Το ξυπνητήρι χτυπά την ίδια ώρα. Οι κινήσεις σχεδόν μηχανικές. Μία πρώτη δόση καφεΐνης για τον δρόμο. Δρόμος που φαντάζει μακρύς και ατέλειωτος πάντα στο ξεκίνημά του. Κι ύστερα ρίχνεσαι στη χοάνη της καθημερινότητας και στη δίνη των υποχρεώσεων, δεν προλαβαίνεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου... Μια που τα ανοίγεις και γεμάτος ενέργεια καλημερίζεις τη νέα μέρα, μια που τα κλείνεις κατάκοπος, μετρώντας ένα ακόμη 24ωρο που έφυγε πριν καλά-καλά το καταλάβεις.
Υποχρεώσεις πάνω κάτω πανομοιότυπες και πάντα πεισματικά εμπλουτισμένες. Λίστες και post it που δε λένε να αδειάσουν και δουλειές που δεν τελειώνουν ποτέ, σε αντίθεση με τη διάρκεια της μέρας, του μήνα, του έτους, που εξανεμίζονται... Καλοκουρδισμένοι εμείς και με προσήλωση απέναντι στα πρέπει κι ο χρόνος κάθε άλλο παρά σύμμαχος. Πώς χάνονται εν ριπή οφθαλμού 86.400 δευτερόλεπτα κάθε μία ημέρα; Πόσα χιλιόμετρα να αγγίξει το κοντέρ μας μπας και φτάσουν οι 24 ώρες της; Σαν χθες στολίζαμε-ξεστολίζαμε χριστουγεννιάτικο δέντρο κι αύριο στις εκκλησίες ψάλλονται οι Β’ Χαιρετισμοί, σημάδι τουλάχιστον ξεκάθαρο πως και για το Πάσχα είμαστε ήδη στην τελική ευθεία. Οι πρώτοι τουρίστες άρχισαν να καταφτάνουν, οι νοτιάδες είναι εδώ και μπορεί το καλοριφέρ να άναβε μέχρι και προχθές που λέει ο λόγος, αλλά το καλοκαίρι είναι καθ’ οδόν. Πώς περνά έτσι ο άτιμος ο καιρός; Ερώτημα-διαπίστωση, που τόσο συχνά φτάνει στα χείλη μας.
Πρόσφατη μελέτη βρετανικού πανεπιστημίου, που δημοσιεύτηκε μόλις τον περασμένο Γενάρη και κατέληξε στο - γνωστό - συμπέρασμα πως όσο περισσότερο μεγαλώνουμε τόσο ο χρόνος φαίνεται να περνάει όλο και πιο γρήγορα, δε με βόλεψε για ευνόητους λόγους. Μία παλαιότερη ιταλικού πανεπιστημίου, που συσχετίζει το πέρασμα του χρόνου με τον προσωπικό μας δείκτη μιζέριας, την παραβλέπω πάραυτα. Στις άπειρες θεωρίες και προσεγγίσεις για τη δύσκολη εξίσωση, την ψευδαίσθηση, τη σχετικότητα του χρόνου και στα “βαριά” της κβαντομηχανικής και της νευροεπιστήμης δεν έχω τον χρόνο να πέσω, και με συνοπτικές διαδικασίες θα ολοκληρώσω τούτες τις αράδες που ξεκίνησαν με αφορμή δύο και μόνο απορίες. Πώς γίνεται να “τρέχει” ήδη η πρώτη δόση του ΕΝΦΙΑ, αφού σαν χθες ήταν που ξεπλήρωσα τον προηγούμενο; Πότε ήρθε πάλι Πέμπτη και πρέπει να παραδώσω κείμενο για την εφημερίδα...
“Ο χρόνος είναι χρήμα” και η γνωστή φράση έχει απόλυτο αντίκτυπο σε πολλούς από εμάς και με τα δύο ξοδεύονται το ίδιο γρήγορα. Ή μήπως το χρήμα είναι χρόνος; Ερώτημα που μας περνά σε άλλη διάσταση σκέψης και προβληματισμού και που αναπάντητο θα το αφήσω κάπου εδώ, βάζοντας τελεία ελλείψει χρόνου...
