Βρισκόμαστε στο 2025. Είκοσι πέντε χρόνια μετά την έλευση του 21ου αιώνα. Ένας αιώνας που άλλαξε τα πάντα. Σαν νιάτα δε ζήσαμε τα προηγούμενα στο πετσί μας, όπως οι παλαιότεροι ηλικιακά, αλλά δε χρειάζεται και πολλή σκέψη ώστε να καταλάβεις ότι οι έντονες αλλαγές της κοινωνίας ήρθαν και έπεσαν με τα μούτρα πάνω στη νεότερη γενιά.
Ο 21ος αιώνας δεν ήρθε απλώς ως συνέχεια του προηγούμενου. Ήρθε σαν κύμα, ανατρέποντας δεδομένα, αλλάζοντας ρυθμούς και ξαναγράφοντας τους όρους της καθημερινότητας. Ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης απέναντι στην απίστευτη καθημερινή πληροφορία, που μαστίζει τους εγκεφάλους με περιεχόμενο, επαγγελματικό, ερωτικό, φιλικό, ψυχαγωγικό και ό,τι άλλο μπορεί να προκαλέσει στο βάθος ατελείωτο άγχος.
Άγχος, άγχος, άγχος. Οι νέοι δε σταματούν να αγχώνονται, για το οτιδήποτε. Άνθρωποι τους οποίους βλέπεις καθημερινά χαμογελαστούς και σου περνούν το μήνυμα «έλα μωρέ, αφού ζούμε και έχουμε να φάμε, καλά είμαστε», είναι εκείνοι που αποδεδειγμένα είναι περισσότερο ανήσυχοι, προσπαθώντας να “κρύψουν” λόγια που λέμε. Ψάχνουν διαρκώς μέσα τους, επιχειρώντας να ανακαλύψουν νέες πτυχές του εαυτού τους και να φτάσουν, όπως νομίζουν τουλάχιστον, σε μια επιθυμητή ευδαιμονία, κάτι που πνίγεται εντέλει από τις συνεχείς σκέψεις, που τους βάζουν κάτω και τους χτυπάνε ανελέητα, σπρώχνοντάς τους σε νέα μονοπάτια του μυαλού, που μόνο στον πραγματικό στόχο δεν τους οδηγούν. Η πολλή σκέψη αρκεί.
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Σκέψεις για το τώρα, το μετά και το πάντα. Μηδενική αποφασιστικότητα. Η νεολαία πλέον, και μιλάω εκ μέρους αρχικά του εαυτού μου, δεν μπορεί να αποφασίσει πότε είναι έτοιμη για το παρακάτω. Έχει όλα τα φόντα, αρνητικά και θετικά, να αρπάξει ένα ραβδί και να μετατρέψει τα αβέβαια σε βέβαια, κυνηγώντας, όσο περισσότερο το επιτρέπουν και οι απαγορευτικές φυσικά συνθήκες της εποχής, τα όνειρα και τους στόχους.
Άνθρωποι καθημερινά βουλιάζουν στις φαντασιώσεις του εαυτού τους, για το τι μπορεί ένα βήμα να φέρει, ενώ δεν ξέρουν πραγματικά τι θα αποκομίσουν εάν τελικά το δοκιμάσουν. Φταίει ο φόβος; Μα φυσικά. Όλο το παιχνίδι είναι τρομοκρατικό και έρχεται συνήθως ως αποτέλεσμα των “παλιών”. Εκείνων που τα έκαναν όλα τέλεια και ήταν αλάνθαστοι.
Εκείνων που σου είπαν «γίνε, παιδί μου, ό,τι θες αρκεί να μη γίνεις καλλιτέχνης και πεινάσεις», την ίδια ώρα που και οι ίδιοι αποθεώνουν την τέχνη, χαραμίζοντας εκατοντάδες νύχτες της ζωής τους απολαμβάνοντας καλλιτέχνες σε μια σκηνή, σε ένα θέατρο, στα μπουζούκια ή ακόμα και μπροστά από την τηλεόραση. Όλοι κοιτούν έξω απ’ το παράθυρο και φοβούνται να εκφραστούν και όταν οι δέκτες των απόψεών τους ανταποκρίνονται θετικά και τους ενθαρρύνουν, εκείνοι εκπλήσσονται και παίρνουν τα πάνω τους. Ακόμη κι αν ναι... γυρίσουν την πλάτη και πουν «τι είπε πάλι ο φαντασιόπληκτος».
Μπίρι, μπίρι, μπίρι. Το λεγόμενο “κουβεντολόι”. Πού θα πάμε; Στο γνωστό; Όχι, άραξε σπίτι. Τι θα πούμε; Τα γνωστά; Ναι. Του χρόνου πώς θα είμαστε;
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου τότε; Λέω να σπουδάσω αυτό. Λέω να τα φτιάξω με την τάδε. Λέω να ψάξω εκεί τον εαυτό μου. Λέω να μην ψάξω τίποτα αυτήν την περίοδο και να αράξω. Νομίζω ερωτεύτηκα αυτόν, αλλά νομίζω θέλω και τον άλλον. Η φίλη μου δε με ικανοποιεί πια, έχει διαφορετικές απόψεις. Κράξε και μετά αποθέωσε. Και αν ήταν πάντα έτσι ο άνθρωπος; Αναποφάσιστος δηλαδή; Ίσως και αποφασισμένος. Για το τίποτα και τα δεν ξέρω, ας το ζήσουμε και όπου βγει. Κατά τ’ άλλα καλά; Ναι, αφού ζούμε.
