Ο ρόλος της οικογένειας και πολύ περισσότερο της μητέρας δοκιμάζονται περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο. Στον βωμό της πρόσκαιρης και δήθεν ηχηρής δημοσιότητας, στον βωμό της δήθεν έξυπνης αλλά τελικά απόλυτα κενής τοποθέτησης ακούγονται στον δημόσιο διάλογο πράγματα που θα νόμιζε κανείς ότι τα έχουμε ξεπεράσει. Με έναν σχεδόν χλευαστικό τόνο, η μητρότητα συχνά παρουσιάζεται ως περιορισμός, ως εμπόδιο στην «προσωπική εξέλιξη και ευτυχία», ως κάτι το... ξεπερασμένο και ως μια μη επαναστατική επιλογή. Βρε τι μας λέτε;
Δημόσιες τοποθετήσεις χωρίς καμία ντροπή κάνουν μανάδες να νιώσουν δεύτερες στη θέση του συντρόφου τους, δεύτερες στη θηλυκότητά τους, στην αξία τους στην εργασία και την προσωπική εξέλιξη. Έρχονται να τους πουν πως σε τίποτα δε θυμίζουν αυτό που ήταν πριν αποκτήσουν παιδί.
Σήμερα, για κάποιους, η μητέρα είναι απλώς ένας ρόλος στον οποίο αποδίδεται η ενοχή για ό,τι δε λειτούργησε σωστά. Πώς φτάσαμε από την ύψιστη τιμή στην επιτηδευμένη υποβάθμιση; Και - κυρίως - ποιοι έχουν συμφέρον να αποδομήσουν αυτόν τον πυλώνα της κοινωνίας;
Η μητέρα δεν είναι απλώς ένα πρόσωπο που γεννά, είναι φορέας αξιών, συναισθημάτων, ασφάλειας, συνέχειας. Και όμως, σήμερα, σε ένα διαρκώς εξελισσόμενο τοπίο, που βαυκαλίζεται με την «πρόοδο», η μητέρα παρουσιάζεται ως... αναχρονισμός.
Οι γυναίκες που παλεύουν καθημερινά να σταθούν επαγγελματικά σε έναν απαιτητικό κόσμο και ταυτόχρονα να είναι παρούσες για τα παιδιά τους, τις οικογένειές τους, τον εαυτό τους δε θυσιάζουν τη μητρότητα στον βωμό της καριέρας, ούτε την καριέρα στον βωμό της μητρότητας. Προσπαθούν να κρατήσουν ισορροπία σε κόσμους που συχνά συγκρούονται. Και όμως αυτές οι γυναίκες δε χρειάζονται λύπηση, ούτε τίτλους περί ηρωισμού. Απλά σεβασμό.
Όχι, δεν είναι ξεπερασμένο να είσαι μάνα. Είναι επαναστατικό. Σε έναν κόσμο που σε σπρώχνει να διαλέξεις ανάμεσα στην καριέρα και τη μητρότητα, το να υπερασπίζεσαι τον ρόλο της μητέρας είναι πράξη αντίστασης.
Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες, που ξέρουν να αγαπούν σαν μαμάδες.
