Εξαγγέλθηκαν οι “άξονες” των παρεμβάσεων από την κυβέρνηση για την «ανομία» στα πανεπιστήμια. Όλα καλά, τώρα λοιπόν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, με ανοιχτά παράθυρα και ξεκλείδωτες πόρτες. "Νόμος και τάξη" - ξέρετε εσείς. Τη στιγμή που οι αντιδράσεις για τις νέες αποκαλύψεις στην υπόθεση των Τεμπών δεν έχουν ακόμα κοπάσει, τα «φαινόμενα ανομίας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα» ήρθαν να τραβήξουν το βλέμμα της κοινής γνώμης, μονοπωλώντας το ενδιαφέρον. Η τέλεια πολιτική διέξοδος, το ιδανικό σχέδιο διαφυγής που μοιάζει να προσφέρει πολιτική ανάσα.
Πειθαρχικά συμβούλια, αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας για όσους συμμετέχουν σε «έκνομες ενέργειες» και κυρώσεις πρυτανικών Αρχών είναι μερικά από τα “συστατικά” για το “αντίδοτο” της πανεπιστημιακής ανομίας. Κορδώνονται τα “γαλάζια” στελέχη για τις νέες εξαγγελίες, χαιρετίζουν ομοϊδεάτες ακαδημαϊκοί, τσιμογελά σε μια γωνία το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας.
Ταυτόχρονα, όλα αυτά τα γεγονότα δε ρίχνουν μόνο νερό στον μύλο του συντηρητικού παραληρήματος, αλλά συνάμα αποτελούν το “βούτυρο στο ψωμί” όσων θέλουν να ανοίξει η συζήτηση για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Μια συζήτηση που ανά τακτά χρονικά διαστήματα και με την πρώτη αφορμή έρχεται στο προσκήνιο, αγνοώντας πως πρόκειται για χώρους όπου συντελούνται πολιτικές και ιδεολογικές ζυμώσεις από τους αυριανούς πολίτες. Για κάποιους, ίσως αυτό να μοιάζει ασήμαντο μπροστά στο εύπεπτο αφήγημα του “Νόμου και τάξης”.
Οι φοιτητές δεν είναι ανύπαρκτα πολιτικά όντα, ξένο σώμα της κοινωνίας, τεμπέληδες, μπαχαλάκηδες. Είναι άνθρωποι με ενεργό ρόλο και λόγο, μια κοινωνική ομάδα που διαχρονικά έχει αφήσει το δικό της αποτύπωμα στις ιστορικές εξελίξεις και γεγονότα της χώρας. Με κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις, αιματοβαμμένες εξεγέρσεις. Όσο κι αν πεισματικά θέλουν κάποιοι να πείσουν για το αντίθετο και με αφορμή τέτοια περιστατικά, να γενικεύσουν και να ανοίξουν τον δρόμο για την αποστράγγιση του φοιτητικού κινήματος από ιδέες και συμμετοχή στα κοινά.
Μάλιστα, αυτή ακριβώς η επικίνδυνη γενίκευση μετουσιώνεται σε “πολιτικό λόγο” από τις συντηρητικές φωνές του Κοινοβουλίου. «Το πιο σημαντικό στα ζητήματα της ασφάλειας είναι να μπορέσουν να πειστούν τα πανεπιστήμια και οι πρυτανικές Αρχές να ενεργήσουν και να πάρουν συγκεκριμένα διοικητικά μέτρα. Ωραίο είναι το αυτοδιοίκητο, σωστό είναι, αλλά πρέπει να συνδέεται και με ευθύνες», ανέφερε ο Μάκης Βορίδης, που μάλλον θυμήθηκε τους δικούς του “αγώνες” στα φοιτητικά του χρόνια.
Οι φοιτητές δεν είναι ανύπαρκτα πολιτικά όντα, ξένο σώμα της κοινωνίας, τεμπέληδες, μπαχαλάκηδες. Είναι άνθρωποι με ενεργό ρόλο και λόγο, μια κοινωνική ομάδα που διαχρονικά έχει αφήσει το δικό της αποτύπωμα στις ιστορικές εξελίξεις και γεγονότα της χώρας
Τη σκυτάλη παίρνει η Ελληνική Λύση, που δε θα μπορούσε να απουσιάζει από τη συζήτηση περί “Νόμου και Τάξης”. «Η λύση είναι μία: Έξω τα κόμματα και οι ψευτοϊδεολογίες τους από τα πανεπιστήμια!», δήλωσε ελαφρά τη καρδία, σαν να σβήστηκαν ξαφνικά οι ιστορικοί φοιτητικοί αγώνες νέων κατά τη διάρκεια της Χούντας, που διεκδικούσαν την ύπαρξη φοιτητικών συλλόγων, ως μέσο διάδοσης ιδεών σε μια σκοτεινή περίοδο.
Για την ιστορία, τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας έχουν και άλλα - πολύ πιο καίρια - ζητήματα, όπως τις υποδομές ή τη χρηματοδότησή τους. Όμως αυτά μάλλον - μαζί με τον αυτοδιοίκητο χαρακτήρα τους - αποτελούν ψιλά γράμματα. Παραδόξως, αυτό που έρχεται σε πρώτο πλάνο είναι το «καθεστώς των μπαχαλάκηδων».
Συνεχίστε τον «εξορθολογισμό». Στραγγίξτε και το τελευταίο ζωντανό κύτταρο του φοιτητικού κινήματος. Μέχρι να μείνουν οι ελίτ, οι κορυφαίοι, οι πειθαρχημένοι. Μέχρι να μείνει μια σιωπηλή, αποστειρωμένη αριστεία - αυτή που εσείς ονειρεύεστε.
