Πολλή συζήτηση έγινε τις τελευταίες μέρες αναφορικά με το περιστατικό που σημειώθηκε στην Ιεράπετρα στη διάρκεια του 1ου Πανελλήνιου Μαθητικού Φεστιβάλ Θεάτρου, όπου κλήθηκε η Αστυνομία μετά από καταγγελία αγνώστου που ενοχλήθηκε από το περιεχόμενο θεατρικής παράστασης που ανέβασαν οι μαθητές και μαθήτριες του 1ου ΕΠΑ.Λ. Ρεθύμνου, και δικαιολογημένα. Μάλιστα, καλό θα ήταν να μη σταματήσει η συζήτηση μέχρι να ακουστεί σε κάθε γωνιά του νησιού και ολόκληρης της χώρας η εξαθλίωση που έλαβε χώρα, το κουρελόχαρτο που πάτησαν κάτω και λέγεται ελευθερία της έκφρασης και ειδικότερα στην τέχνη, που όπως φαίνεται για κάποιους είναι τόσο ασήμαντο.
Ειπώθηκαν πολλά από πολλούς. Πήραν θέση σωματεία, εκπαιδευτικοί, γονείς, πολίτες, όλοι είχαν κάτι να πουν, και πολύ καλώς, οπότε δε θα ήθελα να πλατιάσω και να αναφερθώ στα ίδια σημεία που ήδη έχουν ακουστεί. Θα σταθώ σε ένα σχόλιο συγκεκριμένο που διάβασα κάπου από έναν γονιό. «Όταν τα παιδιά μαθαίνουν να πετούν κάτω την ελληνική σημαία, που είναι η ελευθερία και η δημοκρατία, τότε δεν τους αξίζει το μέλλον που προσπαθούμε να τους δώσουμε, και οι γονείς τους δεν τα μεγάλωσαν με αξίες και αρχές».
Μου φαίνεται αδιανόητο το πώς μπορεί ένας ανθρώπινος νους να πιστέψει κάτι τέτοιο και μάλιστα να το υποστηρίξει ένθερμα. Μου φαίνεται αδιανόητο το πώς γίνεται να μην αντιλαμβάνεται κανείς πόσο αρρωστημένη είναι αυτή η πρόταση και πόσο επικίνδυνη, δεδομένου ότι προέρχεται από έναν γονέα. Έναν άνθρωπο δηλαδή που μεγαλώνει παιδιά στο σήμερα, μεταδίδοντάς τους τις εξοργιστικές αυτές πεποιθήσεις. Η ελευθερία και η δημοκρατία, κύριοι, είναι μέσα μας, είναι μέσα στην παιδεία που λαμβάνουν τα παιδιά μας στα σπίτια και τα σχολεία τους. Είναι απόλυτα μέσα σε αυτήν την καταπληκτική θεατρική παράσταση, που ανήλικοι μαθητές, με τη στήριξη καθηγητών τους, είχαν την άξια θαυμασμού ευκαιρία και δυνατότητα να παρουσιάσουν. Είναι μέσα στην κριτική σκέψη των νέων ανθρώπων και στην αμφισβήτηση των πάντων. Ναι, οφείλουν τα νέα παιδιά να αμφισβητούν και να αναρωτιούνται και να έχουν κοινωνικές και πολιτικές ανησυχίες και απόψεις. Και από μένα μπράβο στους γονείς τους, γιατί όχι μόνο τα μεγαλώνουν με σωστές αξίες, αλλά τους δίνουν τα εφόδια στη ζωή τους να μη σκύψουν το κεφάλι, να μη βολευτούν στον καναπέ τους, αλλά να αγωνιστούν για την τέχνη, για τη δημοκρατία, για την αλληλεγγύη. Τι μέλλον προσπαθεί να δώσει στο παιδί του ένας γονιός που καταγγέλλει στην Αστυνομία θεατρική παράσταση επειδή δεν του άρεσε το περιεχόμενο, θα το αφήσω ασχολίαστο και νομίζω έτσι το περιγράφω πλήρως.
Πέταξαν κάτω τα σημαιάκια και ξεσηκώθηκαν οι ανώνυμοι νοικοκυραίοι γιατί τους έθιξαν το εθνικό αίσθημα. Αντί να χειροκροτήσουν τα παιδιά που μέσω της τέχνης εκφράζονται και αντιστέκονται σε κοινωνικά στερεότυπα. Ξεσηκώθηκαν οι ίδιοι άνθρωποι που αύριο θα δεις να χρησιμοποιούν αποφθέγματα του Καζαντζάκη για να το “παίξουν” ψαγμένοι, που αν ζούσαν στην εποχή του θα ήταν μέσα σ’ εκείνους που θα ετοιμάζονταν να πετάξουν λίθους για τις «βλασφημίες» των γραπτών του και θα μάζευαν υπογραφές για τον αφορισμό. Οι ίδιοι που θίγονται όταν καραβάνια μεταναστών και έγκυες μέσα σε βάρκες αναζητούν μια δεύτερη ευκαιρία στη χώρα μας, διότι τους χαλάνε το γνήσιο DNA και τους μαγαρίζουν το εθνικό φρόνημα.
Καμία δουλειά δεν έχει η Αστυνομία σε ένα μαθητικό φεστιβάλ, όπου ανήλικα παιδιά, εκπαιδευτικοί και γονείς βρίσκονται για να αποτελέσουν κομμάτι μιας καλλιτεχνικής έμπνευσης της νέας γενιάς, του μέλλοντός μας. Αυτή θα είναι η επόμενη μέρα για τις γενιές μας. Αυτή θα είναι κι όσο την πολεμάνε, τόσο θα ανθίζει, μαζί με τους νέους που θα εκφράζονται και θα έχουν φωνή πιο δυνατή από κάθε βαθιά ριζωμένη αντίληψη σκοταδισμού, που θα τους φέρνει την Αστυνομία επειδή έκαναν μια θεατρική παράσταση.
Να ανθίζουν, να εμπνέονται, να δημιουργούν, με την ευχή στο επόμενο φεστιβάλ όλα τα έργα να έχουν να πουν κάτι που θα συνταράξει, διά στόματος τέχνης.
