Λέμε, λέμε σε αυτή τη χώρα ότι θέλουμε να γίνουν μεγάλες αλλαγές, στοχεύουμε ψηλά, καταβάλλουμε μεγάλες προσπάθειες για στήριξη των πολιτών. Άλλοι τα λένε δηλαδή, υψηλά ιστάμενοι, κι εμείς τα ακούμε. Πόσο τα βλέπουμε όμως; Πόσο στηρίζονται στην πραγματικότητα οι πολίτες που έχουν ανάγκη βασικών αγαθών, υποδομών και υπηρεσιών;
Όταν οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί δεν έχουν χώρο για όλα τα παιδιά; Και καταλήγουν γονείς να ψάχνουν σαν μανιακοί ιδιωτικούς, πληρώνοντας από το υστέρημά τους, διότι, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο βασικός μισθός σίγουρα δεν εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση και ούτε καν τα βασικά σε πολλές περιπτώσεις. Θέλετε να βελτιώσετε το δημογραφικό χωρίς να κάνετε τα απαραίτητα. Να βελτιώσετε το δημογραφικό χωρίς οικονομική στήριξη, χωρίς δομές.
Πώς βοηθάτε την εγκυμονούσα όταν, για να πραγματοποιήσει βασικές προγεννητικές πλέον εξετάσεις, όπως η αυχενική διαφάνεια, πρέπει να απευθυνθεί σε ιδιώτη και να δώσει περί τα 100 ευρώ, αφού σε δημόσια δομή για να βρει ραντεβού θα πρέπει να το κλείσει πριν καν μείνει έγκυος; Πώς στηρίζετε τις γεννήσεις, όταν αποτελούν κοινό μυστικό οι “επιχειρήσεις” που στήνονται μέσα στις μαιευτικές κλινικές κάποιων δημόσιων νοσοκομείων, εκμεταλλευόμενοι τη χαρά των οικογενειών για να γεμίζουν τις τσέπες τους; Πώς στηρίζεις τις οικογένειες και ζητάς περισσότερα παιδιά, όταν εάν ένα παιδί χρειάζεται ψυχιατρική παρακολούθηση θα πρέπει στο Ρέθυμνο να περιμένει ενάμιση χρόνο για ραντεβού, αφού έχουμε μόνο μία παιδοψυχίατρο δημόσια;
Τι κάνετε για την Παιδεία; Για τον σχολικό εκφοβισμό, εκτός από πιασάρικα βίντεο για την έξαρση της σχολικής βίας; Πόσα σχολεία έχουν σε σταθερή βάση ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, ώστε να μπορούν οι μαθητές να καλλιεργούν μέσα τους ουσιαστική παιδεία γύρω από αυτά τα ζητήματα και να μπορέσουν με βοήθεια να τα εξαλείψουν;
Πώς βοηθάτε τους συνταξιούχους, που δεν ξέρουν πού να πρωτοδώσουν από τα “ψίχουλα” που παίρνουν, που χρειάζονται φάρμακα και εξετάσεις διότι αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιανόητες αναμονές στα δημόσια νοσοκομεία, συνεπώς αναγκάζονται να απευθυνθούν στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να πάψουν να πονάνε ή ακόμα και να μπορέσουν απλά να ζήσουν με αξιοπρέπεια;
Πώς στηρίζετε τα ΑμεΑ, όταν δρόμοι και πεζοδρόμια είναι διαρκώς σπασμένα με λακκούβες, όταν αφήνετε τα καταστήματα εστίασης να απλώνουν τις τραπεζάρες τους κόβοντας την πρόσβαση σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο, όταν για να κάνει μπάνιο στη θάλασσα ένας άνθρωπος με αναπηρία πρέπει να παρακαλάει μήνες και να περιμένει να περάσει το μισό καλοκαίρι για να τοποθετηθεί ο μηχανισμός που θα τον βάλει στο νερό με ασφάλεια;
Αυτά είναι λίγα, προφανή και διαχρονικά ζητήματα, ίσως η κορυφή του παγόβουνου, για τα οποία όμως επί της ουσίας δε βλέπουμε καμία αληθινή αλλαγή.
Πριν λοιπόν επιδοθείτε για μια ακόμη φορά σε περίτεχνες επικοινωνιακές πρακτικές, αφιερώστε λίγο χρόνο στα αληθινά προβλήματα του κόσμου και επιτέλους κάντε κάτι.
