Πρέπει να είναι αβάσταχτη η αίσθηση να είσαι μόνος στο πουθενά, να έχεις συνειδητοποιήσει πως δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής και απλά να περιμένεις τη σωτηρία μετρώντας βασανιστικά το κάθε δευτερόλεπτο... Όχι πως μπορώ να μπω στα ειδικά ή και όχι ορειβατικά παπούτσια τους, καθώς σε αυτού του είδους την περιπέτεια δεν είχα ουδέποτε τη διάθεση να πειραματιστώ. Το ότι ένας άνθρωπος έρχεται από την άκρη του κόσμου και παίρνει τα όρη, τα άγρια βουνά, ολομόναχος και απροετοίμαστος, αναζητώντας την πλέον εναλλακτική ταξιδιωτική εμπειρία στην άγρια κρητική φύση δεν τη χωρά ο νους μου.
Δε λέω πως αυτό είναι το σωστό. Λέω πως έτσι είμαι εγώ που γενικά και τουριστικά δεν πρόκειται ποτέ να μεταλλαχτώ όχι σε ορειβάτη, αλλά ούτε καν σε περιπατητή σε δύσβατα τοπία. Συνειδητοποιώ, ωστόσο, πως γενικά κυριαρχεί μία άγνοια κινδύνου, που πολλές φορές παράτολμοι ορειβάτες πληρώνουν ακριβά, ακόμη και με τη ζωή τους. Τα τελευταία χρόνια αποτελεί μία νέα τάση που όλο και περισσότεροι ξένοι επισκέπτες ακολουθούν κι όσο αυτή κερδίζει έδαφος, τόσο αυξάνονται τα σχετικά περιστατικά και οι αναγκαίες επιχειρήσεις διάσωσης στους ορεινούς μας όγκους. Σε βαθμό που θα τολμήσω να πω πως στα δημοσιογραφικά γραφεία της Κρήτης τείνει να κυριαρχήσει μια “ανοσία”, αρχικά τουλάχιστον, κι αν η λήξη του συναγερμού είναι άμεση.
Είναι τέτοια η συχνότητά τους, που η “είδηση” κρίνεται στον βαθμό δυσκολίας και στην τελική τους έκβαση. Και κυρίως αν η περιπέτεια καταλήξει σε τραγωδία. Όπως στην περίπτωση της 33χρονης, που παραμονές των Χριστουγέννων έπεσε σε χαράδρα στην Πρέβελη... πρώτα χάθηκε το αγέννητο μωρό της και λίγες ημέρες μετά και η δική της ζωή. Η Κλάρα ήταν Αμερικανίδα καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής και λάτρης της πεζοπορίας.
Ο Γιόχαν ήταν 21 ετών και δρομέας ορεινών διαδρομών από τη Γερμανία. Εντοπίστηκε νεκρός τον περασμένο Μάρτιο και σχεδόν ένα μήνα μετά την εξαφάνισή του στα Λευκά Όρη. Αν άντεχε 15 ακόμη λεπτά, θα έφτανε σε μιτάτο της περιοχής και θα ζούσε, όμως οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν.
Τη Δευτέρα του Πάσχα κι ενώ η συντριπτική πλειοψηφία παρέμενε σε κάποιο εορταστικό τραπέζι ή σε μεθεόρτια διάθεση, 18 και πλέον πυροσβέστες βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη σε μια ακόμη δύσκολη επιχείρηση διάσωσης και πάλι στο όρος Γκίγκιλο των Λευκών Ορέων. Στις 16:20 ειδοποιήθηκε μέσω του 112 το Κέντρο Επιχειρήσεων του Πυροσβεστικού Σώματος. Στις 18:30 εντοπίστηκε ο 27χρονος Βέλγος που κατακρημνίστηκε από ύψος 25 μέτρων και 01:30 τα ξημερώματα τον παρέλαβε το ασθενοφόρο από το Ξυλόσκαλο της Σαμαριάς. Ώρες ατέλειωτες, συνθήκες εξαιρετικά αντίξοες, αλλά με αίσιο τέλος και τον ίδιο να καταλήγει στο νοσοκομείο, χωρίς να κινδυνεύει η ζωή του.
Δυστυχώς το σκηνικό επαναλαμβανόμενο, παρά τις σχεδόν αυτονόητες εκκλήσεις: Ποτέ μόνοι, μόνο οργανωμένα και πάντα ακολουθώντας πιστά τις σημάνσεις των ορειβατικών μονοπατιών, χωρίς να παρεκκλίνουν της πορείας τους. Γκρέμια, φαράγγια και βουνοκορφές με ομορφιές που κόβουν την ανάσα, αλλά που λάθη δε συγχωρούν. Πολλές οι ιστορίες με κακό τέλος. Μία από αυτές η πλέον δραματική, σχεδόν κινηματογραφική, με ένα Γάλλο που περίπου 25 περίπου χρόνια πριν εγκλωβίστηκε τραυματισμένος στο φαράγγι του Κλάδου. Περίμενε καρτερικά, ακροβατώντας μεταξύ ζωής και θανάτου, ακούγοντας μόνο τον αντίλαλο της φωνής του να εκλιπαρεί για βοήθεια και μέρες μετά έβαλε τέλος στο μαρτύριο, αυτοκτονώντας με τα κορδόνια από τις αρβύλες του. Μου φάνηκε τόσο σοκαριστικό και στα όρια του θρύλου, ως περιστατικό που αναζήτησα επιβεβαίωση από τον πολύπειρο πρόεδρο του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων για να καταλάβω πως όχι τυχαία έχει πολλές φορές κάνει λόγο για «αυτοχειρία» κληθείς να σχολιάσει κάποιες από τις πολλές ανάλογες περιπτώσεις απερίσκεπτων τουριστών... Κάποιοι στάθηκαν τυχεροί, κάποιοι όχι και βρέθηκαν μετά από μήνες ή και χρόνια, άλλοι ποτέ...
