Το ζεστό φως του ήλιου που μας λούζει κάθε πρωί. Το φως της πανσελήνου, που αγκαλιάζει τη νύχτα και τις σκέψεις με τρυφερότητα. Το γλυκό πορτοκαλί-κόκκινο του ηλιοβασιλέματος, που δίνει χρώμα στη βεντάλια της καρδιάς μας. Μέχρι και τις αποχρώσεις του φωτός σε έναν όμορφο πίνακα, με την τέχνη να ζωγραφίζει.
Φως έντονο, που μας καθοδηγεί, και άλλοτε σιωπηλό, που συνομιλεί με την ψυχή μας. Οι πρωινές αχτίδες που μας λένε... «καλημέρα, όλη μέρα». Μια εσωτερική δύναμη και μια δυνατή λάμψη, σαν πυροτεχνήματα στην ψυχή μας. Φάροι ελπίδας, που ωριμάζουν το φως στη ζωή μας.
Όσο πλησιάζει το Πάσχα, η έννοια του Φωτός αποκτά βάθος και μεγαλύτερη αξία. Είναι το Φως της Ανάστασης, το φως που νικά τον φόβο και το σκοτάδι. Το φως που μας διδάσκει πως υπάρχει ελπίδα μετά από κάθε εμπόδιο και δοκιμασία. Είναι το Φως το αληθινό. Της αυτοκριτικής. Και της αποκάλυψης για το τι γίνεται γύρω μας.
Θυμάμαι το Πάσχα της πανδημίας. Τότε που οι εκκλησίες ήταν άδειες, οι αυλές σιωπηλές και οι αγκαλιές απαγορευμένες. Τότε που κυριαρχούσε ο φόβος, πίσω από τις μάσκες. Χαμόγελα που είχαν παγώσει στον χρόνο. Δείκτες του ρολογιού συνυφασμένοι με τα SMS. Μουσική που είχε αιχμαλωτιστεί στο άγνωστο. Σκιές και γκρίζο. Ζωή που είχε μετατραπεί σε ταινία περιπέτειας, ίσως και θρίλερ.
Τότε, το Φως υπήρχε κάπου, αλλά έμοιαζε θαμπό και μακρινό. Μνήμες που μας σημάδεψαν.
Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, το Φως είναι πιο δυνατό και έχει άλλη αξία στη ζωή μας. Δεν είναι απλώς φως. Είναι λύτρωση. Η επιστροφή στη ζωή, η οποία όμως δεν είναι ίδια. Γιατί μαζί με αυτήν αλλάξαμε κι εμείς.
Ακόμα και από τη σιωπή γεννιέται Φως που μας προσφέρει γνώση και σοφία. Γιατί και η σιωπή είναι Φως.
Ίσως το πιο βαθύ φως είναι εκείνο που εκπέμπουν οι άνθρωποι που μας αγαπούν αληθινά. Όπως οι γονείς μας, οι οποίοι μας δίδαξαν με λόγια και πράξεις γεμάτες αγάπη πως το Φως είναι παντού, σε ένα βλέμμα, σε μια «καλημέρα», σε μια χειρονομία αλληλεγγύης.
Αλλά πάνω απ’ όλα, το Φως υπάρχει μέσα μας. Και είναι εκεί για να το χαρίσουμε. Με μια αγκαλιά, με ένα «σ’ αγαπώ» σε εκείνους που μας στηρίζουν αθόρυβα και σταθερά. Ας το πούμε σήμερα, γιατί αύριο ίσως να είναι αργά. Γιατί το Φως κάνει παρέα με τον χρόνο.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, το Φως να φωτίσει τον δρόμο μας. Ας το μοιραστούμε. Ας γίνουμε εμείς το Φως για όσους το χρειάζονται! Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ζούμε φωτεινά.
Η λάμψη είναι μέσα μας. Ίσως να μην το γνωρίζουμε. Κι αν μας φωτίζουν άλλα... αστέρια δίπλα μας, δε θα χάσουμε τον προορισμό μας. Όμως, αν χάσουμε τους αγαπημένους μας, τότε θα ξεθωριάσουμε.
Αν καταλάβουμε πόσο εύθραυστο είναι το Φως, ίσως αντιληφθούμε καλύτερα ότι κάθε στιγμή είναι μοναδική.
Ας προκαλέσουμε ένα μικρό... τσουνάμι στις σκέψεις και στις επιθυμίες μας και ας αφήσουμε πίσω τη στασιμότητα. Γιατί τότε το Φως θα είναι κάτι περισσότερο από ορατό, θα είναι σύμβολο ελπίδας και αγάπης.
Το Φως δε χρειάζεται να είναι εκτυφλωτικό. Αρκεί να είναι σταθερό. Και αληθινό.
Σαν εκείνο που κρατάει ζωντανό τον άνθρωπο, ακόμα και στις πιο σκοτεινές ώρες του.
