«Αυτός που σηκώνει το βάρος της εκπροσώπησης των πολιτικών, της αντιμετώπισης των πολιτικών αντιπάλων, επιβραβεύεται ή πετάγεται; Ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει βάλει πλάτη και περιμένω να δω από τον πρωθυπουργό και αυτό. Αν αυτός που αναλαμβάνει τα δύσκολα, είτε γιατί παίρνει την εντολή να το κάνει, θα επιβραβευτεί ή θα τιμωρηθεί». Άλαλα τα χείλη των ασεβών.
Κυριαζίδη, εσύ σούπερ σταρ
Κουτοπόνηρος βουλευτής επιδόθηκε σε αποτυχημένη προσπάθεια gaslighting. Είχε προηγηθεί η δυσώδης μουχλιασμένη παραίνεση στη Ζωή Κωνσταντοπούλου είτε να κάνει είτε να υιοθετήσει ένα παιδί. Τι ακολούθησε; Μεταφέρω motamo:
«Δεν κατανοήσατε, κύριε πρόεδρε (απευθυνόμενος στον αντιπρόεδρο της Βουλής Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο), και δεν ακούστηκε αυτό που ήθελε όπως το εξέφρασε η κυρία πρόεδρος. Για να συνεννοούμαστε, εμένα το 4ο παιδί μου εκείνη τη νύχτα ταξίδευε...».
“Άρες μάρες κουκουνάρες”. Λίγο παρακάτω πιο συνοπτικά...
«Δεν κατανοήσατε, δεν ακούσατε αυτό που είπα. Για να συνεννοούμαστε, τρεις μέρες εδώ από το πρωί μέχρι το βράδυ μας αποκαλεί δολοφόνους. Αν εκλήφθηκε διαφορετικά να το κατανοήσω, αλλά δεν ήταν αυτό το οποίο ειπώθηκε. Δεν προσέβαλα κανέναν».
Να είστε σίγουροι, “κύριοι Κυριαζίδες”, ότι τα παιδιά σας μια μέρα θα σας δουν ακριβώς όπως είστε. Την ημέρα της αποκαθήλωσης να φοβάστε.
Άραγε τι να σκέφτονταν οι μαθητές που παρακολουθούσαν από τα θεωρεία;
Με τούτα και με κείνα, δημοσκόπηση της Interview “φέρνει” την Πλεύση Ελευθερίας δεύτερο κόμμα, με το ΠΑΣΟΚ στην τρίτη θέση.
Περί βανδάλων...
Σεξισμός από βουλευτικά χείλη, βανδαλισμοί από βουλευτικά χέρια. Έτσι κάνουν οι αυτόκλητοι θεματοφύλακες της χριστιανοσύνης. Μας εκπλήσσει η στάση του βουλευτή της ΝΙΚΗΣ; Σαφώς και όχι, άλλωστε προέρχεται από τη μήτρα ενός κόμματος το ιδεολογικό πλαίσιο του οποίου συστηματικά προωθεί μια ατζέντα θρησκευτικής επιβολής, πασπαλισμένη με στοιχεία φανατισμού και ταυτόχρονα προάγει συμπεριφορές με αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Το ότι αντιλαμβάνεται δε τη βουλευτική ασυλία κάτι σαν λευκή επιταγή, που του επιτρέπει να συμπεριφέρεται όπως νομίζει, είναι το πλέον εξοργιστικό.
Ποιος φοβάται την τέχνη...
Ποιος την ορίζει, ποια είναι τα όρια, αν υπάρχουν, και πότε αυτά ξεπερνιούνται; Ο ρόλος της τέχνης σίγουρα είναι - και - να “σπάει” νόρμες, να ανατρέπει εγκαθιδρυμένες σκέψεις και να προκαλεί τον άνθρωπο να δει με διαφορετικό μάτι τη ζωή ή μια οπτική αυτής. Ενίοτε ακόμη και με προσωπείο προκλητικού προβοκάτορα, τα έργα σε κάθε περίπτωση επιδέχονται πολλών διαφορετικών αναγνώσεων και ερμηνειών ανάλογα τη ματιά που τα “ακτινογραφεί”.
Σίγουρα πάντως η τέχνη δε ζητά από κανέναν άδεια για να υπάρξει. Αφορά μια ωδή στην αυτοδιάθεση και την ελεύθερη έκφραση. Mε την ευρύτερή της έννοια αποκαλύπτει προκαταλήψεις, αποδομεί και ορθώνεται διαχρονικά μπροστά στους αυτοπροσδιοριζόμενους ως τιμητές των πάντων, οι όποιοι θέλουν να επιβάλλουν τη δική τους πραγματικότητα ως θέσφατο. Σαφώς και η τέχνη επιδέχεται κριτικής, αλλά πρέπει να της δίνουμε χώρο να αναπνέει, είτε είναι συμβατή με την αισθητική μου, σου, του... είτε όχι. Είτε την “εγκρίνουμε”, είτε όχι. Ζύμωση είναι η τέχνη και κατά παραγγελία δεν μπορεί να υπάρξει.
