βγαίνουν και να ασβεστώνουν οι νοικοκυραίοι τους, ξεφύτρωσαν και κάποιες σύγχρονες κατασκευές. Όλες copy-paste με την προσθήκη θερμοπρόσοψης και μπαλκονιού με ξύλινες λεπτομέρειες και υαλοπίνακες.
Όλες διαθέσιμες για βραχυχρόνια μίσθωση και πάντως, απλησίαστες για κάποιον που δε στάθηκε τυχερός και δεν έχει το δικό του “κεραμίδι”. Κάπως έτσι, μέσα σε σπίτια με παππούδες και γιαγιάδες βρέθηκαν να μένουν παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα μη σας πω.
Κι όταν δεν έχεις δικό σου “κεραμίδι”, αλλά δεν έχεις να πληρώσεις και για το νοικιασμένο, τότε πόσες επιλογές να έχεις άραγε; Μέσα από την εξίσωση, βγάλε την πιθανότητα να εκμεταλλευτείς το οικοπεδάκι που είχες στο χωριό, ειδικά εάν αυτό είναι κάτω των 2 χιλιάδων κατοίκων. Αν δεν τα έμαθες, το οικόπεδό σου έγινε χωραφάκι με συνοπτικές διαδικασίες.
Διάβασα κάπου κάτι που είχε πει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ... Νομίζω έλεγε: «Είναι ο άνθρωπος που πλάθει τα κτήρια, όμως είναι και τα κτήρια τα οποία με την πάροδο του χρόνου πλάθουν τον άνθρωπο».
Σωστό ή λάθος δεν ξέρω αν είναι, ξέρω όμως ότι είναι πραγματικό και πάντως επίκαιρο, αν αναλογιστεί κανείς ότι, παρά την ανάγκη λόγω της έκτασης του προβλήματος στέγασης, όσες κουβέντες έχουν γίνει για την αποκαλούμενη “κοινωνική κατοικία” έχουν πάει στο “βρόντο”.
Το τελευταίο διάστημα άρχισαν να ακούγονται και φωνές περί ιδιοκτησιών του Δημοσίου και δημιουργία κατοικιών, προκειμένου να αποκτήσουν μια στέγη ευπαθείς ομάδες. Πολύ φοβάμαι ότι και σε αυτήν την περίπτωση, αν και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες θα μπορούσε να γίνει, κερδισμένοι θα ήταν όχι οι ωφελούμενοι κατοικίας, αλλά οι κατασκευαστές. Πάντα κάπως έτσι τα καταφέρνουμε άλλωστε.
Κι όλο διευρύνεται η γκάμα με τις συνέπειες. Γιατί μη μου πείτε ότι ένα νέο ζευγάρι που “δε βλέπει τον ήλιο για να σταθεί από κάτω” αυτό που ονειρεύεται είναι να κάνει τρία και τέσσερα παιδιά και να ευτυχήσουν! Προφανώς τα παιδιά είναι ευτυχία, όταν όμως σκέφτεσαι πώς θα τα φέρεις βόλτα, το πιο λογικό είναι όχι να διστάζεις, αλλά να “τρομάζεις” υπό τον φόβο του πώς θα τα καταφέρεις.
Και κάπως έτσι, γεμίσαμε πολύ γουστόζικα σπίτια για να μένουν με βραχυχρόνια μίσθωση οι επισκέπτες. Σπίτια που ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα, τα αφημένα, τα κακοσυντηρημένα και τα υποθηκευμένα, μοιάζουν ακόμη πιο καλοκατασκευασμένα από ό,τι είναι, δημιουργώντας μεγαλύτερη ασχήμια στην εικόνα των δίπλα κτισμάτων...
Κι όσο αυτό το αδιέξοδο μοιάζει ατελείωτο, τόσο άνδρες και γυναίκες που βλέπεις εκεί που περπατάς στις γειτονιές που περιμένουν την «ανάπτυξη», μοιάζουν όλο και περισσότερο να “στενεύουν”. Μοιάζει το “στρίμωγμά” τους να ξέφυγε από το οικονομικό και να γίνεται κομμάτι του εαυτού τους, της ιδιοσυγκρασίας τους, της ψυχικής τους κατάστασης. Στο κυνήγι ενός “κεραμιδιού” για να βάλεις από κάτω το κεφάλι σου, θυμήθηκες τον Τσώρτσιλ... κάπου έτυχε να το ακούσεις. Αλήθεια όμως, ο άνθρωπος πλάθει τα κτήρια ή τα κτήρια τον άνθρωπο;
