Όχι άλλες άδικα χαμένες ζωές. Η εικόνα της Ελλάδας χθες ήταν ανατριχιαστική. Πέρα, πάνω και μακριά... πολύ μακριά από κόμματα. Και όσοι επιχειρούν να το συνδέσουν με κόμματα, θα το βρουν μπροστά τους.
Ποιος είναι αυτός που θα βάλει ταμπέλα σε αυτόν που κατεβαίνει σε μια τέτοια συγκέντρωση; Ποιος είναι αυτός που θα σηκώσει το δάχτυλο και θα κρίνει εμένα, εσένα ή τον οποιονδήποτε; Ποιος είναι αυτός που ερμηνεύσει μόνος του το συναίσθημα το δικό μου και το δικό σου; Γι’ αυτό όσοι σηκώνουν το δάχτυλο και μιλούν για την αλήθεια, που μόνο οι ίδιοι κατέχουν, είναι απλοί και φτηνοί λαϊκιστές.
Είτε ανήκουν στον πολιτικό χώρο είτε όχι, όσοι απλά λαϊκίζουν παίζουν με το θυμικό και τα συναισθήματα. Ντύνουν τη διάθεσή τους για να ερμηνεύουν τις εξελίξεις κατά το δοκούν με βαρύγδουπες εκφράσεις οργής και αγανάκτησης, για να μιλήσουν... στην καρδιά σου. Χθες είδα πρόσωπα θλιμμένα, είδα πρόσωπα οργισμένα, είδα πρόσωπα μικρών και μεγάλων που βρέθηκαν στον δρόμο για να θυμηθούν να τιμήσουν και να διαμαρτυρηθούν. Αυτά τα πρόσωπα η Πολιτεία οφείλει να τα σεβαστεί και η ευθύνη είναι όλων μας. Το τελευταίο που θέλουν αυτά τα πρόσωπα είναι να ακούσουν ότι εκείνοι φταίνε γιατί “κοιμούνται”, είναι “πρόβατα”, είναι “έρμαια των διαχρονικών πολιτικών λαθών”.
Τελικά τι λέτε εσείς που λαϊκίζετε; Φταίνε οι πολίτες; Φταίμε εμείς οι πολίτες; Φταίνε μήπως κι εκείνοι που μπήκαν στο τρένο, γιατί νόμιζαν ότι μπαίνουν σε ένα ασφαλές μέσο; Σταματήστε με τα ηθικόμετρα.
Ανασκουμπωθείτε και πάμε...
