Πολλές συζητήσεις τις τελευταίες ημέρες για τη συντηρητική στροφή της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας μας, με τις προοδευτικές φωνές να εκφράζουν τον φόβο τους, ότι οδηγούμαστε σε σκοτεινά μονοπάτια. Η τοποθέτηση του Μάκη Βορίδη στη θέση του υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου διόλου τυχαία ήταν. Κάποιος έπρεπε να... βγάλει το φίδι από την τρύπα και γι’ αυτή τη “δουλειά”, ο κ. Βορίδης ήταν η πλέον κατάλληλη επιλογή.
Εξάλλου, είναι γνωστό τοις πάσι πως πρόκειται για ένα πολιτικό πρόσωπο το οποίο είναι - ούτε λίγο ούτε πολύ - ο εκπρόσωπος της “δεξιάς πολυκατοικίας” της Νέας Δημοκρατίας. Ένας περήφανος εθνικιστής, που έχει περάσει από πολλές... εκφάνσεις μέχρι σήμερα. Από το “τσεκούρι” στη χουντική ΕΠΕΝ, το Ελληνικό Μέτωπο, μέχρι τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, ο Μάκης Βορίδης έχει εκδηλώσει ξεκάθαρα τι πρεσβεύει.
«Έχω σαφείς, συγκεκριμένες και ισχυρές ιδεολογικές απόψεις για το Μεταναστευτικό», είχε δηλώσει προ ημερών ο Μάκης Βορίδης και όλοι φανταστήκαμε πάνω-κάτω τι θα ακολουθούσε. Με απόφασή του λοιπόν, αποσύρθηκε διάταξη που προέβλεπε τη χορήγηση νέου τύπου άδειας διαμονής που έχει λήξει σε μετανάστες.
«Τη διαγράφουμε, γιατί θέλω να σκεφτώ αν υπάρχει αναγκαιότητα όντως μιας τέτοιας παράτασης, και σε κάθε περίπτωση, αυτή η παράταση, εάν τελικώς αποφασίσω να τη δώσω, θα πρέπει να συνδεθεί με περιοριστικότερες πολιτικές αντιμετώπισης της παράνομης μετανάστευσης από τούδε», είπε ο κ. Βορίδης.
Το ζήτημα του Μεταναστευτικού, που απασχολεί την Ευρώπη, την Ελλάδα, αλλά και την Κρήτη - η οποία ακόμη και κατά τη διάρκεια του χειμώνα δεχόταν “καραβάνια” μεταναστών στις ακτές της - έχει ανοίξει μια “βεντάλια” πολυδιάστατων απόψεων κάθε ιδεολογικού χώρου. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η Ε.Ε. - και κατ’ επέκταση η χώρα μας - οδεύει σε δύσκολους καιρούς και οι υπάρχουσες συνθήκες είναι το ιδανικό “πολιτικό σωσίβιο” για μια συντηρητική πολιτική, στην οποία έχουν αρχίσει πλέον αρκετές χώρες να στρέφονται.
Σε ένα γενικότερο μα και ευρωπαϊκό πλαίσιο, έχω την εντύπωση πως γίνεται όλο και πιο επιτακτική η ανάγκη, να διαμορφωθεί ένα προοδευτικό ανάχωμα, απέναντί της. Όπως άλλωστε η ίδια ιστορία έχει δείξει, οι μεγάλες κρίσεις αποτελούν ένα ευκόλως προσβάσιμο “σκαλοπάτι” για την ακροδεξιά. Πάνω εκεί πατά, για να ανέλθει στην εξουσία. Και οι κατατρεγμένοι μετανάστες είναι το τέλειο θύμα. Πάνω σε αυτούς “φορτώνουν” όλα τα “δεινά” που μας απασχολούν. Διότι, το να παράξεις ρητορική μίσους είναι πολύ πιο εύκολο και βατό από το να παράξεις μια λειτουργική μεταναστευτική πολιτική, που θα βάζει σε πρώτο πλάνο την ανθρώπινη ζωή και διαβίωση. Η ικανότητά της να αποπροσανατολίζει την κοινωνία από τα πραγματικά της προβλήματα είναι τρομακτική, και επιπτώσεις αυτής της πολιτικής είναι ακόμα πιο τρομακτικές: Μια κοινωνία με ταξικούς φραγμούς, ρατσισμό και μισαλλοδοξία.
