Εδώ και καιρό διαπιστώνεται η απροθυμία των υπουργών Γεωργίας στις Βρυξέλλες να ομονοήσουν σε έναν οδικό χάρτη για την ευρωπαϊκή γεωργία τα επόμενα χρόνια, κι αυτό γιατί κάποιες χώρες, κυρίως από τις νεοεισερχόμενες στην ευρωπαϊκή οικογένεια, έθεσαν ως προαπαιτούμενο το θέμα της εξωτερικής σύγκλισης.
Ότι δηλαδή σε λίγα χρόνια όλοι οι αγρότες σε όλες τις χώρες θα πρέπει να εισπράττουν την ίδια στρεμματική ενίσχυση. Η Ελλάδα, η οποία λόγω της ιστορικότητάς της στην ΚΑΠ παραμένει από τις προνομιούχες, σε μια τέτοια προοπτική θα έχει τεράστιες απώλειες.
Κι όλα αυτά την ώρα που η ΚΑΠ βάλλεται ποικιλοτρόπως, η πράσινη μετάβαση έχει μπει για τα καλά στο στόχαστρο και η είσοδος των funds, που έχουν εξαγοράσει με “ψίχουλα” τα “κόκκινα” αγροτικά δάνεια του πρωτογενούς τομέα, οδηγεί στο περιθώριο τις παραδοσιακές αγροτικές εκμεταλλεύσεις οικογενειακής αγροτικής παραγωγής. Αυτά που έγιναν τον περασμένο χειμώνα με τις κινητοποιήσεις των τρακτέρ στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θα είναι μόνο η αρχή, αν οι επιτελείς των Βρυξελλών δεν κατανοήσουν έγκαιρα τη νέα πραγματικότητα και δεν καταφέρουν να συνεννοηθούν σε ρεαλιστική βάση για τον ρόλο των αγροτών την επόμενη μέρα.
Στην Ελλάδα βέβαια, με την τροπή που παίρνουν τα πράγματα, το αδιέξοδο μοιάζει να είναι κοντά. Τα καλά χρόνια της ΚΑΠ πέρασαν ανεκμετάλλευτα, οι κοινοτικές ενισχύσεις δεν έφεραν το επιδιωκόμενο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για την ελληνική γεωργία, η παραγωγικότητα των εκμεταλλεύσεων παραμένει χαμηλή και οι αγρότες της χώρας μας δεν έχουν ούτε τον όγκο, ούτε την ταυτότητα, ούτε βέβαια τη συγκρότηση που θα τους επιτρέψει να κατακτήσουν τις διεθνείς αγορές. Η παρουσία τους στις αγορές είναι ευκαιριακή και η ζήτηση που απολαμβάνουν τα προϊόντα τους είναι κατά βάση συγκυριακή και έρχεται να καλύψει μόνο τα κενά που δημιουργεί η κλιματική κρίση. Όπως έγινε φέτος με το ελαιόλαδο.
Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, τα προστιθέμενα έξοδα που καλούνται να πληρώσουν οι Έλληνες αγρότες σε κάθε τους βήμα πολλαπλασιάζονται. Η αύξηση του 10% πάει να γίνει καθεστώς σε κάθε είδους κοινοτική ενίσχυση.
Στην αρχή ήταν το “χαράτσι” για τη δήλωση ΟΣ∆Ε, μετά ήρθαν οι “φάκελοι” για τα προγράμματα, αργότερα οι αμοιβές των φορέων πιστοποίησης και τελευταία προέκυψε το μεγάλο κόστος για το αίτημα ενίσχυσης από τα οικολογικά σχήματα. Κι όλα αυτά, χωρίς να απολαμβάνουν αξιόπιστες υπηρεσίες, χωρίς να εισπράττουν αυτό που δικαιούνται στην ώρα τους, χωρίς να μπορούν να προγραμματίσουν την επόμενη μέρα τους.
