Στην εποχή των συγκρίσεων και των δήθεν μετρήσεων με ανύπαρκτα δεδομένα, με αυθαίρετες διατυπώσεις και άκρως υποκειμενικές θέσεις. Η αλήθεια του καθενός θα πρέπει να γενικεύεται και να επιβάλλεται ως αλήθεια και δεδομένο που πρέπει να ακολουθεί και ο δίπλα.
Η κατάσταση στη δημόσια συζήτηση έχει ξεφύγει, μακριά και πέρα από κάθε μέτρο έστω και για τα μάτια του κόσμου. Με την παραμικρή ευκαιρία, ειδήμονες, ειδικοί και απόλυτα σίγουροι κουνάνε διάφοροι το δάχτυλο για την αλήθεια που εκείνοι θέλουν να σου επιβάλλουν. Τελευταίο παράδειγμα μέσα σε αυτή τη θολούρα των τελευταίων ημερών το δίλημμα: «Μητέρα που εργάζεται ή μητέρα που δεν εργάζεται»; Αλήθεια; Μπαίνουμε στη λογική να επιχειρηματολογήσουμε για ποιο από τα δύο είναι το σωστό; Ποιος είναι αυτός που θα μου/σου/της επιβάλλει ότι πρέπει ή δεν πρέπει να εργάζεται μία γυναίκα όταν γίνεται μητέρα; Ποιος θα κρίνει μια μητέρα αν είναι καλή (όπως το κρίνει ο καθένας αυτό) από το αν εργάζεται ή όχι;
Λυπάμαι πραγματικά που σε αυτή τη συζήτηση συμμετέχουν κατά κύριο λόγο γυναίκες. Γιατί κανείς μα κανείς δεν μπορεί να κρίνει μία γυναίκα για τις επιλογές της όχι μόνο ως μάνα, αλλά ακόμα και για το αν θέλει να γίνει μητέρα. Προτού λοιπόν βιαστείτε να βγάλετε τις μεζούρες ηθικής, βουτήξτε καλά τη γλώσσα σας στον εγκέφαλο. Βάλτε τα ηθικόμετρα κάθε λογής στην τσέπη και αφήστε τις γυναίκες να επιλέξουν μόνες τους αν θα γίνουν μητέρες, αν θα θηλάσουν, αν θα εργαστούν, αν, αν, αν... και αν θέλετε να ψάξετε για μανάδες κατάπτυστες κοιτάξτε τις ιστορίες του μικρού Άγγελου, της Τζωρτζίνας, της Μάλενας και της Ίριδας. Σίγουρα τα παιδιά αυτά θα ήθελαν το μεγαλύτερο “πρόβλημα” των μανάδων τους να είναι αν εργάζονται ή όχι.
